A Child`s Garden Of Verses (Penguin Popular Classics)

Poezja Joanny Matlachowskiej-Pali jest dyskretna, operuje ściszonym głosem, zwykle powściągliwa wobec hałasu wychodzi z milczenia, wraca do ciszy. To świat zwyczajnych konieczności, przyziemnych ostateczności – dotkliwie nieodzowny, bliski, bo każdy z nas składa się na jego obecność. Na umieranie każdego Jest. Do tej pory autorka godziła przeciwności, dopełniała kontekstów ubywaniem. Oświetlała datę, nie zapominając o mroku za jej liczbą. Opisywała drogi, które podejmowane dla innych stają się naszym przeznaczeniem. Ścieżki, gdzie jedne pragnienia i głody zastępują inne potrzeby i podniety. Tym razem poetka opisuje ulotne wrażenia, migotliwe obrazy, efemeryczne uczucia, rozlatujące się jak niewidzialna mgiełka. Zwiewne krańce, w granicach których zdarza nam się życie. Czym jest tytułowe Bezpowrotne? Nieostrymi konturami widzeń centralnych i peryferyjnych, godzinami zalegającymi z czynszem. To refleksy słów ostrożnie przymierzanych do widoków, smugi światła rozproszone w spojrzeniach. Poezja schyłkowej pełni, nadwątlonej każdą kolejną lekturą. To książka o tym, że wszystko jest nietrwałe, pustka bywa skromna, a minione chwile wciąż zwalniają miejsce dla nowego. Irena Wyczółkowska doczekała się kontynuatorki, która ruszyła dalej jej ścieżką, w koleiny codziennych rutyn, opadających szarymi kurtynami po każdej dobie.
Bartosz Suwiński

Jolanta Szwarc o książce Marcina Sasa na łamach "Latarni morskiej": W wierszach Marcina Sasa zwraca na siebie uwagę szereg wyrazów ważnych dla poety, przyzwyczajających czytelnika do skupienia uwagi, śledzenia, w którą stronę idzie myśl autora. Przekraczanie granic. Raz granica jest cienką linią, innym razem falującą firanką. Tak samo wychodzenie na zbawczy spacer łączy się z przekraczaniem progu, otwarciem drzwi. Powtarzające się okno – a rozkwit tuż za oknem, dziś znów wciskano prawdę w okno, okna wystawione na próbę – też jest miejscem kontaktu, spojrzeniem na coś więcej. A jednak widoczność prawdy jest minimalna – przepełniona popielniczka, niedopałek to odległość od prawdziwego życia. Odkaszlnąć przepalenie i wejść w życie, ubierając bez przymierzania niepasujące ciało z zatraconą duszą. A może wyjechać na wakacje bez powrotu? Wszystko zostawić. Dokumenty bez podpisu, nieuregulowane mandaty? Co nam zrobią, kiedy po nas nic? W kieszeniach mamy siebie, kodeks wykroczeń / jako najlepszy poetycki tomik. I nasza prawda, czyli lewe akty zgonu. Umieranie na niby, przesada, okłamywanie siebie i innych. Chore zachowania, niekontrolowane nawyki, może uszkodzenia centrum wywołujące nawroty myśli o uśmiercaniu siebie – poety w sobie. Czas jest złym sposobem na spędzanie życia. „Czas na Pętli” nazwałabym wisielczym czasem, wtedy zachodzi potrzeba korespondencji z poetami zmarłymi na początku ubiegłego wieku w tragicznych okolicznościach – odnosi się to zarówno do Jesienina jak i uzależnionego Trakla.

Czas teraźniejszy dokonany to kalejdoskop ukazujący wszelkie ludzkie emocje od miłości poprzez tęsknotę, samotność, czułość, poczucie straty. Jest to zapis odbioru, a nie samego obrazu, który pokazuje, że przeszłość nadal żyje i oddziałuje na teraźniejszość.

Daria Łamejko – poetka, psycholog i filozof. Urodzona w Warszawie. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego i Wyższej Szkoły Psychologii Społecznej. Autorka tomiku wierszy Zza zasłony (2004). Publiko wała wiersze m. in. w „Akancie” i „Pro Arte”. Z zamiłowania fotograf.

Wierzę, że niniejszy tomik jest jedynie wstępem do mojej długiej przygody z poezją, z którą chciałbym związać się na całe życie.„i tyle po sobie zostawięprawdziwą wersję siebiena matowych stronach mojego zeszytu”Dorosłośćz dawnych lat pozostało niewielecierpki smak na ustachprzypominam sobie nie po to by pamiętaćlecz by zrozumieć siebieklucz do przyszłościzrozumieć przeszłośćczynykonsekwencjeodpowiedzialnośćakceptacja błędówzdolność do ich naprawyuczę się tego jak dzieckodorosły byłem już wczorajdojrzały będę jutro

Nie są to bynajmniej wiersze sentymentalne. Przepływające przez pamięć wspomnienia nasycają się zachwytem i rozpaczą, nabierając duchowego sensu. Jak chociażby ta zapamiętana podróż dziecka w zatłoczonym wagonie, ciągniętym przez sypiącymi iskrami parowóz, która stała się symbolem boskiego nieomal olśnienia, wstąpienia w krąg narodzin i śmierci. Fascynująca lektura.

Poeta odkrywa paradoksy oparte na nieoczekiwanych wykolejeniach słów i znaczeń. Rozbierane albo zderzane ze sobą związki frazeologiczne podważają utrwalone gnozy i klisze narzucane przez automatyzm wypowiedzi. Kolizje fonetyczne i semantyczne inspirują do reinterpretacji poglądów na świat i sprawy ostateczne, kształtują nowe horyzonty poznawcze i aksjologiczne. Autor odważnie wchodzi w labirynty cudzych słów, co jest nieuniknioną konsekwencją posługiwania się każdym językiem, ale porusza się po śladach z analityczną wrażliwością, oceniając wszystkie drogowskazy na przetartych ścieżkach, także te, które skazują na błądzenie i zwodzą na manowce. Czterej pancerni, bohaterowie kultowego serialu, po latach zostają skojarzeni z jeźdźcami apokalipsy, a II wojna światowa z telewizyjnego ekranu z późniejszymi wojnami: tą na Bałkanach i najnowszą, ukazaną w sposób przejmujący na Ukrainie. Pamięć indywidualna, historyczna i kulturowa jednoczą się w zaskakująco wspólną przestrzeń wielospójnych asocjacji za sprawą giętkiego języka i jego aktów płodnego nieposłuszeństwa.z posłowia Piotra Michałowskiego