Powierzchnia uprawy owsa w Polsce wynosi ok. 500 tys. ha, co stanowi 6,7% ogólnych zasiewów zbóż w naszym kraju i 10% produkcji światowej. Plon ziarna tego zboża z jednego hektara wzrósł od 2000 do 2016 roku z 18,9 dt do 28,5 dt [www.instytutrolny.pl]. Hodowla przyczynia się do podniesienia plonu owsa poprzez podwyższenie genetycznego potencjału produktywności odmian i zmniejszenie wpływu cech utrudniających jego osiągnięcie, między innymi przez zwiększenie odporności na patogeny [Prażak i Romanowicz 2014]. W ostatnich latach wzrosło zainteresowanie ziarnem owsa i jego przetworami ze względu na ich wyjątkowo wysoką wartość fizjologiczno-żywieniową. Produkty owsiane stanowią cenne źródło błonnika pokarmowego, szczególnie β-glukanów, bowiem całe, nieobłuszczone ziarno zawiera średnio 32% tego składnika, zaś płatki owsiane 14%, w tym około 8% cennej frakcji rozpuszczalnej, charakterystycznej tylko dla owsa [Gibiński i in. 2005, Kawka 2010]. Obserwowana duża zmienność genotypowa pod względem zawartości β-glukanów w ziarnie owsa ukierunkowała prace hodowlane na uzyskanie odmian o podwyższonym poziomie tego składnika w ziarnie, co jest wielkim atutem w produkcji żywności korzystnie wpływającej na zdrowie człowieka, a ponadto przyczynia się do podwyższania efektywności uprawy owsa [Sikora i in. 2013, Redaelli i in. 2013].