50 idei które powinieneś znać Religia

Karen Armstrong, autorka bestsellerów poświęconych historii rozmaitych religii, w „Buddzie” opisuje postać, której myśli po 2500 latach wciąż poruszają świat. Wielu zna Buddę tylko jako zażywnego, pogodnego mężczyznę z jego ikonicznych wizerunków. Ale kim był naprawdę i w jakim świecie przyszło mu żyć? Co zdołał osiągnąć w ciągu osiemdziesięciu lat, które zrodziły jedną z największych religii świata? Autorka odpowiada na te i wiele innych pytań we wciągającej biografii. Łącząc ze sobą historię, filozofię, kulturę i mitologię, pokazuje fascynujący portret mężczyzny, którego przebudzenie nadal inspiruje miliony. Siddhartha zostaje tu ukazany na wielu poziomach – czysto ludzkim i osobistym, duchowym, społecznym i historycznym. Armstrong opowiada o życiu człowieka gotowego do największych wyrzeczeń w poszukiwaniu prawdy, odnajdywaniu własnej drogi, dążeniu do kompromisu pomiędzy tradycją a własnymi doświadczeniami i przekonaniami. Na ścieżce, którą Budda dąży, nieraz się potyka – i to sprawia, że po tylu latach historia ta nadal ma wymiar uniwersalny. Autorka skupia się również na tle społeczno-gospodarczym życia Buddy. Pokazuje warunki życia na Półwyspie Indyjskim, rozwój ośrodków miejskich, społeczeństwo wędrownych mnichów, a także przemiany cywilizacyjne i religijne zachodzące w Europie i Azji. Podążamy za Siddharthą krok po kroku, dostrzegając w Oświeconym nie boga, ale bliskiego nam człowieka.

Czy Kościół w 2019 roku jest nadal święty? Czy jest Mistycznym Ciałem Chrystusa? I czy ktoś może temu zaprzeczyć, skoro Kościół nie jest z tego świata?

A zatem szokujące gesty i słowa papieża Franciszka (który mówi o sobie, że jest „tylko biskupem Rzymu”), to wyraz bezradności wobec naporu świata? Gdy Pontifex Maximus we włoskim więzieniu umywa nogi muzułmańskiej dziewczynie w Wielki Czwartek, uroczyście obchodzi 500. rocznicę reformacji i każe wyławiać z Tybru wyrzucone tam przez wiernych figurki pogańskiego bóstwa amazońskich Indian, Pachamamy (wcześniej uroczyście wniesione do rzymskiego kościoła podczas ostatniego synodu), zwykły katolik przeciera oczy. A odwoływanie się hierarchów na każdym kroku do praw człowieka, wychwalanie „pluralizmu” i „poszanowania różnorodności”, gdy ulicami miast ciągną parady homoseksualistów, czyż nie jest smutną komedią omyłek? Czy ci, którzy z najwyższych ambon głoszą dziś pokój na świecie, braterstwo ludzi i troskę o „Matkę-ziemię”, są w stanie obronić wiarę i nadzieję chrześcijańską?

Café Katedra ukazuje wstrząsający dramat, jaki od czasu ostatniego Soboru narasta w Kościele, a którego najbardziej donośne akordy rozbrzmiewają podczas obecnego pontyfikatu. Książka Ewy Polak-Pałkiewicz to efekt wielowątkowego „śledztwa” autorka docieka przyczyn kryzysu na wielu polach, próbuje wyjaśnić szeroki kontekst i całą złożoność dramatu, zarazem broniąc Kościoła przed jego oszczercami.

„Gdybym mógł wygłosić tylko jedno kazanie, wybrałbym takie, które mocno zirytuje wiernych, zwracając ich uwagę na Kościół, bezustannie rzucający rękawicę diabłu z jego diabelską pychą”, stwierdzał G.K. Chesterton. Café Katedra z pewnością niejednego zirytuje. Bohaterowie tej książki (m.in. zapominany papież św. Pius X i „wyklęty” arcybiskup Marcel Lefebvre) reprezentują Kościół walczący. Zawsze zwycięski.

Zbiór tekstów znakomitego historyka jest kontynuacją, ale i dopełnieniem poprzedniego zbioru zatytułowanego: Christianitas. Od rozwkitu do kryzysu. W tym wyborze rzecz dotyczy tego samego zagadnienia, ale w odniesieniu do Polski. Tysiąc pięćdziesiąta rocznica chrztu Polski w naturalny sposób skłania do refleksji nad znaczeniem tego wydarzenia dla dziejów narodu i państwa polskiego, ale również znaczenia pamięci o tym wydarzeniu i szerszej oceny stanu civitas christiana w naszej ojczyźnie.

Jakie ciosy i skąd spadały na Christianitas w Polsce?

Dlaczego „wykończenie” Polski stało się celem nadrzędnym naszych sąsiadów?

Dlaczego Niemcy stały się akuszerem bolszewickiej Rosji i jaki to miało wpływ na nasze dzieje?

Czy można uznawać Rosję za ostatnią nadzieję chrześcijańskiej cywilizacji w „Gejeuropie”?

Skąd płyną zagrożenia dla cywilizacji Christiniatatis w Polsce od ponad 100 lat?

Jakie zadziwiające paralele zachodzą między współczesnymi obrońcami laickości państwa a niemieckimi okupantami?

Co łączy niemieckie „dzieci kwiaty” z narodowym socjalizmem, „Zielonymi”, a wreszcie z ogarniającym współczesny świat zaćmieniem rozumu?

Odpowiedź znajdą Państwo na kartach tej książki.

Dyjalog o zmartwychwstaniu Pańskim to jedyny dramat w spuściźnie poetyckiej Wacława Potockiego w rozległym dorobku pisarza z Łużnej jest to dzieło osobliwe nie tylko z racji swej gatunkowej unikatowości. Utwór powstał w okresie twórczej dojrzałości autora Wojny chocimskiej, różni się jednak wyraźnie od utworów reprezentujących okres pisarskiej akme łużeńskiego poety. Jest inwencyjną hybrydą: oryginalne, swoiste dla sarmackiego mistrza rozwiązania wpisane tu zostały w średniowieczny schemat misterium rezurekcyjnego, artystycznie dość już anachroniczny w II poł. XVII w. Potocki jednak przekracza schemat i unieważnia anachronizm. W jego eksperymentalnym przedsięwzięciu napór konwencji dramatu misteryjnego spotyka się z poetycką energią, która prosty schemat ludowego widowiska uzupełnia o psychologicznie pogłębioną kreację charakterów postaci i swoiste dla pisarskiego temperamentu łużnianina alegoryczne komentarze do historii świętej. Przestarzała na pozór, rzadka na scenie religijnej XVII w. forma teatralna, pod piórem Potockiego okazuje się najstosowniejszą do przekazu dostojnej treści „starych nowin” paschalnych.

W niniejszym tomie Czytelnik otrzymuje opatrzony komentarzem filologicznym i objaśnieniami Dyjalog o zmartwychwstaniu Pańskim wraz z aneksem w postaci XVI-wiecznego misterium znanego pod łacińskim tytułem de resurrectione D[omi]ni n[ost]ri Jesu Christi, z którego Potocki korzystał, układając własną wersję paschalnego dramatu.

Tom II zawiera jedenaście rozdziałów, w których przeprowadzono kompleksową analizę porównawczą głównych prądów poszczególnych religii, starając się odpowiedzieć na fundamentalne dla człowieka pytania o pochodzenie i sens życia.

Jerzy Prokopiuk (ur. 1931) uznawany jest za jednego z najciekawszych polskich intelektualistów, ezoteryk, gnostyk, antropozof, wybitny tłumacz, jungista (przetłumaczył na polski kilka dzieł Carla Gustava Junga), autor kilkunastu książek.

Pierwszą jego samodzielną pracą jest krótkie wprowadzenie do wiedzy o gnozie czyli właśnie Gnoza i gnostycyzm. W tej krótkiej książeczce autor zestawia myśl hellenistyczną z myślą orientu gdzie leżą źródła gnozy. Zadaje też pytania (i daje odpowiedzi): Czym była - i jest - gnoza? Co łączy ją z pogaństwem, co z judaizmem i co z chrześcijaństwem?

Podaje różnorakie współczesne definicje gnozy i gnostycyzmu. Analizuje także gnozę jako system epistemologiczny i zastanawia się nad użytecznością myśli gnostyckiej dla współczesnego człowieka. Analizuje także gnozę jako religię skupiając się szczególnie na gnostycyzmie chrześcijańskiej.

Jak pisze sam autor: Gdybyśmy więc mieli opisać gnostycyzm przez wymienienie jego kwintesencjonalnych cech, to musielibyśmy powiedzieć, że do tych cech należą:
1. W teologii – radykalny transcendentyzm, tj. przeciwstawienie Boga i świata duchowego (pleroma) nieświadomemu lub zbuntowanemu demiurgowi (Stwórcy – Jahwe), jego archontom i światu materialnemu.
2. W kosmologii – antykosmizm (wrogość wobec świata demiurga jako więzienia).
3. W antropologii – dualizm człowieka i świata, triadyczna koncepcja człowieka (człowiek składa się z dała, duszy i ducha – soma, psyche i pneuma) i opierający się na niej ezoteryzm (istnienie poznania dostępnego ludziom szczególnie do niego uzdolnionym i w tym sensie „wybranym”).
4. W eschatologii – postulat wyzwolenia człowieka spod władzy demiurga i archontów (tj. spod władzy losu – heimarmené), czyli z tego świata, właśnie przez gnozę, wtajemniczenie.
5. W etyce – postawa skrajnie ascetyczna (lub – rzadko – skrajnie libertyńska, tzn. odrzucająca wszelkie prawa moralne).
6. W aspekcie społecznym – indywidualizm i pluralizm (w chrześcijaństwie ideał Kościoła policentrycznego – składającego się z wielu ośrodków charyzmatycznych).

Ta niewielka książeczka najwybitniejszego w tej dziedzinie polskiego specjalisty to najlepsze wprowadzenie czytelnika w tematykę.