A w moim ogrodzie rosną...

To prawda, że poezję można dzielić tylko na wiersze dobre i na wiersze złe. Na takie, których obrazy na zawsze zapadają w pamięć i takie, których wodospady słów bezgłośnie rozpływają się w nicości. Ale jednak liryka erotyczna dzieli się wyraźnie na męską i kobiecą!

Można zastanawiać się, czy piękny obraz poetycki łzy wielkiej jak wszechświat, branie się gwiazd za łby i stwierdzenie, że nie potrafię tylko ocalić siebie od niechcenia – powiedział poeta czy poetka?. Lecz określenie, że w ostatecznym zbliżeniu kobiety i mężczyzny jest coś z roboty drwala – mógł wyznać jedynie mężczyzna, on nigdy nie napisze prośby do macierzanki… .

Mówi się, że największą torturą dla kobiety, jest zamknąć ją z kolekcją kapeluszy w pokoju bez luster. Dla mężczyzny, lustra, to celny obraz prawa fizyki o nieskończoności, gdy dwa zwierciadła nawzajem odbijają się w sobie.

A lustra w kobiecej erotyce? Jak wielką i różnorodną rolę odgrywają – przekonać się można, czytając wiersze Iwony Wierzby.
(Ryszard Danecki)

Wybór wierszy nestora węgierskiej poezji współczesnej.

Czytając wiersze Pétera Kántora, uczymy się zachwytu nad światem. Poeta zabiera nas na spacer po rodzinnym mieście, prowadzi nad Dunaj – swoją ulubioną rzekę – pokazuje cuda, małe i duże, ale nie zapomina też o usterkach, nawet jeśli ich sprawcą jest sam Bóg.
Czytając wiersze Pétera Kántora, stajemy się mądrzejsi. Wyraźniej widzimy swoje życie i życie innych: ludzką wielkość, słabość, grzechy. Tak, okropieństwo śmierci też. A mimo to nie odechciewa nam się żyć. W pokojach wkręcamy nowe żarówki, żeby „nad światem mrok nie zapanował”.
Czytając wiersze Pétera Kántora, cieszymy się i martwimy, uśmiechamy się i smucimy razem z jednym z największych żyjących poetów węgierskich. Jesteśmy przy nim i myślimy jak on.
István Kemény

Człowiek to wańka-wstańka: upada – wstaje,
i idzie przed siebie ten biedny suseł.
Idę, póki mnie nie wystrzelą w kosmos,
idę, póki żyć się nie nauczę.
Péter Kántor

Wiersze Paczuli są nieoczywiste, niekonwencjonalne i zaskakująco dojrzałe. Autor odważnie wkracza w świat pełen motywów śmierci i żałoby czy odrzucenia, poszukując tam własnej tożsamości. Bez fałszywej skromności nawiązuje w nich do tradycji antycznych, odważnie, bezkompromisowo wplata wątki religijne. Wszystko to w konwencji dość surrealistycznej, okraszonej znaczeniową grą słów, dla której sięga chętnie po neologizmy, jak choćby w wierszu HIOP, którego tytuł powstał z połączenia (także symbolicznego) mitycznego Hioba z… chłopem. Warto wejść w ten świat, po którym oprowadzał nas będzie cicerone Paczula, powątpiewający w to, by lektura wierszy mogła świat polepszyć.
Liberum Verbum

PACZULA – licealista z Chorzowa, interesuje się literaturą i z nią chce związać swoją przyszłość. Tworzy pod silnym wpływem Dantego Alighieri, Juliusza Słowackiego, Zbigniewa Herberta, Wisławy Szymborskiej czy Fiodora Dostojewskiego i Michaiła Bułhakowa, ale też takich twórców jak... Marina and the Diamonds (teraz MARINA), Kate Bush, Björk, M.I.A., Lorde, Mery Spolsky, The Dumplings, Katarzyna Nosowska.

Wybór poezji światowej w tłumaczeniu na śląski wg Mirosława Syniawa.

M.in. poezja następujących autorów: Horacy, Angelus Silesius, William Blake, Iwan Kryłow, Joseph Von Eichendorff, John Keats, Henry David Thoreau, Giacomo Zanella, Frédéric Mistral, Rosalia De Castro, Jaroslav Vrchlický, William Butler Yeats, Patrick Henry Pearse, Osip Mandelsztam, Siergiej Jesienin

Bogusław Kierc – myślę, że w sposób najdoskonalszy z możliwych – udowadnia, że płeć, tak jak rytm, jest strumieniem, płochym i niestałym, i że jest w tym coś prawdziwie marmurowego, że istnieje heroizm bycia poza płcią (podobny może do nietzscheańskiego heroizmu bycia poza dobrem i złem) i jest on heroizmem płochości, heroizmem niestałości, płochość więc, erotyczność, seksualne i mistyczne rozmodlenie w sobie, ale i w Bogu, może przede wszystkim – w Bogu, domaga się swojego Heraklesa, swoich tablic, swoich Biblii, swojego monumentalnego kulturowego zewu-zrywu, swojej nareszcie "Pieśni nad Pieśniami". To może, co najpiękniejsze, stanowi tu zaś fakt, że aby o tym wszystkim mówić, Artysta wycisza cały swój awangardowy i antypoetycki aparat, z pokorą zaszywając się w owczej skórze „klasyka”; ileż tu dyscypliny w mówieniu o nieobejmowalnym a transcendentnym, a ileż tu dionizyjskości! Jest to jednakże dionizyjskość postawiona przed zwierciadło, stojąca przed zwierciadłem powiększającym, a właściwie „lustrem lupy”, i zaprawdę, nic się nie skryje, bo Kierc potrafi podporządkować kłębiący się żywioł klasycznemu uporządkowaniu, klasycyzm natomiast swoim dynamicznym, transgresyjnym, miłosno-religijnym celom... "Omnia vincit Amor". W świecie poety wszakże Amor będzie Heraklesem, a Herakles będzie Amorem, zwycięstwo podąża tutaj bowiem za wrażliwością, wrażliwość – za zwycięstwem. Zwycięstwem słodkim oraz wyjątkowo upojnym, dodajmy. Bez odrobiny triumfalizmu, bez piany, bez pian – tromtadractwa.
Karol Samsel

Wiersze pisane emocjami. Przybliżają zrozumienie naszych skrajnych uczuć, uczą empatii. Zawierają bogatą treść i przesłania. Motywują czytelnika do zastanowienia się nad własnym życiem, sensem istnienia. Pomagają pozbyć się negatywnych emocji, przynoszą ulgę. Przypominają o istotnych wartościach w życiu człowieka.