10.04.10 − Na własne oczy

Wydział Spraw Otwartych i Niewyjaśnionych to ostatnia szansa na ujęcie sprawców, zanim zbrodnia się przedawni. Praca policjantów z Archiwum X to nie tylko spektakularne sukcesy, jak odzyskanie skradzionego obrazu Moneta czy wyrok skazujący dla potrójnego zabójcy z Opola Lubelskiego, ale też porażki jak ta, gdy mimo dowodów nie udało się zatrzymać mordercy recepcjonistki hotelu w Jaśle. Czy istnieje zbrodnia doskonała? Dlaczego nie wszystkich zbrodniarzy udaje się złapać? Tomasz Kin Dziennikarz i autor. Redaktor naczelny Exklusiv. Twórca pierwszego radiowego talk-show „7 Grzechów Głównych” – Antyradio i „Rezerwat” – radio PIN. Przez 4 lata lat w radiowej suterenie przesłuchiwał najgłośniejszych twórców muzyki niezależnej, tworząc pionierską audycję z muzyka na żywo – radio Roxy. Przez 9 lat prowadzący programy w TVN Style i TVN Warszawa. W 2016 objechał świat, by spotkać się z polskimi emigrantami w dokumentalnym 10 odcinkowym cyklu „Sukces Nie Zna Granic”. Miłośnik wywiadów z niezwykłymi postaciami życia publicznego. Pisał felietony do Razem, Wprost i Zwierciadła.

Czy Jarosław Kaczyński miał rację? „…Tylko radykalne zmiany w administracji i budowa elitarnego aparatu specjalnego mogą zahamować postępujący rozkład państwa…” / z książki / Lektura oddawanej do rąk czytelników książki i osobiste doświadczenia każdego czytelnika z ostatnich dwudziestu kilku lat pozwolą każdemu ocenić trafność dokonanej przez Jarosława Kaczyńskiego analizy i słuszność, zarówno wyciągniętych z niej wniosków, jak i wizji przyszłości. Poglądy Jarosława Kaczyńskiego wyrażane w połowie 1993 roku wciąż są aktualne. W publikowanej rozmowie jawi się on jako analityk i wizjoner. Uderza jego przenikliwość przy sondowaniu postsolidarnościowych i postkomunistycznych środowisk władzy u początków trans-formacji. (…) Pokomunistyczna gospodarka interesuje go prawie wyłącznie w aspekcie uwłaszczenia nomenklatury, czyli kapitalizmu politycznego – a ten odciska się tymczasem na relacjach władzy – i, jak celnie pokazuje Kaczyński – deformuje i korumpuje państwo. (…) . A dostęp do informacji (…) pozwolił zarobić miliony krajowym i zagranicznym cwaniakom ulokowanym blisko węzła przenikającego się układu postkomunistów i post... nie do końca wiadomo kogo, co Kaczyński sygnalizuje. / Rok 2014 J.Staniszkis z przedmowy / PC uzyskało w wyborach 1993 r. zaledwie 4,4%, rozważanie więc władzy tej formacji to radykalny wariant historii alternatywnej, niemniej wydaje mi się, że gdyby jednak do tego doszło, udałoby się zmienić w Polsce tak dużo i nadrobić wskazane niedostatki na tyle, by nasze dzieje potoczyły się szczęśliwszym torem / Rok 2014 J.Kaczyński ze Wstępu / „Okrągły stół” przebiegał w atmosferze dwuznaczności i niejasności moralnej. Nie rozdzielono starych i nowych czasów, PRL i niepodległej Polski. Zabrakło elementu inauguracji. Nie zburzono Bastylii. „Okrągły stół” na pewno tym nie był, dzień 4 czerwca 1989 roku też nie. Zaciążyło to w istotny sposób na świadomości społecznej. Cały czas istnieje element kontynuacji. Nie wiadomo, gdzie się kończy PRL, a zaczyna wolna Rzeczpospolita. Nie powiedziano ludziom wyraźnie, czym było powojenne pięćdziesięciolecie: formą protektoratu, obcą okupacją czy ułomnym państwem polskim? /Jarosław Kaczyński/

„Czerwona trucizna” to zbiór esejów historyczno-politycznych z ostatnich kilkunastu lat, traktujących o naszej sytuacji po 1989 roku, przypominających również o tym, co było wcześniej. Jest on kontynuacją pierwszego tomu pt. „Mity przeciwko Polsce. Żydzi, Polacy, komunizm 1939–2012” (Capital, Warszawa 2012). Teksty ukazywały się systematycznie w bezkompromisowym tygodniku „Nasza Polska”. Wszystkie pozostają nadal bardzo aktualne – czyli pod wieloma względami cały czas drepczemy w tym samym miejscu. Nie udało się nam wyjść z pajęczyny zależności instytucjonalnych i personalnych z tzw. minionego okresu. Okazało się, że „właściciele Polski Ludowej” znakomicie odnaleźli się w nowej (?) rzeczywistości, bezkarni i uwłaszczeni na tym, co rabowali przez kilkadziesiąt lat. Nie potrafiliśmy wypracować sensownej i sprawiedliwej polityki historycznej, opartej o wyniki konkretnych badań – pozostajemy zatem w sferze mitów i pomówień, idących tak daleko, że stajemy się już nie ofiarami wojny i planowego ludobójstwa obu ideologicznych imperializmów (III Rzeszy Niemieckiej i Związku Sowieckiego), ale jej sprawcami i... ludobójcami. To wydaje się jeszcze niedorzeczne na gruncie krajowym, ale jest coraz bardziej akceptowane na gruncie międzynarodowym, w tym także w obecnych Niemczech, Rosji oraz w Izraelu, który powinien być szczególnie wrażliwy na wszelkie kłamstwa dotyczące ludobójstwa, popełnianego również na ludności żydowskiej. Trwa zatem w dalszym ciągu walka o prawdę historyczną prezentowaną w tym zbiorze i o rzetelną politykę historyczną państwa, albowiem porządki należy rozpocząć na własnym podwórku.?

W książce piszą o Gdańsku przedstawiciele różnych dyscyplin naukowych: socjologii, historii, filozofii, geografii, kulturoznawstwa. Nie ulega jednak wątpliwości, że ten wielogłos brzmi spójnie. Wszyscy autorzy piszą o Gdańsku współczesnym, jeśli sięgają wstecz, to nie wychodzą poza wiek XX, za każdym razem skupiając się na procesach i wydarzeniach, które uformowały dzisiejszy społeczny kształt miasta. Znajdziemy tu zatem teksty o gdańskiej pamięci zbiorowej, o doświadczeniu Solidarności, o mniejszościach etnicznych i narodowych, o symbolicznych wymiarach miasta, wreszcie o współczesnym obrazie Gdańska, o procesach metropolizacji czy o życiu codziennym. Warto jeszcze podkreślić fakt, że tytułowy gdański fenomen jest przez autorów różnie interpretowany i oceniany.

Pan Andrzej Malinowski to doktor nauk ekonomicznych, były poseł na Sejm RP, minister, członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP. W 1996 roku tworzył od podstaw Ministerstwo Gospodarki. Od 2001 roku Prezydent Pracodawców RP, wiceprzewodniczący Rady Dialogu Społecznego, przedstawiciel pracodawców w Europejskim Komitecie Ekonomiczno-Społecznym. Pasjonat efektywnej pracy. Wielki sojusznik polskiego przedsiębiorcy – najlepszego na świecie, bo dającego sobie radę w polskiej rzeczywistości. Alergicznie reaguje na każdą głupotę, a na urzędniczą szczególnie. Od lat punktuje błędy i obnaża brak zaangażowania biurokratów. Jest bacznym obserwatorem polskiego systemu stanowienia prawa, który nieustannie zbiera od niego srogie baty. Konfrontuje jego funkcjonowanie z praktyką jako członek rad nadzorczych wielu ważnych dla gospodarki przedsiębiorstw. Ma jeszcze jedną, rzadką dziś cechę. Umie pisać, i to tak, że chce się go czytać.

Próba analizy dyskursu medialnego (w latach 1965-2009) na przykładzie "Tygodnika Powszechnego" i "Polityki" w odniesieniu do fenomenu kreowania pamięci o pojednaniu polsko-niemieckim. Przy tej okazji autorka udanie łączy dwie jak się okazuje, wzajemnie uzupełniające się metodologie: studia nad pamięcią zbiorową oraz analizę dyskursu, wskazując, że ich połączenie może ukazać nowe, nieeksplorowanie jeszcze znaczenia. W pełni realizuje temat, jest nowatorska i samodzielna intelektualnie, choć podejmuje problem, który pozornie był już wcześniej opracowywany przez innych badaczy.