A.L. Ostatni amator.pl

Profesor Maria Prussak, wybitna filolog i zasłużona edytorka, przez wiele lat związana z Instytutem Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, znawczyni polskiego romantyzmu i modernizmu Stanisława Wyspiańskiego, a zarazem aktywna uczestniczka życia teatralnego, to dla wielu osób niekwestionowany autorytet o szczególnym znaczeniu i pozycji. Niezwykle pracowita, niezależna intelektualnie, idąca własną drogą bez względu na mody i presje, pozostaje konsekwentnie w swoistym ukryciu. Jako edytorka i filolog służy słowu innych. Jako badaczka i pisarka pozostaje autorką niewielkich objętościowo tomów, zawierających jednak prace przełomowe, oddziałujące na kolejne pokolenia osób czytających, interpretujących i inscenizujących dzieła polskiej kultury.
Szczególnym bohaterem jej naukowego pisarstwa pozostaje od ponad trzech dekad Stanisław Wyspiański. Książka, którą zatytułowała Brzmienia Wyspiańskiego zbiera większość jej prac dotyczących jego teatru i dramatu. Każda jest autonomiczną i inspirującą propozycją interpretacyjną, ale zarazem wszystkie składają się na przemyślaną kompozycję stanowiącą unikalną i oryginalną panoramę sztuki i myśli autora Wyzwolenia. Profesor Maria Prussak w kolejnych odsłonach ukazuje własny, daleki od wszelkich stereotypów sposób widzenia twórczości Wyspiańskiego i jego miejsca nie tylko w polskiej kulturze, ale i w życiu duchowym i społecznym.

Ze „Wstępu”:
„Teksty pisane przez trzydzieści lat, zarówno prace naukowe, jak i recenzje teatralne, scalone, poprawione i na nowo uporządkowane, starają się odtworzyć nieprostą drogę Wyspiańskiego do widzów i czytelników, jego zmagania z bezwładem teatru i nawykami odbiorców, ale także nade wszystko z presją historii i tradycyjnych kategorii myślowych. Zebrane tu artykuły są próbą rozszyfrowania zawiłości dramatów Wyspiańskiego, bo to one w znacznej mierze kształtowały ich wrażliwych czytelników oraz polski teatr dwudziestego wieku”.

Jakie triki podczas wywiadów w „Na każdy temat” stosował Mariusz Szczygieł, późniejszy zdobywca Nike? Co o telewizji sądził tata scenarzystki M jak miłość i Klanu, Ilony Łepkowskiej? Dlaczego Miodowe lata kręcono w teatrze? Ile „do fejmu” na pierwszym roku studiów dodawała praca w „Rowerze Błażeja”? O czym myślała Magda Mołek w studiu powodziowym we Wrocławiu? Co ukrywali kandydaci z „Randki w ciemno” i za jaką kwotę Jacek Kawalec zgodziłby się zagrać Kawalca?

Dostawali tysiące listów, ich kolejne występy w prime time z zapartym tchem śledziło jednocześnie nawet kilkanaście milionów Polaków! Kamil Bałuk w dziesięciu rozmowach o tym, co działo się „dawno temu w telewizji”, przypomina stojących w świetle reflektorów ówczesnych bohaterów zbiorowej wyobraźni i jej kreatorów, ukrytych zazwyczaj przed publicznością. Pokazuje nieoczywiste kariery oraz kulisy najsłynniejszych programów i seriali. Tropi zmiany mentalności, przełamywanie kolejnych barier i tematów tabu. Rozjaśnia drugą, ukrytą za kamerami, stronę srebrnego ekranu. A przede wszystkim skupia się na rozmówcach i na tym, w jaki sposób poradzili sobie z popularnością, co dała im praca w telewizji i jak łatwo było wpaść w jedną tematyczną szufladkę.

Pamiętacie ten dreszcz emocji towarzyszący wyciu syren w czołówce „997”? Intymne, czasem nie z tego świata, wieczorne rozmowy „Na każdy temat”? Orzeźwiający i świeży, kręcony przez młodzież „Rower Błażeja”? Miodowe lata, czyli legendarny polski sitcom, który popularnością przebił amerykański oryginał, a nagrane podczas kolejnych odcinków wybuchy śmiechu telewizja wykorzystuje do dzisiaj? Perypetie rodziny Mostowiaków, Świat według Kiepskich, „Randkę w ciemno”, „Piratów”, „Idola”…?

W latach 90. telewizja była odkryciem, objawieniem, oknem na świat, a jej najjaśniej świecące gwiazdy kojarzymy do dzisiaj wszyscy. Poznajcie jej kulisy od podszewki!

Od samego początku, zważywszy na powojenne „wędrówki ludów”, teatr lubelski podlegał „dynamicznym zmianom”, szczegółowo opisanym w książce. „Dynamiczne zmiany”, a zwłaszcza dyskus­je tyczyły przede wszystkim prezentowanego repertuaru. Nowa władza oraz część krytyki żądały – z latami coraz bardziej stanowczo – aby teatr pełnił funkcję dydaktyczną, przyciągając nową i oczekiwaną publiczność – robotniczą. (…) Niezbywalną wartością studium dr. Cymermana jest ukazanie tych dogmatycznych nacisków z perspektywy prowincjonalnego, lubelskiego podwórka. To „podwórko” tylko na pozór było prowincjonalne. Przez dłuższy czas angażował się w tutejsze życie kulturalne Jan Parandowski, a nade wszystko prof. Juliusz Kleiner, pisujący systematycznie recenzje teatralne. (…) W Lublinie debiutował jako recenzent np. Andrzej Szczypiorski czy Jerzy Lutowski. Zaangażowanym krytykiem był też m.in. Zygmunt Kałużyński.

prof. dr hab. Anna Kuligowska-Korzeniewska

Technologia radia kognitywnego jest uważana za przyszłościową dziedzinę umożliwiającą komunikację użytkowników w dowolnym miejscu, czasie i na podstawie dowolnych standardów transmisji w sposób niezwykle elastyczny. Radio kognitywne jest najbardziej obiecującym rozwiązaniem problemu współistnienia wielu technik dostępu radiowego dzięki zastosowaniu inteligentnego zarządzania widmem w systemach telekomunikacyjnych, co jest bardzo istotne w dobie rozwoju technik bezprzewodowego dostępu do sieci komputerowych. Jest to systemem komunikacji, w którym parametry transmisji są dynamicznie dostosowywane do zmieniającego się środowiska radiowego oraz preferencji użytkownika, a działanie podstawowych elementów elektronicznych jest realizowane za pomocą programu komputerowego.
W książce zostały opisane:
· programowalne platformy radiowe,
· dynamiczny dostęp do zasobów radiowych,
· transmisja wielotonowa dla radia kognitywnego,
· praktyczne systemy radia kognitywnego.

Książka jest przeznaczona dla studentów uczelni technicznych na kierunkach: elektronika, telekomunikacja, informatyka, a także dla inżynierów telekomunikacji, elektroniki, informatyków, radiowców i radioamatorów.

„Lechu mówił do mnie «Wodzu», a ja zbyt rzadko mówiłem o nim «Mistrzu». Choć był moim Mistrzem i Największym Przyjacielem”. Jacek Głomb

W czerwcu roku 2019 Jacek Głomb, reżyser i dyrektor Teatru Modrzejewskiej w Legnicy, namówił zaprzyjaźnionego od lat z tą sceną Lecha Raczaka na przeprowadzenie wywiadu-rzeki. Według początkowych założeń miał on obejmować nie tylko dzieje słynnego Teatru Ósmego Dnia, który Raczak współzakładał i któremu przewodził w najbardziej twórczym i bojowym okresie, ale całe jego bogate życie – od dzieciństwa aż do dnia dzisiejszego. Głomb wspomina:

„Wszystkie inne wywiady z Nim zaczynają się od «Ósemek» – a ja chciałem pogadać o dzieciństwie i młodości. Gadaliśmy więc intensywnie w czerwcu 2019 roku i udało się wtedy doprowadzić rozmowę do początków 1982 roku, do początku stanu wojennego w Polsce. […] Potem obaj nie bardzo mieliśmy czas na «drugą połowę» rozmowy, to znaczy, jak ja miałem czas na rozmowę, On nie miał. I na odwrót. A potem Leszka zabrakło”.

Lech Raczak zmarł 17 stycznia 2020 roku. Równo dwa lata po jego śmierci, ukaże się zapis rozmowy, na którą namówił Go Jacek Głomb. Zapis nieautoryzowany, bo na autoryzację nie stało czasu. Ale przeczytany przez Marka Raczaka, Marcina Kęszyckiego i Juliusza Tyszkę, którzy zachęcali do jego publikacji. Książka „Życie niedokończone” to opowieść o niezwykłym człowieku, „ciekawych czasach”, w jakich przyszło mu żyć i spojonym z tymi czasami teatrze, który współtworzył. Choć jest tylko zapisem, słychać w niej wyraźnie spokojny, lekko ironiczny, bardzo wielkopolski głos Lecha Raczaka, potrafiącego zarówno sprawiedliwie, a bez lukrowania wyjaśnić złożoność uwarunkowań politycznych, barwnie zarysować sylwetki spotkanych ludzi, jak i opowiedzieć przewrotną anegdotę. „Życie niedokończone” wciągnie nie tylko tych, dla których „Ósemki” są wciąż żywym wspomnieniem i nie tylko tych, którzy z różnych powodów wracają do Polski lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Oprócz wielkiej wartości biograficznej i historycznej stanowi też niezwykła okazję do obserwowania niemal „na żywo” procesu tworzenia się opowieści, którą każda i każdy z nas też się kiedyś stanie. Posłuchajcie i zważcie u siebie…

Relacje zawiązujące się między ciałami a ruchomymi obrazami znajdują się w centrum zarówno teorii, jak i praktyk współczesnej kultury wizualnej – począwszy od pierwszych prób chronofotografii aż po najbardziej zaawansowane media rzeczywistości wirtualnej. Ruchomy obraz nie odsyła bowiem jedynie do obrazów wytwarzanych przez kino, ale również do szeroko rozumianej historii obrazów technicznych, dla których kluczowy pozostaje problem wizualizacji ruchu i chwytania w pojedynczych bądź sekwencyjnych obrazach dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości. Jednocześnie równie istotne wydają się pytania o ruch samych obrazów – o ich transmedialny charakter, właściwą im mobilność i uwikłanie w zmienne relacje społeczne, polityczne, ekonomiczne i kulturowe. To właśnie ciało (nie tylko człowieka, choć historia ruchomych obrazów wciąż jawi się jako nadmiernie antropocentryczna) okazuje się jednym z ważniejszych tematów i wyzwań kultury wizualnej. W tekstach składających się na ten tom autorki i autorzy – analizując obrazy fotograficzne i filmowe, analogowe i cyfrowe, naukowe i artystyczne, z obszaru sztuki współczesnej i popularnych praktyk sieciowych – przyglądają się, w jaki sposób ruchome obrazy „tną ciała”, jak otwierają je, badają i deformują, jak kształtują za ich pomocą nowe znaczenia i narracje. W książce powracają również rozważania o ciele samego obrazu (podatnym na zniszczenie i rozpad, ale też obecnym i działającym w fizykalnej rzeczywistości) oraz ciele widza, na które ruchome obrazy oddziałują w sposób wielozmysłowy, przemożny, często wręcz przemocowy.