Afatyk w domu Pokój

Człowiek używa zaledwie dziesięciu procent swojego mózgu, przeciwieństwa się przyciągają, chcieć to móc, z raka można wyleczyć się samemu, wykrywacz kłamstw zawsze wskaże oszusta, człowiek zahipnotyzowany zrobi wszystko, co mu się każe, i przypomni sobie wszystkie złe rzeczy, jakie zdarzyły mu się w życiu, można się nauczyć obcego języka przez sen, mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus (i do tego bez przerwy gadają)…
Każdy z nas zna setki takich „psychologicznych prawd” i każdy z nas nieustannie się z nimi styka. W kinie, w telewizji, w setkach książek, audycji radiowych i artykułów prasowych nieustannie karmieni jesteśmy psychologiczną mitologią, a sądząc z tego, że taka „poppsychologia” regularnie – i to na całym świecie – trafia na listy bestsellerów, to bardzo chcemy takiej karmy. Jest tylko jeden „drobny” problem: większość tej „wiedzy” nie ma nic wspólnego z tym, co współczesna psychologia naukowa wie już o ludzkich postawach, zachowaniach, motywacjach, emocjach i osobowości.
Scott O. Lilienfeld, Steven Jay Lynn, John Ruscio, Barry L. Beyerstein, autorzy książki 50 wielkich mitów psychologii popularnej, to wykładowcy i profesorowie renomowanych amerykańskich uczelni. Dla kogoś, kto tak jak oni zajmuje się psychologią zawodowo i wykształcił już kolejne pokolenie psychologów, kariera mitów tworzonych przez przemysł psychologii popularnej stanowi poważne wyzwanie i to nie tylko dlatego, że dominujące w kulturze masowej mity i stereotypy w większości albo są fałszywe, albo odwołują się do dawno już zarzuconych teorii i koncepcji natury ludzkiej. Gorzej, że część z tych mitów jest po prostu szkodliwa!
Skąd się biorą psychologiczne mity i dlaczego niektóre z nich są groźne, jak nie dać się uwieść poppsychologii i dlaczego w psychologii fakty są zwykle znacznie ciekawsze od fikcji – na te pytania odpowiada 50 wielkich mitów psychologii popularnej.

Podczas wojny zrozumiał ten czas tu i teraz jako taki, od którego nie można uciec, bo czuje, że za nim jest kraj, którego nie można opuścić. Mógłby wyjechać za granicę, tam, gdzie bezpiecznie, ale w jego wyobraźni ten wyjazd zamienia się w katastrofę na skalę planetarną. I celowo pozostaje w tej niewygodnej rzeczywistości, która nie może mu zaoferować nic poza niebezpieczeństwem i śmiercią. To jego świadomy wybór.

Fragment książki

Polecana publikacja pt. A światłość w ciemności świeci... autorstwa Sergieja Belińskijegoi Julii Iwaszko składa się z sześciu rozdziałów zatytułowanych odpowiednio: Kijów i wojna, Ludzie i wojna, Słodycze na front, oblicze wojny i spojrzenie w przeszłość, Impresje wojenne, Życie na froncie i na zapleczu oraz szósty A światłość w ciemności świeci...

Programy wsparcia dla osób, które żyją w bliskim związku z osobą uzależnioną budzą wiele kontrowersji. Pułapka autosugestii stwarzana przez wiele poradników sprawia, że „syndrom współuzależnienia” potrafiłaby zapewne rozpoznać u siebie większość osób, a diagnoza na ich podstawie staje się zwykłym artefaktem. Wielość definicji „współuzależnienia” obecnych w literaturze oraz ogólnikowe kryteria medycznej klasyfikacji chorób (ICD) utrudniają udzielanie adekwatnej pomocy psychoterapeutycznej.

Książka składa się z dwóch części – Wiedza i Praktyka. Część pierwsza stanowi swoistą odpowiedź na pytanie o zjawisko „współuzależnienia”: Czy jest oparte na dowodach naukowych czy jest to raczej „koncepcja-kameleon”? Przedstawiono w niej różne modele rozumienia „współuzależnienia” ze szczególnym uwzględnieniem krytyki tej koncepcji i zmiany jej nazewnictwa na: bliscy osób uzależnionych.

Specjaliści pracujący w ramach placówki mającej kontrakt z NFZ znajdą w tej książce wskazówki diagnostyczne na podstawie klasyfikacji ICD-11 oraz kwestionariuszowe narzędzia badawcze. W obszernym opracowaniu przeglądu interwencji skoncentrowanych na pomocy rodzinie z problemem uzależnienia zwrócono uwagę na praktyki terapeutyczne oparte na dowodach naukowych (Evidence-Based Practice). Opisano koncepcje, cele i techniki leżące u podstaw każdego podejścia.

Część druga to zbiór praktycznych scenariuszy zajęć oraz treści psychoedukacyjnych, które krok po kroku przeprowadzą terapeutę przez cykl kluczowych tematów z zakresu terapii bliskich osób uzależnionych. Interwencje terapeutyczne zostały oparte na założeniach terapii poznawczo-behawioralnej, w zakresie: faktów i interpretacji, czyli obecności zniekształceń poznawczych zmiany sposobu myślenia poprzez kwestionowanie dysfunkcyjnych założeń budowania pozytywnej komunikacji z osobą uzależnioną nagradzania zachowań nie nastawionych na używanie rezygnacji z aktywności wzmacniających zachowania nałogowe dopuszczania negatywnych konsekwencji nałogu.

Przystępny język, zawarte w książce opisy sytuacji z życia codziennego oraz przykłady wypowiedzi wprowadzają pacjenta w skuteczną pomoc swoim bliskim. Bardzo przydatne dla terapeutów są znajdujące się na końcu streszczenia poszczególnych edukacji oraz załączniki. Mogą być wykorzystane jako gotowe arkusze w trakcie prowadzonych zajęć.

Według prognoz International Programs Center przy U.S. Census Bureau, 24 września 2010 roku o 19:32 czasu uniwersalnego populacja świata wynosiła 6 870 906 129 ludzi. Ta liczba robi wrażenie. Oznacza bowiem, że 24 września 2010 roku istniało ponad 6,8 miliarda opinii na temat tego, co jest najbardziej irytującą rzeczą na świecie.
Zgrzyt paznokcia po tablicy.
Kruszenie styropianu.
Zaplątany kabel od słuchawek.
Głośna rozmowa telefoniczna w autobusie.
Mlaskanie przy jedzeniu.
Przedświąteczny tłum w galerii handlowej.
Istnieją dźwięki, zapachy i zachowania innych ludzi, które budzą w nas ogromną irytację. Jedyną rzeczą, której wówczas chcemy, jest natychmiastowe przerwanie drażniącej sytuacji. Jak to się dzieje, że nie możemy znieść takich drobiazgów? Dlaczego rzeczy, które nie mają w gruncie rzeczy większego znaczenia, drażnią nas i denerwują? Joe Palca i Flora Lichtman sięgnęli do badań i teorii by wyjaśnić, dlaczego na niektóre bodźce reagujemy silną awersją.
Z książki „Co nas drażni, co nas wkurza” Czytelnik dowie się:
· dlaczego cechy, które na początku wydawały nam się atrakcyjne w nowym partnerze, z czasem zaczynają nas irytować
· jak to się dzieje, że niektórych dźwięków nie potrafimy zignorować i jak to wykorzystują służby medyczne i porządkowe
· z jakiego powodu prowadzenie badań naukowych nad wydzieliną skunksów jest szalenie skomplikowane
· oraz w jaki sposób naukowcy denerwują badanych, by zdobyć wiedzę o działaniu „zirytowanego” mózgu.
Wydzielina skunksa, która kojarzy nam się z zapachem zepsutego jedzenia, zgrzyt paznokci na tablicy, który kojarzy nam się z krzykiem – te irytujące bodźce mogą mieć ze sobą coś wspólnego. Nieprzyjemne doznania łączą się w ich przypadku z reakcjami awersyjnymi, wykształconymi w toku ewolucji, żeby utrzymać nas przy życiu. Czynniki, które budzą w nas irytację, kojarzą nam się z czymś, czego organizm każe nam unikać, dlatego wyzwalają silną reakcję. To kwestia pomylonej tożsamości – nie potrafimy rozróżnić prawdziwego zagrożenia od czegoś, co je naśladuje.
Siedzicie na tarasie swojego domu z gazetą i poranną kawą. Przelatująca tamtędy mucha dochodzi do wniosku, że wasza głowa to najciekawsza i najbardziej intrygująca rzecz, jaką widziała w życiu. Niezmordowanie krąży wam wokół uszu. Nie zniechęca jej gazeta, teraz zwinięta i wykorzystywana w charakterze broni. Najwyraźniej ekscytację muchy tylko wzmaga to, że ją odganiacie. Poranna gazeta i kawa mogą działać na was kojąco, ale w obliczu uporczywego bzyczenia przestają się liczyć. Nie ma takiej możliwości, żeby nie irytowała was mucha, która lata wam wokół głowy. Jak to wyjaśnić?

Praca poświęcona została organizacji czasu wolnego w kontekście analizy teoretycznego dorobku, jak też perspektyw, oczekiwań i potrzeb dzieci, młodzieży, rodziny oraz osób z niepełnosprawnością. Pytania odnoszące się do systemu kategorialnego pedagogiki czasu wolnego, przedmiotu i zakresu badań nad czasem wolnym w ujęciu pedagogicznym, nadmiernego obciążenia ucznia nauką, wpływu zajęć wolnoczasowych na osobowość stanowią zakres analiz i rozważań w pierwszej części pracy. Ponadto autor dokonał analizy podstawowych koncepcji, definicji i wskazań odnoszących się do pedagogiki czasu wolnego. Druga część książki dotyczy zagadnień związanych z czasem wolnym w kontekście środowiska osób z niepełnosprawnością.

Siła i paradoks samooszukującego się umysłu. Dlaczego logika i racjonalność zdają się mało skuteczne w konfrontacji z przesądami, złudzeniami i teoriami spiskowymi? Czy korzyści z samooszukiwania się przewyższają jego koszty? Co wpływa na to, że tak chętnie oszukujemy innych i siebie samych? Shankar Vedantam i Bill Mesler w swojej książce pochylają się na kłamstwem i samooszukiwaniem się w naszym życiu. Poprzez osobiste historie oraz czerpiąc wiedzę z najnowszych badań psychologii i neuronauki uświadamiają nam paradoksalnie, że kłamstwa które sobie lub innym wmawiamy mogą odgrywać ważną rolę w kształtowaniu lepszych relacji z innymi i pozytywnym myśleniu o sobie. Ich zdaniem warto poświęcić nieco czasu i wysiłku na w miarę wnikliwą analizę rzeczywistego oddziaływania samooszustw i poszukanie odpowiedzi na pytanie, czemu one służą i jakie potrzeby dzięki nim realizujemy .
Z książki dowiesz się m. in.: - co łączy Donalda Lowry’ego, twórcę Kościoła Miłości, Franza Antona Mesmera, wynalazcę baquety, Lanca Armstrona, Richarda Nixona i Billa Clintona - czym jest naiwny realizm i co to jest widzenie życzeniowe - od kiedy znamy efekt placebo i czy jest ono skuteczne - czy rozmowa może uleczyć - czy uprzejma obsługa w sklepie jest czymś pozytywnym - dlaczego uczymy dzieci, żeby zawsze mówiły prawdę, choć jako rodzice posługujemy się często kłamstwem. Shankar Vedantam Amerykański dziennikarz, pisarz i korespondent naukowy. Jego reportaże koncentrują się na ludzkich zachowaniach i naukach społecznych. Bill Mesler Dziennikarz. Interesuje go to, w co wierzymy, ale jeszcze bardziej interesuje go, dlaczego w to wierzymy. „Żywa i łatwa do przyswojenia książka… Być może najważniejszy punkt książki radzi, jak walczyć z destrukcyjnymi urojeniami” - Matthew Hutson, Wall Street Journal „… oparte na nauce, prowokacyjne i w dobrym stylu studium samooszukiwania się” - Andrew Robinson, Nature „Przydatne złudzenia” zabierają nas w fascynującą, pouczającą podróż po ludzkim umyśle ” - Karen R. Koenig, New York Journal of Books „Genialny… pełen pasji, często sprzeczny z intuicją, niepokojąca książka o tym, „ dlaczego ludzie wierzą w głupie rzeczy ”- Kirkus Reviews