30. Wystawa Rady Europy. Potrzeba Wolności. Sztuka Europejska Po 1945 Roku

This is an incredible selection of images, created through promtography. The artist Annika Nordenskiold has used AI as a tool to portray her dreams and inner fantasies. None of the places, people or creatures in this book exist in the physical realm. Instead, they are conjured from the sum of human experience in our deep collective well. "I press enter and four versions of an image start appearing in the darkness. I have prompted deliberately, starting with characters and themes, the mood, and what matters most. Adding lesser details towards the end. I do not reference any existing work or artist, but I am specific with the time and setting. Slowly layers are added, and shapes are taking form." The result is a book that is both beautiful and intriguing.

Nowy minialbum w serii „Malarstwo” prezentuje dorobek artystyczny Stanisława Baja (ur. 1953) – malarza, rysownika, pedagoga, profesora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, laureata wielu nagród, m.in. prestiżowej nagrody malarskiej im. Kazimierza Ostrowskiego. W twórczości Baja dominują portrety chłopskie, inspirowane wsią sceny rodzajowe oraz pejzaże przedstawiające głównie nadbużańskie krajobrazy. Na uwagę zasługują również liczne portrety matki, stanowiące szczególne studium przemijania. Tomik, opatrzony wstępem autorstwa Anny Wachty, zawiera blisko sześćdziesiąt najsłynniejszych prac artysty.

Delve into the world of Charles Rennie Mackintosh and his Glasgow School of Art-trained contemporaries who forged a unique and distinct vision in both art and architecture at the end of the Victorian era.

The Glasgow Style is the name given to the work of a group of young designers and architects working in Glasgow from 1890–1914. At its centre were four young friends who had trained at Glasgow School of Art; two architects and two artists – Charles Rennie Mackintosh, Herbert MacNair, Margaret Macdonald and Frances Macdonald – who were simply known by their friends and contemporaries as ‘The Four’.

Their work was a personal vision in the new international style of the 1890s, Art Nouveau, and is perhaps best known for Mackintosh’s architecture and furniture. But at the root of this new style was a graphic language which all four shared.

Charles Rennie Mackintosh and the Art of The Four presents the most coherent story to date of this important group, concentrating on the entirety of their artistic imagery and output, far beyond the best known work of the 1890s, and charting the constantly changing relationships between the artists and their work.

Jan Cybis był nie tylko malarzem, ale również rysownikiem, pedagogiem i publicystą. To czołowy reprezentant polskiego nurtu koloryzmu w malarstwie, nazywanego także kapizmem. Cybis, pod wpływem twórczości Cézanne’a i równie często jak francuski mistrz, malował niebywałej urody pejzaże oraz wielobarwne martwe natury. Cenił także portrety, a jego niepowtarzalny styl malarski jest rozpoznawalny na pierwszy rzut oka. Artysta prace wystawiał m.in. w Brukseli, Chicago, Nowym Jorku, Paryżu czy Wenecji. Dziś jego twórczość zalicza się najważniejszych osiągnieć polskiego malarstwa XX wieku.

Skoordynowany przez Obywatelskie Forum Sztuki Współczesnej w maju 2012 roku strajk w obronie praw socjalnych artystów pod hasłem „Dzień bez sztuki” (w geście solidarności na jeden dzień zamknęły się galerie i muzea w całej Polsce) zainicjował dyskusję o zawodzie artysty i skrystalizował grupę tych, którzy postanowili walczyć o swoje prawa. Wydana wówczas gazeta strajkowa pisała o artystach tak: „nie mając stałego zatrudnienia, z trudem wiążą koniec z końcem. Pracują dużo, zarabiają słabo i nieregularnie. Stają się też pierwszymi ofiarami cięć budżetowych w instytucjach kultury i niekorzystnych zmian na rynku pracy. Artyści nie są biznesmenami, nie tworzą z myślą o zysku. Niektóre dzieła, często te najważniejsze dla społeczeństwa, nawet nie nadają się do sprzedaży. A wielu twórców, także tych, którzy już weszli na karty encyklopedii, pozostaje poza systemem ubezpieczeń emerytalnych i zdrowotnych”.

CZARNA KSIĘGA POLSKICH ARTYSTÓW, przygotowana przez środowisko skupione wokół Obywatelskiego Forum Sztuki Współczesnej, ukazuje sformułowaną z perspektywy samych artystów wizję tego, jak powinna być wspierana sztuka współczesna. Pokazuje również jak przebiega walka polskich artystów o poprawę ich statusu i jak ten proces wpisuje się w wieloletnie działania artystów ze wszystkich krajów Unii Europejskiej, Kanady czy USA.

CZARNA KSIĘGA pokazuje różnice między popularnym postrzeganiem artysty i aktu twórczego a rzeczywistością, w której tworzą artyści. Opisuje też związki między polityką kulturalną a problemami zwykłych robotników sztuki – artystów i innych twórców kultury. Rozlicza się z szeregiem mitów towarzyszących pracy twórczej. To swoisty podręcznik, który definiuje, czym jest status artysty, daje artystom do ręki konkretne argumenty do walki o swoje prawa, a politykom i decydentom wiedzę na temat współczesnej kultury.

Artyści od początku transformacji są postawieni w sytuacji bolesnego zawieszenia. Z jednej strony tworzona przez nich sztuka jest przedmiotem prestiżowych prezentacji przygotowywanych z okazji ważnych wydarzeń międzynarodowych (m.in. Polska Prezydencja w UE) z drugiej natomiast w przeciwieństwie do muzyków czy aktorów nie mogą liczyć na wynagrodzenia proporcjonalne do koniecznego wkładu pracy. Publikacja, przygotowywana przez to środowisko ukazuje wizję samych artystów, tego, jak powinna być wspierana sztuka, ta wizja jaskrawo kontrastuje z tym, co za niezbędne uważają politycy odpowiedzialni za kulturę.
Joanna Mytkowska, dyrektorka Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

De Musica. Tytuł — klucz, otwierający perspektywę sięgającą grecko-łacińskich korzeni europejskiej kultury muzycznej. W tych dwóch słowach mieściła się niegdyś cała, utrwalona w tradycji piśmiennej, dziedzina aktywności intelektualnej, skierowanej ku sztuce dźwięku. De Musica zachowuje znakomitą jakość publikowanych tekstów, wypełniając przy tym obszerną i widoczną lukę problemową pomiędzy specjalistyczną literaturą przedmiotu a publicystyką muzyczną, lukę pozostawioną przez tak nieliczne w Polsce periodyki muzyczne i muzykologiczne. Formuła pisma jest więc z założenia przyjazna nie tylko dla muzykologów o profilu uniwersyteckim, ale również dla muzyków-artystów, humanistów i wszystkich, dla których muzyka jest niezbędnym elementem formacji duchowej.