A życie jak rzeka

W 1974 r. wojskowy zamach stanu pozbawił tronu władcę Etiopii, Hajle Sellasje I. Opublikowany cztery lata później Cesarz nie jest kronikarskim zapisem tego przewrotu, lecz niezwykle oryginalną opowieścią o funkcjonowaniu dworu cesarskiego i ludziach otaczających monarchę, a także szerzej – o mechanizmach sprawowania władzy w państwach autorytarnych, jej legitymizacji, wynaturzeniach i upadku.

Cesarz to koszmar, który śni się sprawującym władzę, gdy są osamotnieni. To mrożąca krew w żyłach i błyskotliwa opowieść, precyzyjnie napisana, zarówno wytworna stylistycznie, jak i politycznie przenikliwa. Zwarta, ale i pełna aforyzmów, w doskonały sposób odtwarzająca rozkład władzy.

Opowieść o życiu, pracy, niepowodzeniach i sukcesach ośmiorga dziennikarzy. Historia o tym jak budowali swoje kariery. Przede wszystkim jednak prawda o życiu, opowiedziana przez mistrzów słowa i przekazu. Zaskakująco zabawna fabuła, nastawiająca pozytywnie, ujmująca i budująca, przekonująca że wszystko jest możliwe. Książka zmuszająca do czytania jednym tchem, naprawdę dobra lektura na wieczór czy wakacyjne plażowanie.

Gratka dla studentów dziennikarstwa lub dla tych, którzy dopiero myślą o podjęciu tego zawodu i chcieliby przybliżyć sobie nieco kulisy warsztatu.

Czy rozmówca jest dla reportera tylko tematem? Czy tematy faktycznie leżą na ulicy? Jak pogodzić pracę, która absorbuje w stu procentach, z codziennością? Jaką rolę w życiu reportera pełni miasto i skąd wiadomo, kiedy nasz słuchacz się wzruszy? Odpowiedzi na te i podobne pytania składają się na zbiorowy portret ludzi, którzy na ogół stoją po drugiej stronie mikrofonu lub kamery. Tajniki warsztatu dziennikarskiego i osobiste wyznania − opowieść z pasją o ludziach z pasją.

Głodne to książka o walce na śmierć i życie z największym wrogiem, czyli z własnym ciałem. O co? O ciało. O to, aby je doprowadzić do granicy niebytu, nieistnienia, unicestwienia. To w ekstremalnych wypadkach. W mniej ekstremalnych to książka o nas wszystkich. Mniej lub bardziej wyniszczające głodówki, wymyślne diety, morderczy aerobik, siódme poty w siłowni albo w ostateczności dwa palce w gardle – oto główne filary tej filozofii, w której jednego brak najbardziej: głębokiego sensu życia. Wstrząsająca lektura! Horror matek, całych rodzin, pediatrów, psychiatrów, terapeutek, pielęgniarek i tych dzieci, których „życiowa bateria wyczerpała się do dwóch procent”.
Ewa Woydyłło-Osiatyńska
Bardzo ważna książka! Ukazuje codzienność osób cierpiących na zaburzenia odżywiania. To rzadka perspektywa, która zwraca uwagę na ich świat bez pomijania przyczyn rozwoju choroby Fundacja Kobiety bez Diety
Zaburzenia odżywiania to śmiertelna choroba. Może być bliżej niż myślisz! Mama Weroniki boi się, że córka nie dożyje momentu, gdy zwolni się dla niej miejsce w szpitalu psychiatrycznym.U Magdy wszystko zaczęło się od myśli: „Jestem gruba i brzydka. Muszę schudnąć”. Starannie ukrywa codzienne wymioty przed kilkuletnią córką i mężem. Pauliny nikt nie chce przyjąć do szpitala. Ważącą 26 kilogramów dwudziestolatka jest umierająca, a śmierć na oddziale źle wygląda w papierach. W odważnym reportażu Klaudia Stabach odsłania przed nami skrzętnie skrywany świat ludzi, dla których największym wrogiem stało się jedzenie. Głodzenie się, kompulsywne objadanie, katowanie się ćwiczeniami fizycznymi, wymuszone wymioty rujnują życie i zdrowie bohaterek i bohaterów Głodnych. Autorka z empatią próbuje zrozumieć ich sytuację, szuka wraz z nimi metod ratunku i wsparcia, odkrywając przy okazji swoiste podziemie osób gloryfikujących głodzenie się i traktujących je jako styl życia.

Dubaj jest uznawany na całym świecie za ostoję nowoczesności: błyszczące drapacze chmur, tygiel kulturowy, gospodarz wydarzeń sportowych na wysokim poziomie, a nawet nowy gracz w wyścigu kosmicznym. Miastem rządzi szejk Muhammad ibn Raszid Al Maktum, wszechmocny multimiliarder. Ale postępowa propaganda jego królestwa jest przykrywką dla ciemnej strony emiratu. Najlepiej widać to w pałacu szejka. Tom Steinfort, wielokrotnie nagradzany reporter 60 Minutes, spędził wiele lat na śledzeniu postępków szejka Muhammada i niepokojących realiów życia w Dubaju.
Teraz dzieli się historiami odważnych osób, które doświadczyły horroru i uwierzyły mu, że dzięki publikacji, prawda ujrzy światło dzienne.

W 2019 roku polska policja wszczęła około dwa i pół tysiąca postępowań w sprawie zgwałcenia. Tylko w trochę więcej niż połowie z nich stwierdzono przestępstwo, a wykryto ponad tysiąc sto sprawców. Ofiarami w przeważającej części są kobiety. Ile z nich nie zgłasza przestępstwa organom ścigania? Ile nie ma przestrzeni i możliwości, by opowiedzieć o tym, co je spotkało?

Agnieszkę od dziesiątego do osiemnastego roku życia gwałcił kuzyn. W czasie rozprawy sąd odrzucił jej wniosek, by nie musiała zeznawać w jego obecności. Justyna, zgwałcona w wieku szesnastu lat przez byłego chłopaka, do dziś słyszy od rodziców, że wychodząc z domu w spódniczce prosi się o kolejne nieszczęście. Anna przez wiele lat nie wiedziała, że pada ofiarą przestępstwa ze strony męża – ten usprawiedliwiał swoje postępowanie cytatami z Biblii. Katarzyna, zanim została zgwałcona, włączyła dyktafon w telefonie. Policja zmusiła ją, by sama spisała nagranie, a prokuratura mimo to umorzyła śledztwo. Magda na osiem lat wyparła z pamięci fakt, że zgwałcił ją obcy mężczyzna. Postępowanie ws. gwałtu na Łucji zostało umorzone, bo odprowadziła sprawcę do furtki, a wcześniej uczęszczała na terapię, co biegły sądowy uznał za próbę przygotowania się do odegrania roli ofiary. Były chłopak Agaty, który przez trzy dni więził ją, bił i gwałcił, został skazany na karę w zawieszeniu. Pochodząca z Kenii Heart gwałt przypłaciła załamaniem nerwowym i próbą samobójczą, po czym wróciła do ojczyzny. Twierdzi, że Polska nie była dla niej.

Maja Staśko i Patrycja Wieczorkiewicz oddają głos osobom zgwałconym. Historie Marty, Renaty, Julii, Magdy, Dawida czy Heart, to tak naprawdę historie, w których zawierają się tysiące innych, podobnych. To opowieści mieszkanek wsi i mniejszych miejscowości, pracownic fizycznych, bezrobotnych i wielodzietnych matek, osób niepełnoletnich, aktywistek, studentek, ale i kobiet dojrzałych. I choć składające się na książkę teksty poparte są analizą akt sądowych czy rozmowami z rodziną i przyjaciółmi skrzywdzonych, to najważniejsze w nich są narracje ich samych. W historiach tych, choć rożnych, autorki rozpoznają mechanizmy i schematy, które rządzą myśleniem skrzywdzonych, policji, sądów, mediów i społeczeństwa.

W drugim tomie „Karafki La Fontaine’a” Melchior Wańkowicz kreśli portret reportera doskonałego. Pisze o cechach, które powinien on posiadać. Wśród nich na pierwszym miejscu wymienia: zaangażowanie, ciekawość świata, komunikatywność, empatię. Ponadto dużo uwagi poświęca technicznej stronie pisania tekstów: doborowi odpowiedniego tytułu, grafiki, która ma za zadanie wzmacniać percepcje czytelników, rzetelności dziennikarskiej, prawidłowemu cytowaniu . Dalsza część tekstu dotyczy błędów językowych i rzeczowych. Autor przygląda się również zagadnieniom cenzury i krytyki, a także bada wpływ warunków materialnych na kondycję pisarzy i ich twórczość. „Karafka La Fontaine’a” niewątpliwie jest obszernym kompendium wiedzy o sztuce pisania, które mimo upływu czasu i zmieniających się okoliczności, nie straciło nic ze swej aktualności.