Warto pochylić się nad starością, bo ta stanowi jeden z etapów ludzkiego życia – i to pewnie truizm. To, jaka jest, jak jest stereotypowo postrzegana i wreszcie, co zwykle umyka nam, kiedy patrzymy na ludzi starych – to rzecz inna. Redaktor kolejnego tomu „Chowanny” we wstępie do półrocznika pisze: „Wzorce starzenia się i przeżywania własnej starości wymagają reinterpretacji oraz wypracowania własnego, nowego, adekwatnego do ponowoczesnej cywilizacji, modelu starości. Człowiek stary staje zatem przed wyzwaniami, jakie nigdy wcześniej nie były jego udziałem”. Pytania, które stawiają sobie autorzy poszczególnych tekstów, to: czy jest możliwość wsparcia człowieka starego w dramatycznych wysiłkach sprostania współczesności?, jakie jest miejsce edukacji w tym procesie?, czy edukacyjne oferty odpowiadają ludziom starym i czy ludzie starzy postrzegają edukację jako przestrzeń szukania odpowiedzi wyjaśniających oraz ułatwiających zrozumienie własnej egzystencji, losu, godności własnego życia?
Artykuły zostały podzielone na cztery grupy problemowe. Od szerokiego spojrzenia na edukację i jej znaczenie w procesie starzenia się i starości, poprzez ukazanie różnych form aktywności edukacyjnej ludzi starych, do geragogiki (subdyscypliny pedagogiki/andragogiki) jako nauki podejmującej problematykę edukacji ludzi „trzeciego wieku”.