153 sceny filmowe z życia korporacji

Coś się dzieje dobrego w polskiej animacji.
Cos nowego. Coś, czego nie da się łatwo zaszufladkować, czemu nie da się nadać etykietki.

Książka 24 klatki na sekundę. Rozmowy o animacji składa się z 21 wywiadów Mariusza Frukacza z twórcami animacji urodzonymi w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Wśród rozmówców Frukacza znaleźli się: Tomasz Bagiński, Wojciech Bąkowski, Anna Błaszczyk, Małgorzata Bosek, Tomasz Głodek, Andrzej Gosieniecki, Joanna Jasińska-Koronkiewicz, Janek Koza, Tomasz Kozak, Norman Leto, Maciej Majewski, Marta Pajek, Anna Pankiewicz, Izabela Plucińska, Kamil Polak, Tomasz Siwiński, Robert Sowa, Wiola Sowa, Edyta Turczanik, Wojciech Wawszczyk i Olga Wroniewicz. Są oni, zdaniem autora, reprezentatywni dla swojego pokolenia, które debiutowało na początku XXI wieku lub pod koniec lat dziewięćdziesiątych. Pokolenia, które już dzisiaj stanowi o sile polskiej animacji świętującej w 2008 roku swój jubileusz. Ten rok jubileuszowy skłonił autora do pytań o to, dokąd zmierza polski film animowany, jaka jest jego przyszłość, ale też co inspiruje młodych twórców i jakie jest ich spojrzenie na historię animacji.
Obraz, który wyłania się z tych rozmów, pozwala czytelnikowi wyobrazić sobie, czym jest i czym może być dziś animacja, oraz zobaczyć, jakie tematy ogarnia uważny wzrok twórców. Osobom ciekawym warsztatu animatora książka odsłania zaplecze techniczne reżyserów, a tym, którzy chcą się animacją zająć, przybliża możliwe drogi, którymi mogą podążać. Wszystkim zaś, którzy znają najnowsze filmy animowane, pozwala pełniej poznać tworzących je artystów.

Pierwszy tom poświęcony jest wykorzystaniu filmu w edukacji i profilaktyce, ukazuje również kontekst filmowej fikcji i rzeczywistości istotny dla odbioru różnych działań z filmem.

Kino stało się tutaj pretekstem do opowieści o mieście, które na przestrzeni kilkunastu wieków stało się nie tylko najważniejszym miejscem we Francji, ale i mającym wielki wpływ na historię całego świata. Tak samo było z muzyką, literaturą, malarstwem, architekturą czy modą.
To opowieść o mieście, jego historii, a także próba nakreślenia współczesnej sylwetki stolicy Francji. W tym celu autor wybrał kilkanaście filmów od Kodu Da Vinci, przez Królową Margot i Marię Antoninę, po O północy w Paryżu, Amelię i Nietykalnych.
Takie postaci jak Édith Piaf, Victor Hugo, Ernest Hemingway, Pablo Picasso, Gustave Eiffel czy Coco Chanel na zawsze będą kojarzone z Montmartre, Belleville czy Dzielnicą Łacińską. Nie inaczej było z filmowcami – Georges Mélies, Marcel Carné, Jean-Luc Godard, Roman Polański, Volker Schlöndorff, a ostatnio Sofia Coppola czy Natalie Portman – oni wszyscy dostrzegli w Paryżu magię, której niektórzy szukają przez całe swoje życie. I tam zamieszkali
Kino, które w książce pełni również rolę przewodnika po mieście, pozwoli spojrzeć na Paryż turystycznie, ale w klimacie filmowym, różnym od tradycyjnego zwiedzania.

Książka Kino postradzieckie jest nie tylko interdyscyplinarnym, syntetycznym i całościowym opracowaniem zagadnienia traumy sowieckiego doświadczenia w kinie rosyjskim po 1991 roku, ale również wszechstronną analizą mechanizmów instrumentalizacji pamięci przez zmieniającą się władzę. Część pierwsza monografii poświęcona została analizie filmów historycznych, których zadaniem było zlokalizowanie traumatycznych wydarzeń w dziejach ZSRR oraz stworzenie spójnej narracji o przeszłości. Tematem drugiej części książki stały się filmowe reprezentacje postpamięci, różne strategie odnoszenia się do traumy oraz jej rzeczywisty wpływ na budowanie tożsamości współczesnych Rosjan. Książkę Pauliny Gorlewskiej, która podejmuje oryginalnie wykoncypowany, przemyślnie zaprojektowany i z rzadko spotykaną inwencją badawczą opracowany temat, można by zatytułować Od Lenina do Putina. Z psychologii filmu rosyjskiego, nawiązując poprzez trawestację tytułu do klasycznego dzieła Siegfrieda Kracauera. Przywołuję niemiecki kontekst i ryzykuję to szczytne porównanie nie tylko w przekonaniu o bardzo istotnej naukowej wartości rozprawy, ale także po to, aby wskazać, że filmowa reakcja Rosjan na tragiczny bilans komunizmu dopiero w pionierskich badaniach autorki doczekała się pracy godnej tego skomplikowanego wyzwania. (…) Uwagę zwraca rozległe tło historycznofilmowe, na którym Gorlewska sytuuje główne obiekty swojego badawczego zainteresowania. Zważywszy, że żyjemy w czasach, kiedy z kinem rosyjskim mamy kontakty znacznie mniej regularne niż w PRL-u i o wiele bardziej ograniczone, tak bardzo wnikliwa, skrupulatna, dogłębna i wszechstronna jego znajomość zasługuje na szczególne uznanie. (…) Fascynująca w lekturze, wielowątkowa i inspirująca książka Pauliny Gorlewskiej, otwierając kolejne horyzonty, które daleko wybiegają poza zjawiska stricte filmowe, przekracza również granice rosyjskiej kultury i historii. Badany przez nią na przykładzie filmu fenomen traumy i uruchamiane przezeń psychospołeczne mechanizmy łatwo również odnieść z podobnymi konkluzjami do najnowszych dziejów Polski. prof. dr hab. Tadeusz Szczepański Paulina Gorlewska – filmoznawczyni i rosjoznawczyni, doktor nauk o sztuce, pracowniczka nieetatowa w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Publikowała w „Kwartalniku Filmowym”, „Studiach Filmoznawczych”, „Ekranach” i „Kinie”. Zajmuje się historią kina polskiego oraz współczesną kulturą rosyjską.

To kolejna publikacja w serii "Psychologia stosowana". Artykuły zgromadzone w tej książce są przykładem analiz relacji między: filmem a jego odbiorcą, samym filmem (np. analiza dzieła filmowego z wykorzystaniem teorii psychologicznej), a także filmem a jego autorem. Psychologia w filmie, filmy psychologiczne, metody psychologiczne do analizy i interpretacji przekazów audiowizualnych, wykorzystanie filmu w edukacji psychologicznej czy w badaniach dotyczących np. funkcjonowania procesów poznawczych człowieka. Współczesne przykłady ukazujące relacje między X muzą i jedną z wiodących nauk społecznych można by mnożyć. Film intrygował, ciekawił, uruchamiał w widzach emocje i przyciągał od zawsze przedstawicieli różnych grup społecznych. To właśnie oni – ulegając magii kina – przenosili się mentalnie w całkowicie nowy wymiar odczuwania rzeczywistości, a swoją obecnością i zainteresowaniem motywowali twórców do rozwijania „języka” i innych środków technicznych, by uzyskać coraz to lepszy efekt realności. Voyeuryzm, termin przeniesiony w obręb refleksji filmoznawczej z terenu psychoanalizy i seksuologii, stał się podstawową zasadą ustanawiającą skopofiliczną relację między obrazem filmowym a jego odbiorcą. Kino z kolei stało się przestrzenią praktyk kulturowych, w których zarówno wspomniane już pojęcie voyeuryzmu, jak i ekshibicjonizm zostały uwolnione od swoich pierwotnych, parafilnych denotacji i dookreślone przymiotnikiem „filmowy”. Odtąd będą opisywać istotę kina i komunikacji audiowizualnej opartych na relacji między widzem (voyeurem) a rzeczywistością przedstawioną na ekranie. Ze Wstępu autorstwa prof. Agnieszki Ogonowskiej

Monografia filmu przełomowego dla historii sztuki filmowej – Podróż na Księżyc (1902) pioniera światowego kina Georges’a Méliesa. Autorka przedstawia i analizuje film w szerokich kontekstach literackich, teatralnych, plastycznych, sytuując go w gustach i oczekiwaniach odbiorców europejskiej kultury popularnej przełomu XIX i XX stulecia. Książka jest kontynuacją serii Klasyka kina/Classics of Cinema wydawanej przez Wydawnictwo Naukowe UAM, w której ukazało się dotąd ponad dwadzieścia monografii książkowych.