A Year in Art

Światło na sztukę!

Igor Gałązkiewicz napisał książkę poświęconą sztuce. To ją stawia na pierwszym miejscu i daje jej różne zadania: technologii, strategii, a nawet opakowania. Celebryty, marki, kleju dla społeczności. Raz to sztuka pozostająca w dobrej kondycji, innym razem taka, która ledwo zipie. Zawsze jednak jest ona wyrazicielką ludzkich potrzeb. A ludzie, w przeciwieństwie do rekwizytów, scenografii i atrybutów czasów, w jakich żyją, pozostają niezmienni. I dlatego, nawet jeśli wyrażają jakieś teoretycznie nowe potrzeby, w rzeczywistości kryją się pod tym stare potrzeby ? pierwotne, podstawowe.

Wyszedłszy od takich założeń, autor przygląda się współczesnej sztuce, a także jej przełożeniu na branding i marketing. Potrzeba artyfikacji produkcji masowej, presja bycia kreatywnym i wyrażania się poprzez rzeczy o oryginalnych, zaskakujących formach skutkują tym, że otrzymujemy wyjątkowe produkty, usługi i angażujące marki. Art branding, bazujący na mądrej, twórczej i efektywnej relacji sztuki i biznesu, stał się bardzo ciekawą formą komunikacji. I na tyle powszechną, by warto było zagłębić się w ten świat.
O autorze książki

I. Gałązkiewicz zajmuje się strategią marketingową i dyrekcją kreatywną. Pomaga projektować i budować marki mądrze nowoczesne, ciekawe, potrzebne, angażujące i zaangażowane zarazem. Pracuje z markami komercyjnymi i kultury oraz agencjami reklamowymi. Obecnie pełni także rolę Dyrektora Marketingu w ANEGRE oraz Dyrektora Kreatywnego w PLATO. O relacji sztuki i biznesu oraz roli doświadczeń w komunikacj, napisał dwie pionierskie książki. Zarówno Art Branding jak i projektowanie doświadczeń okazały się bestsellerami.

BOKER TOW po hebrajsku znaczy „dzień dobry” i jest popularną nazwą izraelskich humus-barów i kawiarni. Nazwaliśmy tak nasze niedzielne śniadanio-obiady w Centrum Społeczności Żydowskiej JCC Warszawa żeby było jasne, że będzie się jadło u nas humus, a nie gęsi pipek. Od początku prowadziliśmy kuchnię mleczną, całkowicie bezmięsną, z dużą ilością warzyw. Postaraliśmy się o certyfikat koszerności od rabina Schudricha, żeby każdy Żyd, nawet ortodoksyjnie przestrzegający zasad koszerności, mógł biesiadować przy naszych wspólnych stołach. Przez sześć lat, nieprzerwanie aż do pandemii, prowadziliśmy w JCC niedzielny, koszerny bar mleczny dla wtajemniczonych. Jedli u nas Wszyscy, od biednych studentów po laureatów Oscara. Fryzjerzy i filozofowie, żydzi, muzułmanie, chrześcijanie, buddyści, ateiści i świadkowie Jehowy siedzieli ramię w ramię, dzieląc się jedzeniem, które donosiliśmy na półmiskach jak na wiejskim weselu. Dorobiliśmy się mnóstwa anegdot i kilkudziesięciu dobrych przepisów, którymi chcemy się z Wami podzielić. Dopisujcie swoje przepisy, piszcie własne historie, pokolorujcie rysunki Natana. To jest Wasza KSIĄŻKA DO PISANIA. Do zobaczenia przy wspólnym suto zastawionym stole! BOKER TOW JCC Warszawa

Cracovia, è la città dove ho passato con mio padre gli ultimi diciotto mesi della sua vita. Era stato in quella vetusta, regale ed accademica città, che ero uscito di puerizia, che ero diventato un ragazzo, che avevo conosciuto le amicizie, le ammirazioni, le fantasie e gli sdegni di quell’età. Era stato nella cerchia di quelle storiche mura, che avevo cominciato a capire le cose, a formarmi degli affetti, a costruirmi un mondo di memorie ed un fondo di sensazioni con le quali dovevo poi rompere violentemente col gettarmi in un’esistenza senza relazioni. Era stato come l’esperienza di un mondo nuovo. Joseph Conrad

Podczas gdy tematem tej książki są rezonanse między sferą wizualną, muzyczną i filo­zoficzną na początku XX stulecia, a także migracje idei i pojęć pomiędzy tymi sferami, podejmowanym problemem jest współczesne wycofanie się z narracji i dyskursów spajających, scalających i dokonujących syntezy doświadczenia bycia człowiekiem w obrębie poszukiwań estetycznych. Dzięki takiemu zestawieniu tematu i problemu jednocześnie wydobyty zostaje kontrast pomiędzy utopijnymi nadziejami wobec projektu i idei człowieka w awangardach początku XX wieku a współczesnym dyskursem wokół sztuki jako dziedziny odnoszącej się do tego, co ludzkie i nieludzkie, w sposób zdystansowany, chłodny, często ironiczny bądź sceptyczny.

Książka przywołuje twórczość awangardowych artystów początku XX wieku oraz ich romantycznych prekursorów, Euge`ne’a Delacroix, Fryderyka Chopina, Wassilego Kandinskiego, Paula Klee, Antona Scho¨nberga, Pierre’a Bou­leza. A jednak im bardziej spoglądamy na nich z dystansem, tym bardziej rola pojedynczych osób zaczyna przypominać dyrygowanie falom, bo myśl ma siłę żywiołu.

Ekfrazę nazwałbym dialogiem słowa i obrazu. Słowo i obraz, obraz - słowo. Dialog obrazu z tekstem. Dialog sztuki z odbiorcą. Dialog rzeczywistości ze sztuką. Ten tomik ekfraz nie jest przewodnikiem encyklopedycznym - "Polska poezja i sztuka współczesna". Zapraszam w kraj młodych artystów, ich dzieł o odrębnych tematach, stylistykach, namacalnym języku. Do odczytywania mozaiki. Dobrze to obrazuje metafora archipelagu. Każdy z artystów to wyspa, ale jednak razem tworzą coś wspólnego - także poza tomikiem. Zapraszam do odkrywania nowych światów. Do autostopu w nieodkryte galaktyki. Łukasz Złahoda Spis treści: Justyna Górowska WetMeWild Maciej Topolski #hylas Katarzyna Makieła-Organisty Rozsypane Dominika Dymińska *** (Rzeźnicy przychodzą nad rzekę pierwsi…)  Łukasz Stokłosa Grand Trianon Agata Jabłońska Wilko, czerwiec 1939 Miłosz Wnukowski Czarne Skrzydła Tomasz Bąk Myśli wnętrze pudła Simon Wildstein bez tytułu) Andrzej Szpindler Imiona leżących policjantów… Gregor Różański Second Coming Ecology Jaś Kapela Kiedy zetniemy ostatnie drzewo / After the last tree is felled, Christ will come back Krzysztof Maniak (trzy fotografie) Anna Maria Micińska dłonie to nie tonie… Piotr Urbaniec Objects! Paweł Harlender naga farba Aleksandra Winnicka (bez tytułu) Adam Kaczanowski Blok ginie po to, by narodzić się na nowo, by umrzeć Michał Zawada Nebra Piotr Janicki Nebro, Olga Kowalska Kompozycja z podwójnym łóżkiem Krzysztof Z., Krzysztof Z. można się zastanowić nad uratowaniem środków…

Książka stawia sobie za cel próbę wyznaczenia nowej estetyki dramatycznej opartej na lustrzano-ekranowej grze. Autorka prezentuje możliwie szerokie podejście, łącząc wszelkie ścieżki interpretacji, które zmierzają ku literaturze i teoriopoznawczej scenie dramatu istnienia. Próbuje nakreślić sytuację, w której obecność luster i ekranów w dramacie współczesnym charakteryzuje kryzys technik mimetycznych odwołujących się do metafory „powieści – zwierciadła przechadzającego się po gościńcu”, a zmierza w kierunku prezentacji procesu zanikania lustrzanej głębi. Świat stał się jednocześnie przemierzanym traktem i drugą stroną lustra, wygodnym gościńcem i trudną opowieścią o nim. Autorka wprowadza własne koncepcje – kolażowej tożsamości medialnej, obrazów masek pustki, idei ekranowego modelu komunikacyjnego, wreszcie zarysu lustrzano-ekranowej estetyki. Pokazuje, jak z pozoru genologiczne pojęcia stają się określeniami teoriopoznawczymi, jednocześnie wyznaczając lustrzano-ekranową estetykę dramatów współczesnych. W opisie tej nowej estetyki przywoływane są najnowsze dramaty, czasem prawie nieznanych dramaturgów, jak np. Krzysztofa Rudowskiego, Pawła Sali, Roberta Kucharskiego, Pawła Jurka czy Jacka Suta, a także klasyków, takich jak Tadeusz Różewicz, Witold Gombrowicz, Witkacy, Samuel Beckett i Jean Genet.