1d. Tacy Właśnie Są

Książka jest budującym przykładem, jak dzięki systematycznej pracy, wytrwałości i pomocy najbliższych można pokonać ograniczenia wynikające z niepełnosprawności i uczestniczyć w normalnym życiu. Pozwala również lepiej zrozumieć, w jaki sposób można pomagać takim osobom, którym z naszej strony potrzebna jest empatia, a nie litość. Katarzyna Nowak, bohaterka i współautorka 12 kropel życia, jest osobą niewidomą od urodzenia. Ukończyła dwa kierunki studiów (kulturoznawstwo i polonistykę) oraz podstawową i średnią szkołę muzyczną. Jest wokalistką i gitarzystką, z sukcesem występującą na festiwalach i koncertach (jest m.in. laureatką Festiwalu Zaczarowanej Piosenki im. Marka Grechuty w Krakowie organizowanego przez Fundację Anny Dymnej Mimo Wszystko). Książka jest efektem rozmów z Katarzyną Nowak, jej rodzicami i siostrą oraz przyjaciółmi, a także z Ireną Santor, która zaprosiła Katarzynę Nowak do występu na swoim koncercie jubileuszowym.

Ataman zginął w Paryżu. Trafiony kulami Szwarcbarda, upadł na bruk wąskiej rue Racine, dwa kroki od bulwaru Saint-Michel. Do innej Petlura przywykł przestrzeni, inne przemierzał drogi. Szwarcbard był Żydem z Ukrainy, tułaczem, paryżaninem.

Szalom Szwarcbard, poeta, zegarmistrz, żołnierz francuski i czerwonoarmista, znał Atamana tylko z widzenia. Nie miał jednak pamięci wzrokowej, nosił przy sobie kartkę ze zdjęciem Petlury z leksykonu Laroussea. Wydarł ją z książki i obnosił po mieście jak list gończy, talizman, wyrok nieznanego trybunału.

Ataman stołował się z żoną i córką w restauracji Chartier na rue Racine. W niewielkim mieszkaniu na rue Thnard nie było kuchni, jedli więc w Chartier. Restauracja istnieje do dziś. Zachowała swój secesyjny wystrój z początku wieku, gdy zachodzili tam bohaterowie Żeromskiego. I fasady domów na rue Racine zobaczycie te same.

We wtorek 25 maja 1926 roku Petlura jadł obiad sam. Szwarcbard czekał na niego na ulicy, nieopodal księgarni Giberta.

Pan Petliura? zapytał po ukraińsku.

Nie giniemy anonimowi, śmierć, jak policjant, sprawdza naszą tożsamość. Ataman odwrócił się i usłyszał raz jeszcze:

Vous-etes monsieur Petloura?

Podniósł laskę, jakby chciał odsunąć natręta.

Broń się, psie! zawołał Szwarcbard, ale Petlura był bezbronny.

Książka przedstawia Nirvanę z najbliższej, niemal intymnej perspektywy. Zawiera długie, wyczerpujące rozmowy ze wszystkimi członkami zespołu oraz ich przyjaciółmi, krewnymi oraz dawnymi i nowymi współpracownikami. Po śmierci Kurta Cobaina, książkę uzupełniono o nowy, ostatni rozdział poświęcony ostatnim miesiącom życia założyciela Nirvany i zawierający nie publikowane wcześniej przesłanie artysty i jego bliskich, jakie odczytano podczas ceremonii żałobnych.

W nowym tomie – przekraczającym granice poezji i prozy – Kacper Bartczak po raz kolejny udowadnia, że jest jednym z najbardziej osobnych i radykalnych poetów piszących dziś w Polsce. „Czas kompost” ukazuje przygody ponowoczesnego podmiotu, który w sposób bezwzględny wystawia się – czy raczej jest wystawiany? – na zanieczyszczające, wytrawiające i rozpuszczające bodźce, który przymierza się do ról i całkiem w nich zatraca. Autor w każdym tekście z żarliwością rozprawia się z uroszczeniami poezji konfesyjnej, z pomnikowością „wielkiej Filologii”, niestrudzenie bada wyporność wiersza, wnika w tkankę poetyckiego „organizmu mówiącego”, który jest dla niego narządem, zmysłem czy nawet regulatorem pracy zmysłów. Eksperymentuje z prywatnością i autobiografią, z przestrzenią Psychopolis, a także z „czasem kompostem”, na którym wykwita – kwiatem, chwastem? – kolejny świetny wiersz.

Kazimierz Bosek (1932-2006) ur. w Bukowcu k. Sanoka. syn Stanisława Boska, legionisty, zdolnego detektywa, komendanta policji we Lwowie, potem w Bieszczadach. Autor esejów, reportaży literackich. Zbiory autorskie: `Taka ludzka Żeremia`, `Cyrograf na własnej skórze` `Na tropie tajemnic Jana z Czarnolasu`, scenariuszy filmów dokumentalnych `Uranowe piętno`, `Czarni baronowie`, `Zostanie legenda`.

Żołnierz karnych batalionów kopalnianych (wojskowa służba zastępcza 1953-1955), studiował dziennikarstwo i historię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Praktykował w `Echu Krakowa`. Publikował w `Po prostu`, `Współczesności` `Od nowa` `Literaturze. Poświęcił 25 lat na odszyfrowanie zagadek biograficznych Jana Kochanowskiego. Doprowadził do odszukania pierwszego grobu oraz zaginionych szczątków poety, do uroczystego pogrzebu Jana (czerwiec 1964) i pochowania go w zwoleńskim kościele, w podobnym do wawelskich sarkofagu z białego marmuru.

Pandemiczna rzeczywistość wymknęła się analizom dotyczącym eksploatacji gatunków nie-ludzkich, a przecież rozprzestrzenienie się COVID-19, tak jak wielu innych zoonoz, jest bezpośrednim skutkiem tego, jak ludzie globalnie kreują relacje z gatunkami pozaludzkimi. Powstaje oczywiście w tym kontekście pytanie o to, czy można w ogóle mówić o dbałości o zdrowie różnych aktorów na scenie bioróżnorodności: czy jest możliwa dbałość o zdrowie ludzi i zdrowie zwierząt w intensywnej produkcji zwierzęcej? Czy można zadbać o dobrostan na przykład „bioindykatorów” – małży wykorzystywanych do oceny jakości wody pitnej dla ludzi? Czy możliwe jest utrzymanie zróżnicowanych ekosystemów, kiedy trzeba pozyskiwać nowe obszary pod uprawy? Jak wycinanie lasów wpływa na ocieplenie klimatyczne i jakość życia na Ziemi? Próby odpowiedzi na te i inne pytania rodzące się wokół kwestii zależności zdrowia ludzi i osób nie-ludzkich zostały zaprezentowane w tekstach zebranych w tom oddawany w ręce Czytelniczek i Czytelników. Zebrane teksty prezentują zarówno orientację biocentryczną, jak i antropocentryczną. Niosą różne nasilenie ładunku emocjonalnego. Prowokują do stawiania pytań, ale i niezgody z tezami Autorów. Taka dynamiczna struktura ma jednak za zadanie wygenerować oddźwięk: refleksję nad tym, jak i dlaczego właśnie tak traktujemy gatunki pozaludzkie. Fragment wstępu