15 Pułk Ułanów Poznańskich

Publikacja zwiera szczegółowy opis: historii powstania, budowy części jezdnej i artyleryjskiej, wykorzystywanej amunicji i zastosowania bojowego 122 mm haubicy samobieżne 2S1 Goździk wprowadzonych do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1972 roku. Jest to najbardziej na świecie rozpowszechniony typ haubicy samobieżnej (wyprodukowano blisko 10 000 egz.). Pierwsze haubice 2S1 Wojsko Polskie otrzymało w 1972 roku. W szczytowym momencie, w latach 90. XX wieku, WP miało 534 egz. wozów 2S1. W 2021 roku Polska miała jeszcze 332 haubice samobieżne 2S1, które znajdowały się w zapasach wojska oraz w dywizjonach artylerii samobieżnej. W okresie kwiecień-maj 2022 r. część tych wozów (co najmniej 20) przekazano armii ukraińskiej, które odpiera agresję Rosji rozpoczętą 24 lutego 2022 r. W książce opisano również kilka wersji rozwojowych haubicy samobieżnej 2S1 oraz pojazdy bojowe zbudowane w kilku krajach na jej podwoziu. Aktualnie haubica samobieżna 2S1 pozostaje w uzbrojeniu armii ok. 40 państwa świata.

Niniejsza książka jest kontynuacją poprzedniego wydania o bliźniaczym tytule dotyczącym 105. Kresowego Szpitala Wojskowego. Opisany 4. Wojskowy Szpital Kliniczny we Wrocławiu jest kolejnym szpitalem, który postanowiono przedstawić w wybranych aspektach funkcjonowania na rzecz bezpieczeństwa zdrowotnego żołnierzy zawodowych w powszechnym systemie służby zdrowia.
4. Wojskowy Szpital Kliniczny realizuje między innymi przewidziane przepisami zadania na potrzeby obronne państwa i w czasie pokoju jest ściśle powiązany z cywilną służbą zdrowia, od której działania zależy dobry stan zdrowia żołnierzy. Dla żołnierzy Wojska Polskiego stacjonujących we Wrocławiu i w jego okolicach szpital wojskowy jest podstawowym miejscem do wykonywania wszelkich badań i usług medycznych na ich rzecz. To od pracy szpitala często zależy bezpieczeństwo zdrowotne żołnierzy w trakcie ich codziennej służby w jednostkach wojskowych, na placach ćwiczeń czy obiektach szkoleniowo-poligonowych.
Niniejsza publikacja to próba przedstawienia stanu bezpieczeństwa zdrowotnego, którego zapewnienie jest jednym z podstawowych celów systemu ochrony zdrowia w Polsce, wymagającym zarówno aktywności zbiorowej, jak i jednostkowej. Powyższy cel realizowany jest przede wszystkim za pośrednictwem systemu instytucji ochrony zdrowia - w analizowanym przypadku 4. wojskowego Szpitala Klinicznego, który funkcjonuje na rzecz żołnierzy Wojska Polskiego i cywilnych obywateli województwa dolnośląskiego.
Fragment wstępu

Pierwsza publikacja książkowa gromadząca dostępne w chwili obecnej informacje o armatkach wodnych - pojazdach specjalnych do rozpraszania demonstracji. Były one używane do 1990 r. przez Milicję Obywatelską i Zmotoryzowane Odwody Milicji Obywatelskiej (osławione ZOMO) do tłumienia i rozpraszania demonstracji przeciwników władzy. Po 1990 r. ten sprzęt znalazł się na wyposażeniu Oddziałów Prewencji Policji, ale był używany głównie do poskramiania tzw. kiboli wzniecających rozruchy na meczach piłkarskich i innych imprezach sportowych. Pojazdy wycofane z użytku w Policji przekazywano jednostkom Ochotniczej Straży Pożarnej, gdzie po niezbędnych przeróbkach i adaptacji do nowych zadań są do dziś używane do gaszenia pożarów. Polska do 1990 r. była największym producentem i eksporterem armatek wodnych do tzw. krajów socjalistycznych w ramach Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej, ale także do Angoli i na Kubę. Dokładne informacje na ten temat są do dzisiaj tajne.

Problematyka bezpieczeństwa jest przedmiotem wielu opracowań. Autorzy w zróżnicowany sposób przedstawiają zagadnienia dotyczące możliwych zagrożeń i sposobów przeciwdziałania im. Brak jest opracowania traktującego o bezpieczeństwie wewnętrznym jako przedmiocie badań naukowych i sformułowaniu podstawowych pytań badawczych […]. Jako autorzy niniejszego podręcznika mieliśmy na uwadze powyższe fakty. Jako nauczyciele akademicy od lat parający się kwestiami bezpieczeństwa zaprezentowaliśmy określone opracowanie i konkretny obraz prezentowanych zagadnień […]. Tym opracowaniem włączamy się w nurt dyskusji na temat nowej dyscypliny naukowej, jaką są nauki o bezpieczeństwie. Staramy się dostrzegać złożoność problematyki i analizujemy poruszane kwestie przez pryzmat tego, że bezpieczeństwo to stan, proces i stanowi określoną wartość – dla społeczeństwa jedną z pierwszoplanowych. W podręczniku staramy się uwzględnić wiele poglądów, nie dokonując jednak ostatecznego rozstrzygnięcia w kategoriach: jak być powinno? Dostrzegamy, że mnogość opracowań, zwłaszcza ostatnich dwóch lat, może być podstawą do wysnucia wniosku, że ilość nie przechodzi w jakość.
Ze Wstępu

Największym i najcięższym pojazdem niemieckich wojsk pancernych, użytym bojowo w czasie II wojny światowej, było działo samobieżne 12,8 cm Pak L/55 Sd Kfz 186 Panzejager „Tiger” Ausf. B, nazywane zgodnie z rozkazem Adolfa Hitlera z 26 lutego 1945 roku, „Jagdtiger”.

Stosunkowo mało znaną formacją armii niemieckiej była kawaleria. Choć w chwili wybuchu II wojny światowej Wehrmacht posiadał tylko jedną brygadę kawalerii, to jednak już wiosną 1940 roku jednostka została rozwinięta w dywizję. Po rozpoczęciu kampanii przeciwko ZSRS, do walki weszły nowe jednostki tego typu: formowane zarówno przez Wehrmacht, jak i SS. Obraz działań kawalerii niemieckiej byłby jednak niepełny, gdyby nie zawierał informacji o XV. korpusie kawalerii SS, składającym się z jednostek kozackich, czy o „oddziałach wschodnich” walczących w szeregach Wehrmachtu. Książka jest ilustrowana fotografiami, schematami i rysunkami barwnymi przedstawiającymi wzory umundurowania i sprzętu różnych jednostek kawalerii.