Rozważane tematy to między innymi: chaos urbanistyczny, odpowiedzialność za przestrzeń wspólną, degeneracja krajobrazu, ekologia w projektowaniu i urbanistyce. Rozmowy biorą początek z zagadnień ogólnych, by w trakcie dyskusji przerodzić się w diagnozę sytuacji urbanistycznej i architektonicznej Polski stawianą w oparciu o detal i konkret. Spojrzenie historyków sztuki i krytyków architektury na omawianą problematykę w wielu miejscach różni się znacząco od podejścia architektów – rozmówców pierwszego tomu serii. Ewa Mańkowska-Grin, nie ukrywając swych poglądów, nie stara się jednak rozstrzygać tego sporu na siłę. Punkt widzenia obu grup zawodowych na sytuację urbanistyczno-architektoniczną Polski w roku 2017 bywa bowiem bardzo odmienny, a stawiane tezy nie zawsze się wykluczają, częściej uzupełniają i dowodzą różnorodności możliwych postaw. Krytycy najczęściej przyjmują w rozważaniach perspektywę kulturową i historyczną. Dzięki temu zabierają nas w podróż nie tylko po Krakowie, Warszawie czy Wrocławiu, lecz także do małych polskich miasteczek i wielkich światowych metropolii, błyskotliwie i z łatwością poruszając się w przestrzeni różnych kultur i różnych czasów.