Praca poświęcona jest udziałowi 13. Dywizji Pancernej w wojnie 1939 roku. Formacja ta posiadała w armii II RP najdłuższą historię, gdyż powstała już latem 1918 roku we Francji - jako 1. Dywizja Strzelców Polskich w Armii Generała Hallera. Była jedynym polskim związkiem taktycznym, który wziął udział w I wojnie światowej - walczyła na froncie francusko-niemieckim. Następnie, już w Polsce, wzięła udział w wojnie polsko-ukraińskiej (jeszcze jako 1.DSP) i polsko-bolszewickiej (już jako 13. DP). W przeddzień wybuchu II wojny światowej, w sierpniu 1939 r. dywizja został zmobilizowana i wysłana na Pomorze. Tam weszła w skład Korpusu Interwencyjnego, a po jego rozwiązaniu została przetransportowana do Koluszek, gdzie stała się częścią Armii Odwodowej "Prusy". 13 Dywizja Pancerna w czasie Kampanii Wrześniowej stoczyła m.in ciężkie boje pod Tomaszowem Lubelskim i Falenicą. Jej członkowie mimo strat, zmęczenia oraz przewagi liczebnej i technicznej wroga do końca wypełnili swój żołnierski obowiązek.