Problematyka bezpieczeństwa państwa jest obecna w sferze publicznej od czasów jego powstania, a jej zakres i treści zmieniały się wraz z rozwojem cywilizacyjnym społeczeństw i towarzyszącą mu ewolucją środowiska międzynarodowego. Przez stulecia bezpieczeństwo państwa wiązane było przede wszystkim z zagrożeniami polityczno-militarnymi ze strony innych krajów, a w sferze wewnętrznej z utrzymaniem porządku i systemu ustrojowego. Rozwój cywilizacyjny społeczeństw związany z rewolucją przemysłową, zdynamizowany w drugiej połowie XX w., oraz zmiany środowiska bezpieczeństwa na świecie po zakończeniu zimnej wojny przyczyniły się do ewolucji tego tradycyjnego, państwo-centrycznego, polityczno-militarnego paradygmatu bezpieczeństwa, w kierunku jego szerszego postrzegania, uwzględniającego także podmioty pozapaństwowe i jego pozamilitarne aspekty. Jednak mimo tych zmian, państwa w dalszym ciągu dominują w systemie międzynarodowym i pozostają suwerenem w sprawach wewnętrznych. Zapewnienie bezpieczeństwa państwa warunkuje zachowanie egzystencjalnych wartości podmiotów w nim funkcjonujących, dlatego sfera bezpieczeństwa narodowego ciągle pozostaje priorytetowym obszarem jego działalności. (Fragment Wstępu)