100 Cudów Europy

Poznaj historie Afropejczyków, zrozum współczesną Europę Johny Pitts urodził się na północy Anglii, w Sheffield – kulturowym tyglu, który idealnie oddawał złożoną tożsamość jego i wielu sąsiadów z przemysłowej dzielnicy. Kolonialne pochodzenie rodzinnego nazwiska, wojenne zasługi dziadka walczącego za Wielką Brytanię, a w tle narodziny hip-hopu. Jako dorosły człowiek Pitts – anglojęzyczny pisarz, czarny obywatel Europy z brytyjskim paszportem w ręce – wyrusza na wyprawę po Starym Kontynencie, by zrozumieć, co tak naprawdę znaczy być Afropejczykiem. „Kiedy po raz pierwszy usłyszałem to określenie, zacząłem myśleć o sobie jako o niepodzielnej całości bez dywizu: Afropejczyk. Stwarzało ono przestrzeń, w której czarność współkształtowała europejską tożsamość w jej najpełniejszym wymiarze […], bez konieczności ciągłego podkreślania tej swoistej dychotomii: pół-ktośtam, czarno-jakiśtam. I pokazywało, że nie każdy czarnoskóry mieszkaniec Europy od razu musi być imigrantem”. Pitts odwiedza Paryż, Brukselę, Amsterdam, Berlin, Sztokholm, Moskwę, Riwierę Francuską i Lizbonę. Spotyka się z Afropejczykami w drugim, trzecim i czwartym pokoleniu, by oddać im głos. Przypomina o afrykańskich korzeniach europejskich klasyków – Aleksandra Dumasa i Aleksandra Puszkina. Słucha o sprzecznościach kulturowych, których doświadczają czarni Europejczycy, o konieczności budowania spójnych kronik ich społeczności i o wielu innych fundamentalnych sprawach. W swojej podróży dociera na Gibraltar, gdzie wypatrując wybrzeża Afryki, dochodzi do wniosków, które zaskakują nawet jego samego…

Europa - plastik mapa - skala 1:3 400 000.

Bardzo atrakcyjna cena, wytrzymałość oraz szczegółowość to główne cechy charakteryzujące nową serię map foliowanych.
Dzięki zastosowaniu nowatorskiej technologii mapa jest foliowana w całości, w dużym formacie.
Zawiera:
- indeks miejscowości
- odległości w kilometrach
- międzynarodową numerację dróg
- podział polityczny

Europa

Dzięki papierowej mapie Europy w trwałej i wygodnej kartonowej oprawie samochodowa podróż po kontynencie będzie prawdziwą przyjemnością.

Na mapie m.in.:
• cały obszar Europy w jednej skali 1:4 000 000,
• stan dróg 2022, autostrady w budowie,
• 5 kategorii dróg, międzynarodowa i krajowa numeracja dróg,
• odległości drogowe w kilometrach,
• promy samochodowe,
• indeks ponad 9 000 miejscowości.
"

Abruzzo forte e gentile, Abruzja twarda i uprzejma – tak o swoim regionie mówią sami mieszkańcy. Ma mniej gracji niż Lombardia czy Toskania, nie wypełnia jej gwar jak Kampanii, a turyści nie tłoczą się tu jak w pobliskiej Apulii. Abruzyjski krajobraz ma w sobie jednak niespotykaną harmonię, a jego największym skarbem jest natura. Piotr Kępiński zjednał sobie lokalną społeczność i dzięki niezliczonym wizytom poznał istotę abruzyjskiej duszy. Ale W cieniu Gran Sasso to nie tylko zapis rozmów i obserwacji z podróży. To również fascynująca przeprawa przez literaturę, film i sztukę, przez miejscowe tradycje i lokalną kuchnię. Kępiński niczym Henry James w Godzinach włoskich snuje rozważania nad współczesną Italią, przeplatając je własnymi doświadczeniami jako obcego i swojego zarazem. W cieniu Gran Sasso uwodzi językiem, erudycją i niezwykłymi historiami kryjącymi się w małych miasteczkach, górskich szczelinach i spękanej ziemi Abruzji. „Czym właściwie jest Abruzja, ten region położony w centrum półwyspu, między Apeninami i Adriatykiem, na wschód od Rzymu? Wielki abruzyjski poeta Gabriele D’Annunzio pisał, że to „dziki Adriatyk, który jest tak zielony jak pastwiska w górach”. Miał rację, tym właśnie jest Abruzja: góry i morze, niedźwiedzie i owce. Człowiek bezustannie jest tam zawieszony między wodą a szczytami, między nowoczesną i ruchliwą Pescarą a zabytkową i piękną L’Aquilą, tak głęboko zranioną przez trzęsienie ziemi w 2009 roku. Piotr Kępiński ma talent zakochanego podróżnika, wrażliwego na krajobraz, ludzi i ich historie. Ujrzymy dzięki niemu rzeczy pozornie marginalne, jak słodkie cukierki confetti, ale i te wręcz ikoniczne, jak trabocchi, stare maszyny rybackie zawieszone nad wodą, z długimi ramionami podtrzymującymi ogromne sieci. Obserwacje Kępińskiego urzekają, jak tylko urzekać mogą opowieści „barbarzyńcy w ogrodzie”. Są nie tylko ciekawe, ale także niezwykle trafne. Długo można by się zastanawiać, co spaja tak przecież niejednorodną Abruzję. Według autora W cieniu Gran Sasso wszystkich Abruzyjczyków łączy muzyka, która jest zawieszona w powietrzu jak rybackie sieci, jak metafora życia i śmierci. Nic dodać, nic ująć.” Francesco M. Cataluccio

Praca dr Leszka Szerepki to ciekawe studium rosyjskiego kozactwa – tematyki mało znanej polskiemu czytelnikowi, w szczególności polecane studentom związanym z tematyką wschodnioeuropejską w szerokim znaczeniu tego pojęcia.

Książka napisana jest potoczystym, przystępnym językiem, równie zrozumiałym dla specjalisty w kwestiach rosyjskich, jak i dla laika. Autor w bardzo jasny sposób wykłada swoje przemyślenia, dobrze widoczne są tezy, popierające je argumenty i polemiki z innymi stanowiskami. Największą zaletą tej książki jest systematyzacja wiedzy o rosyjskim kozactwie, gdyż w Polsce ten temat pozostaje całkowicie nierozpoznany naukowo. Dokonanie Autora polega nie tylko na pokazaniu meandrów procesu odradzania się kozaczyzny, ale przede wszystkim – genezy współczesnej misji kozaków, instrumentalizowanych w kraju i za granicą do realizacji polityki Kremla i działań hybrydowych. Praca nowatorska, wypełniająca lukę badawczą w polskiej historiografii. Obowiązkowa lektura dla studentów wszystkich kierunków studiów powiązanych ze wschodoznawstwem, a także dziennikarzy, którzy gubią się w gąszczu rosyjskiej problematyki i rosyjskich idei, do których m.in. należy neokozactwo.
Dr Jolanta Darczewska; Ośrodek Studiów Wschodnich im. Marka Karpia, Dyrektor OSW (2007-2011)

Geneza kozactwa związana jest z funkcjonowaniem pogranicza państwa i państewek tatarskich, choć były fundamentalne różnice między kozactwem naddnieprzańskim i innymi częściami tego zjawiska. Kozactwo zaporoskie niezależnie od podobnych korzeni stało się zjawiskiem ściśle związanym z Rzeczpospolitą i Rusią południowo-wschodnią, wyodrębniającą się w II połowie XVII wieku w kozacką Ukrainę. Inaczej było na obszarze Rosji. Autor określa swoje zadanie jako opisanie "procesu odradzania się kozactwa w Federacji Rosyjskiej", a zakres chronologiczny zakreśla na "dekadę Jelcyna", czyli lata 1990-1999. Interesują go w szczególności ewolucja oddolnych koncepcji organizacji ruchu w zetknięciu z reakcjami władz i procesem jego instytucjonalizacji.
(Dr hab., ambasador Henryk Litwin; Studium Europy Wschodniej, Uniwersytet Warszawski)

Czy ruch kozacki to efekt siły archetypów kulturowych czy inspiracja sił politycznych? Wokół niego ogniskuje się na dobrą sprawę cała narracja, a odpowiedź przynoszą tak lektura kolejnych stronic, jak i wnioski zawarte w Zakończeniu. Swoją uwagę Autor kieruje nade wszystko na relacje kozacy – państwo i państwo – kozacy, w tym na takie zagadnienia, jak: służba wojskowa, rejestr, uregulowanie spraw związanych z posiadaniem ziemi, samorząd i prawa kozaków. Inne dobrze opisane w pracy zagadnienia to: kwestia stosunku społeczeństwa rosyjskiego do ruchu kozackiego czy neokozackiego, nierzadko postrzeganego jako zdominowany przez układy towarzysko-biznesowe lub po prostu zwykły bandytyzm, rola kozaków w życiu politycznym Rosji oraz przeważnie niedane, a dyktowane interesem rozmaitych wpływowych kręgów, próby narzucenia ram prawnych.
(Prof. dr hab. Mariusz Wołos; Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie)

Leszek Szerepka (ur. 1964) – doktor nauk historycznych, dyplomata, publicysta, literat. Absolwent Wydziału Historycznego UW (1991). Długoletni pracownik Ośrodka Studiów Wschodnich im. Marka Karpia w Warszawie. W polskich placówkach dyplomatycznych na Wschodzie (Moskwa, Kijów i Mińsk) spędził łącznie kilkanaście lat. Ostatnio, w latach 2011-2015, ambasador RP na Białorusi. Wykładowca w Studium Europy Wschodniej UW. Autor licznych analiz i artykułów dotyczących obszaru byłego ZSRR. W 1995 roku, pod jego redakcją ukazało się opracowanie "Rosyjskie ugrupowania nacjonalistyczne" (OSW). Współautor książki "Wyzwania Migracyjne w państwach wschodniego sąsiedztwa Unii Europejskiej" (Warszawa 2007). W 2016 roku wydał w Białymstoku zbiór esejów politycznych zatytułowany "Oblicza Białorusi". Prezentowana książka jest wersją pracy doktorskiej obronionej na Wydziale Historii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (2020).

Autorzy: Dominika P. Brodowicz, Grzegorz Demel, Ołeksandr Hrycenko, Joanna Konieczna-Sałamatin, Barbara Markowska, Andrij Portnow, Katarzyna Sadowy, Volodymyr Sklokin, Iryna Sklokina, Tomasz Stryjek, Marta Studenna-Skrukwa, Marek Wojnar

Książka stanowi wynik ambitnie zaplanowanych badań, przeprowadzonych w latach 2017–2021 (…). Przynosi liczne nowe ustalenia, zawiera ciekawe pomysły teoretyczne i hipotezy. Ważną cechą pracy jest konsekwentnie prowadzona analiza porównawcza. Autorzy koncentrują się na złożonych relacjach polsko-ukraińskich w dziedzinie kultury historycznej i polityki pamięci, ale nie tracą też z pola widzenia kontekstu regionalnego. Na podkreślenie zasługują odniesienia do innymi krajów regionu – Węgier, Chorwacji czy Serbii.

prof. dr hab. Piotr Tadeusz Kwiatkowski



To jedna z najlepszych książek o historii Europy Środkowo-Wschodniej, jaką ostatnio przeczytałem. Łączy klasyczne podejścia i interpretacje z nowymi metodami, szczególnie z obszaru nauk humanistycznych. Autorzy uwzględniają zarówno zjawiska lokalne, jak i kontekst europejski i światowy.

Wydanie książki w Polsce przyczyni się do pełniejszego zrozumienia specyfiki realiów ukraińskiej „kultury historycznej”. Przydatne byłoby także jej przetłumaczenie i publikacja w Ukrainie (…), gdzie przysłużyłaby się wyjaśnieniu problemów „polityki historycznej” u najbliższego sojusznika i sąsiada Ukrainy. Można sądzić, że polskiego czytelnika, zwłaszcza naukowca, książka ta zainteresuje nie tylko jako zestawienie analogii i porównań. Ukazuje ona „żywą przeszłość”, codzienne praktyki upamiętniania, a także specyfikę regionalnego podejścia do historii na tle europejskim.

dr hab. Volodymyr Masliychuk

docent Narodowego Uniwersytetu „Akademia Kijowsko-Mohylańska”