30 Wykładów O Migracjach

Monografia podhalańskiej wsi Łopuszna, obejmująca dzieje miejscowości od czasów najdawniejszych do drugiej połowy XX w. Jest bardzo osobistą formą opowieści o dziejach miejscowości – jej głównym celem jest uchwycenie zmian zachodzących na przestrzeni wieków i zarazem ocalenie historii (czy szerzej: dziedzictwa) przed zapomnieniem przez współczesne pokolenia. Do napisania tej książki Autorka przygotowywała się przez długie lata: gromadziła relacje najstarszych mieszkańców, spisane przez nich wspomnienia oraz literaturę, w której były wzmianki o Łopusznej i Podhalu. Sięgnęła także po dostępne jej drukowane i rękopiśmienne źródła historyczne. W dołączonej do rozprawy bibliografii znajduje się kilkaset pozycji obejmujących publikacje zwarte, artykuły w czasopismach naukowych i popularnych, a także w prasie tygodniowej i codziennej. Jeśli chodzi o źródła historyczne, to są wśród nich wspomnienia (drukowane i pozostające w rękopisach), wykazy urzędników i duchownych, zbiory praw oraz spora liczba materiałów archiwalnych. Książka napisana jest w sposób przystępny dla czytelnika, tok narracji jest wartki, lektura nie jest nużąca. Przede wszystkim jednak jest to opowieść o Łopusznej i jej mieszkańcach napisana przez łopuszniankę, która z rodzinną miejscowości jest mocno związana emocjonalnie. Ten związek widać na każdej stronie.

W wołającej o zmianę rzeczywistości ukazuje się na naszym rynku książka wyjątkowa, bezwzględnie potrzebne kompendium aktualnej wiedzy o klimacie i globalnym ociepleniu. Każdy, kto chce uzyskać pełny obraz dotyczący zmian klimatu, ma go teraz zebrany w jednym miejscu i podany na tacy. Liczę, że z Nauki o klimacie skorzystają politycy, ludzie nauki, mediów i polskie społeczeństwo. prof. dr hab. Piotr Skubała, ekolog, akarolog, działacz na rzecz ochrony przyrody, Uniwersytet Śląski, Wydział Biologii i Ochrony Środowiska Globalne ocieplenie to temat bardzo „gorący”, wywołujący emocje i ożywione dyskusje: od rozmów w gronie znajomych po wystąpienia polityków w ogólnopolskich mediach. W dyskusjach tych napotkać można wiele niezrozumienia, wyobrażeń odległych od stanu wiedzy naukowej i mitów klimatycznych, wypowiadanych z niezmąconą pewnością siebie na zasadzie „na czym jak na czym, ale na klimacie to każdy się zna”. Nauka o klimacie – jak każda dziedzina współczesnej nauki – jest bardzo rozbudowana i kompetentne wypowiadanie się w jej zakresie wymaga sporej wiedzy. Znajdziemy ją w niniejszej publikacji, zgrabnie łączącej przystępną formę książki popularnonaukowej z poziomem merytorycznym podręcznika akademickiego. Książkę napisali fizycy związani z Wydziałem Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego, redaktorzy portalu „Nauka o klimacie”, uznanego w konkursie PAP i MNiSW w 2018 roku za „najlepszy zespół popularyzujący naukę w Polsce”, laureaci konkursu „Dziennikarze dla Klimatu”, związani z Fundacją Edukacji Klimatycznej. Marcin Popkiewicz – analityk megatrendów, autor bestsellerów Świat na rozdrożu, Rewolucja energetyczna. Ale po co? i Zrozumieć transformację energetyczną. Aleksandra Kardaś – fizyczka atmosfery specjalizująca się w popularyzacji nauki, autorka Książki o wodzie. Szymon Malinowski – fizyk atmosfery, profesor Nauk o Ziemi, specjalista od pomiarów i modelowania numerycznego procesów atmosferycznych.

Dr Rupert Sheldrake, biolog oraz autor ponad 80 artykułów naukowych i 10 książek, jest znany na całym świecie krytykiem `systemu wierzeń` współczesnej nauki, które przybrały jego zdaniem cechy dogmatów.

Trzonem dociekań w niniejszej książce jest zatem dziesięć głównych doktryn materializmu. Sheldrake podejmuje się analizy tych założeń zarówno z perspektywy historycznej, jak i dostępnych badań naukowych. Zamiast automatycznie akceptować światopogląd obowiązujący w świecie akademickim, przyjmuje postawę naukową i zamienia dogmatyczne stwierdzenia w pytania: czy rzeczywistość jest wyłącznie materialna, czy natura funkcjonuje bezcelowo, czy świadomość jest tylko przejawem aktywności mózgu? Odpowiedzi mają pokazać, co tak naprawdę nauka wie, a czego nie wie.

Czy po przeczytaniu tej książki będziemy trzymali się materialistycznego światopoglądu tylko dlatego, że jest częścią tradycji naukowej?

Duch swobodnego dociekania regularnie wyzwala naukowe myślenie z narzuconych ograniczeń. Dzięki swoim śmiałym hipotezom i prowadzonym pracom badawczym, Dr Rupert Sheldrake jest jednym z tych pionierów, którzy pokazują nowe kierunki oraz kładą podwaliny pod przyszłe badania naukowe.

Spośród różnych ogniw książki wyróżniłabym opisy konstrukcji dramaturgicznej utworów. Są zręczne językowo, ciekawe, dają rzeczywisty obraz przebiegu dramaturgicznego (z zaznaczeniem sytuacji i zwrotów akcji) i muzycznego (z zaznaczeniem detali instrumentacji) z cytatami z tekstu libretta (...). . Treść monografii Anety Derkowskiej jest bardzo interesująca, wartościowa (bo nowatorska) pod względem naukowym, merytorycznie i metodologicznie poprawna, oparta na szerokim zasobie właściwie dobranych lektur, a jednocześnie na samodzielnych i wnikliwych badaniach. Z recenzji dr hab. Małgorzaty Komorowskiej, prof. UMFC Pierwszy rozdział książki w całości prezentuje się jako niezwykle rzetelne studium poświęcone różnorakim gatunkom dramatycznym, muzycznym, dramatyczno-muzycznym oraz wokalno-instrumentalnym w perspektywie ich definicji źródłowych. Autorka, ujawniając wartą zauważenia i podkreślenia erudycję, przeprowadza czytelnika przez meandry i zawiłości mnożonych przez twórców różnych epok i kultur definicji dramatu, opery, baletu, oratorium i kantaty. Satysfakcja poznawcza, jaką wynieść można z lektury tego fragmentu monografii, jest niewątpliwa (...). . Trudno wyszczególnić wszystkie zalety zaprezentowanych przez Autorkę książki analiz. Każda z nich cechuje się skrupulatnością i drobiazgowością naukowego wywodu na wszystkich trzech – koniecznych w badaniach nad operą – płaszczyznach: muzykologicznej, teatrologicznej i literaturoznawczej. Nie tracąc z pola widzenia żadnej z tych perspektyw, Aneta Derkowska dokonała wszechstronnego oglądu wybranych oper, formułując każdorazowo dobre, płodne naukowo konkluzje (...). . Publikacja ta skłania do naukowej dyskusji i otwiera perspektywy twórczego rozwinięcia postawionych w pracy tez i zawartych konkluzji. Książkę Operowe laboratorium. Hybrydy gatunkowe w polskiej twórczości operowej drugiej połowy XX wieku uznaję za bardzo rzetelne studium przedmiotu i ważne ogniwo pro-wadzonych na gruncie polskiej muzykologii i teatrologii badań nad operą i teatrem operowym. Z recenzji dr hab.. Aliny Borkowskiej-Rychlewskiej, prof.. UAM

Czym była Polska Ludowa i trudne lata po II wojnie światowej w dziejach narodu, społeczeństwa, państwa polskiego? Wyjątkiem historycznym, odejściem od linearnej historii spo­łecznej czy jej nieodzownym elementem? Determinizmem historycznym czy niezbędnym okresem przyspieszenia rozwojowego, przemianą z państwa rolniczego w przemysłowe? Szansą czy fatalizmem? [...] Jest w badaniach nad historią PRL miej­sce na przypominanie stalinizmu, katownie UB i intrygi SB. Tak było. Ale jest także miejsce na analizę procesów społecznych, które miały i mają wpływ na odbudowę demokratycznej Rzeczypospolitej z jej zasadami konstytucyjnymi wywodzącymi się z doświadczenia społecznego zdobytego po II wojnie światowej. Wszak historia państwa i społeczeństwa to nie tylko dzieje władzy i jej instytucji. To także dzieje zwykłych ludzi, ich pragnień, ambicji, aspiracji, dzieje poszukiwań sensu i radości życia. Od redaktora (fragment)

John Berger (1926–2017), brytyjski powieściopisarz, malarz, a przede wszystkim krytyk artystyczny, zasłynął rozważaniami nad obrazem Sposoby widzenia (1972) i powieścią G (1972, Nagroda Bookera). Interesowały go relacje między jednostką a społeczeństwem oraz kulturą a polityką. Wnikliwe, pełne społecznego zaangażowania i prowokacyjne pisarstwo uczyniło go jednym z najbardziej wpływowych intelektualistów ostatniego półwiecza. Sposoby widzenia to bardzo znana w świecie anglosaskim książka, wykorzystywana m.in. we wstępnych kursach historii sztuki na amerykańskich uniwersytetach. Napisana przystępnie, bogato ilustrowana (ponad dwieście reprodukcji), praca ta jest niejako elementarzem współczesnych metod „patrzenia” na szeroko pojętą kulturę wizualną – od sztuki wielkich mistrzów po współczesną reklamę. Książka zawiera siedem esejów, które można czytać w dowolnym porządku. W czterech z nich autor używa słów i obrazów, w trzech tylko obrazów.