2017. Antologia współczesnych polskich opowiadań

Trzydzieści jeden opowiadań napisanych przed marcem 2020 roku. Zbiór wielogłosowy, a przede wszystkim różnorodny tematycznie i stylistycznie. Zderzają się tutaj: działanie i bierność, ruch i pasywność – zawieszone w ciągłej walce. Po której stronie stanąć? Które wyjście uchroni od nadchodzącej katastrofy? Czy katastrofa to tylko gra naszej wyobraźni? A może jednak nie ma się czym martwić?
Podczas lektury antologii "2020" zadamy nie tylko powyższe pytania, lecz także te o sprawczość literatury. Być może nie uda się odpowiedzieć na żadne z nich, a być może jedynie pogłębimy swoje wątpliwości. Pewne jest natomiast, że z tego starcia nie wyjdziemy nienaruszeni.
Maciej Libich

„5, 6, 7, i - Opowieść o tańcu” to cykl historii tańcem napisanych. „Część 2 - Spełniam marzenia” to kolejny krok w tanecznej historii Marty. Mały krok w małą dorosłość, ale w tym wieku każdy krok jest ogromny. Zwłaszcza taneczny.

„To opowieść o rosnącej pasji, kształtującym się charakterze, wrażliwości i sposobie na wytańczenie swojego „ja”. Do czego to doprowadzi – sprawdzicie w ostatnich rozdziałach, ale jestem pewien, że każdy, kto kocha taniec, sztukę, kulturę – znajdzie tu siebie. „

"Cierń wbity w stopę" - opowiadanie z życia huculskiego, pierwszy raz przetłumaczone przez Przemysława Lisa-Markiewicza to historia starego Mykoły, która skłania do celebracji życia, a także refleksji o przemijaniu i zmianie na lepsze. U schyłku życia dręczą go demony przeszłości, które jak wbity w stopę cierń trwają przy nim i nie pozwalają o sobie zapomnieć.

IWAN FRANKO
Jeden z najwybitniejszych pisarzy ukraińskich, jest autorem ponad pięciu tysięcy pozycji bibliograficznych. Urodził się w 1856 roku, w Galicji, szkołę średnią skończył w Drohobyczu, edukację kontynuował na uniwersytecie we Lwowie. Był nie tylko pisarzem i poetą, ale również tłumaczem, dziennikarzem, publicystą, wydawcą, działaczem społecznym i politycznym.

Człowiek, według Poego, gdyby był w stanie odrzucić ciało, przestałby istnieć na własny rachunek, i wtedy stałby się koniecznie Bogiem. Ale to jest niemożebne, inaczej przypuścićby należało, że czynność Boża może wrócić nazad, coby ją robiło bezcelową. Człowiek jest stworzeniem. Stworzenia są to myśli Boże. A myśl nie może być jak tylko nieodwołalną. Zatem śmierć nawet nie uwolni nas od ciała. Da nam tylko inne, doskonalsze, doskonałe zupełnie, skończone, nieśmiertelne. I wszystko wtedy mieć będziemy insze, jedną tylko wolę zabierzemy z sobą. Wola zdolna jest spoić dwa życia, dwa światy, sięgać po za grób, jak i z po za grobu. Bo też człowiek jest myślą Boża, cząstką Boga. A Bóg, to tylko jedna wielka wola, przenikająca wszystko własnością swojej potęgi. Człowiek dla tego jedynie ustępuje Bogu i poddaje się śmierci, że będąc tylko cząstką Jego całości, nie może Mu stawić dość silnego oporu. A przecież, w miarę słabych środków swoich, jakże jeszcze potężnym być może!

(FRAGMENT KSIĄŻKI)

„Iskra niebieska” to słowiańska baśń o ogniu i wodzie – dwóch dzikich żywiołach, co czasem życie dają, a czasem śmierć przynoszą. O żelazie boskim i żelazie przeklętym. O prastarej kowalskiej magii, poławiaczach gwiazd i dawno zapomnianych obrzędach rudników. Przede wszystkim zaś o ludziach, którzy na przekór doli pragną być kowalami własnego losu.

Opowiadanie zostało opublikowane w antologii „Kwiat paproci i inne legendy słowiańskie” (2023).