Adolphe Gutmann - ulubiony uczeń Chopina

Kolejny pod względem stopnia trudności zbiór utworów, w których kompozytor umiejętnie połączył zagadnienia techniki i rytmu z atrakcyjną stroną melodyczno-wyrazową, dzięki czemu trudności stały się łatwe do pokonania, a utwory przyjemne do grania i do słuchania.

Atlas muzyki zawiera opisy 100 najsłynniejszych utworów muzyki klasycznej skomponowanych przez najwybitniejszych wirtuozów. To podróż do świata cudownych dźwięków, podczas której autor w barwny sposób opowiada o okolicznościach powstawania każdego z dzieł, o problemach, z jakimi borykali się ich twórcy i podpowiada, jak interpretować ich kompozycje.
Autor prezentuje najwybitniejsze dzieła skomponowane od XVII do końca XX wieku, a zarazem najbardziej reprezentatywne dla muzyki określanej wspólnym mianem klasycznej. Utwory, o których opowiada, mogą zapoczątkować samodzielne poszukiwania w świecie muzyki i odkrywanie jej nieprzebranych bogactw - dźwięków, rytmów i melodii..

Tom niniejszy, zatytułowany Chopin 2. Uchwycić nieuchwytne, idzie śladem pierwszego, Chopin. Człowiek, dzieło, rezonans, dopowiadając jego treść o wątki czekające na szersze rozwinięcie. Jednak, inaczej niż tamten, nie stanowi całości jednolitej. Powstawał — w wyniku nieustającej fascynacji fenomenem i paradoksem twórczości autora nokturnów i ballad — na przestrzeni minionego półwiecza.

Zewnętrznym impulsem stawały się najczęściej kolejne sympozja, kongresy i inne spotkania dotyczące Chopina i romantycznego „wieku uniesień”, zapraszające swoim tematem czy myślą przewodnią do podjęcia wyzwania. W istocie rzeczy, zebrane tu teksty rodziły się z wewnętrznej potrzeby, z konieczności opozycji wobec wciąż jeszcze dominującego w myśleniu akademickim ortodoksyjnego poglądu na muzykę Chopina, na jej kształt, charakter i istotę, redukowane do właściwości techniczno-formalnych. Powstawały jako rekonesanse przestrzeni dotychczas nieobjętych naukową interpretacją, jako próby całości i pełni, ujmowane w perspektywie nowych humanistycznych metodologii.

Ideą popularnych serii Director’s Choice i Curator’s Choice wydawanych przez Scala Arts & Heritage jest subiektywny wybór i prezentacja kilkudziesięciu najcenniejszych muzealiów, dokonany przez kierującego daną instytucją. Wiele ważnych światowych muzeów ma już swoje edycje, do grona polskich placówek, po jedynym jak do tej pory Muzeum Narodowym w Warszawie, dołącza Muzeum Fryderyka Chopina.

Wśród prezentowanych obiektów znaleźć można rękopisy muzyczne, listy kompozytora, przedmioty osobiste i dzieła sztuki ilustrujące recepcję osoby i twórczości Chopina – obrazy, ryciny, rzeźby, medale i plakaty.

Tom poświęcony kolekcji Muzeum Chopina wyróżnia się płytą CD z nagraniami interpretacji wybranych dzieł kompozytora na instrumentach historycznych, uzupełniającą prezentację muzealiów - pierwszy raz w tej serii. Publikacja ukazała się w czterech językach: polskim, angielskim, francuskim i japońskim.

Książka Faktura fortepianowa Beethovena po raz pierwszy ukazała się nakładem PWN w roku 1972. Przygotowywane aktualnie, drugie wydanie zostało poszerzone o aneks pt. Beethoven – Chopin. Podobieństwa w fakturze fortepianowej.

Książka obejmuje siedem rozdziałów: I. Zagadnienia metodologiczne, II. Geneza faktury fortepianowej, III. Recepcja osiemnastowiecznych środków fakturalnych w bońskim okresie twórczości Beethovena (do 1792 r.), IV. Pierwsze przejawy indywidualizacji faktury fortepianowej w wiedeńskim okresie twórczości Beethovena (do 1800 r.), V. Symfonizacja faktury fortepianowej w środkowym okresie twórczości Beethovena (1800-1815), VI. Nowe rozwiązania fakturalne i wyrazowe w ostatnim okresie twórczości Beethovena (po 1815 r.), VII. Znaczenie faktury fortepianowej Beethovena dla muzyki XIX w.

Od czasu pierwszego wydania książki, nikt w Polsce nie zgłębiał tej tematyki. Książka stanowi niewątpliwie cenne źródło wiedzy muzykologicznej i będzie przydatna zarówno studentom muzykologii i akademii muzycznych, jak też melomanom. „Wielkość” Beethovena doceniał sam Chopin, który po wysłuchaniu Tria fortepianowego B-dur op. 97 (tzw. „Arcyksiążęcego”) tego kompozytora, w liście do Tytusa Woyciechowskiego w 1829 r., napisał: „coś podobnie wielkiego dawno nie słyszałem, tam Beethoven szydzi z całego świata”.

Niezwykła książka oparta na korespondencji dwojga przyjaciół i sąsiadów: Karola Szymanowskiego i Natalii Dawydow.
To historia dwóch biografii, splątanych, przyciągających się i odpychających zarazem. Jak nie wpaść w banał, pisząc o książce do bólu niebanalnej. Czym ona jest? „Vie romancée” rzuconą na barwne i złowrogie tło epoki? Dramatem psychologicznym, napisanym klarownym i pięknym językiem? Subtelną opowieścią o losach ludzi, tak bardzo niezwykłych? Jest tym wszystkim – zapewne – po trochu. Jest w niej także zmienność perspektyw, elegancja i żywość stylu, więc czyta się ją z prawdziwym zainteresowaniem i podziwem, zważywszy na ogrom literatury przedmiotu, przez którą autorka musiała się przekopać. [fragm. posłowia Józefa Opalskiego]