Aichi D3a `val`. Pearl Harbor 1941 - 2021 Nr 525

Poradnik dla miłośników broni palnej i przewodnik po broni dostępnej na naszym rynku pierwotnym i wtórnym: sportowej, myśliwskiej, kolekcjonerskiej. Autor, niekwestionowany autorytet w dziedzinie broni, strzelectwa i myślistwa, omawia dawne i współczesne karabiny, karabinki, sztucery, pistolety, pistolety maszynowe, rewolwery i strzelby oraz elementy strzeleckiego wyposażenia: lunety celownicze, kolimatory i tłumiki. Omówione zostały teoretyczne aspekty funkcjonowania broni oraz przedstawiono testy.

Książka stanowi łatwy w odbiorze poradnik, zawierający opisy konstrukcji broni. Została napisana dla kilku grup czytelników. Pierwsza, coraz liczniejsza, to myśliwi polujący na drapieżniki i szkodniki przy użyciu sztucerów typu varmint. Kolejną grupę jej czytelników stanowią strzelcy sportowi posługujący się bronią długą, zwłaszcza ci stojący na progu kariery zawodniczej. Publikacja zainteresuje również żołnierzy zawodowych, strzelców wyborowych z formacji policyjnych i wojskowych oraz coraz liczniejszy krąg kolekcjonerów broni.

Sabataj Szawit, dyrektor Mosadu w latach 1989–1996, jest jednym
z najbardziej wpływowych przywódców kształtujących historię Państwa Izrael. W tej pasjonującej książce łączy wspomnienia z przenikliwymi analizami, odsłaniając kulisy wydarzeń z siedmiu lat, w trakcie których przewodził jednej z najpotężniejszych i najskuteczniejszych agencji wywiadowczych świata. Wyraża swoje poglądy na rolę wywiadu i geostrategię, naświetla operacje wywiadowcze z punktu widzenia człowieka, który w nich uczestniczył, opowiada rodzinne anegdoty, maluje portrety zwierzchników i podwładnych, opisuje czas spędzony na Uniwersytecie Harvarda i przy stołach narad CIA,
a także analizuje przyszłe zadania Mosadu w obliczu nowych zagrożeń.
Na kadencję Szawita przypadły wydarzenia historycznej wagi, m.in. upadek Związku Radzieckiego, koniec zimnej wojny, pierwsza wojna w Zatoce Perskiej, rządy Icchaka Szamira, porozumienie pokojowe z Jordanią, a także morderstwo premiera Icchaka Rabina.
Byłem szefem Mosadu to fascynujący przewodnik ukazujący możliwości i ograniczenia pracowników wywiadu, urzędników rządowych i aktywistów na obszarach całego Bliskiego Wschodu. To książka dla każdego, komu drogie jest bezpieczeństwo i przyszłość Izraela, kogo interesuje sposób gromadzenia materiałów wywiadowczych, a także prowadzenia tajnych operacji.

W tej książce szczególną uwagę zwrócono na ewolucję doktryny użycia czołgów w działaniach militarnych. Dzięki temu można lepiej zrozumieć historię czołgu, a zwłaszcza rozwój jego konstrukcji, ponieważ to właśnie myśl taktyczna wpływa w decydującym stopniu na projektowanie różnych systemów broni, także broni pancernej.
Dziś czołgi to synonim nowoczesnej armii – pozornie niezniszczalny, zaawansowany pod względem technologicznym system uzbrojenia. Jak jednak przebiegał rozwój czołgów i jak one wpłynęły na sposób prowadzenia konfliktów zbrojnych od chwili, gdy pierwsze z nich wtoczyły się ociężale na pole bitewne w 1916 roku? Z końcem pierwszej wojny światowej armie poszczególnych krajów zaczęły stawiać na „ciężkie” bądź „lekkie” czołgi zgodnie ze swoimi doktrynami militarnymi. W latach drugiej wojny światowej czołgi uczestniczyły już niemal we wszystkich walkach: stanowiły szpicę niemieckich wojsk podbijających Europę w kampaniach błyskawicznych aż do czasu, kiedy sowieckie wozy pancerne okazały się godnym ich przeciwnikiem. W rezultacie na froncie wschodnim doszło do największych bitew pancernych w dziejach. Po drugiej wojnie światowej konstrukcje czołgów były coraz bardziej wyrafinowane, a broń pancerna wciąż ogrywa niebagatelną rolę w konfliktach zbrojnych doby współczesnej.
Oscar E. Gilbert – autor książek z dziedziny historii militarnej. Służył w amerykańskim Korpusie Piechoty Morskiej.
Romain Cansiere – badacz dziejów amerykańskich marines.

Z potrzeby chwili.
Mobilizacja jazdy w warunkach powstania i wojny polsko-rosyjskiej w końcu 1830 i w 1831 r. oraz w pierwszym okresie walk o niepodległość i granice na przełomie 1918 i 1919 r.

Celem książki jest próba wyjaśnienia dynamiki wewnętrznych uwarunkowań bezpieczeństwa militarnego w Azji poprzez analizę studiów przypadku czterech krajów: Indonezji, Iranu, Jordanii i Singapuru. Przedmiotem badań jest bezpieczeństwo tych państw, rozpatrywane przy wykorzystaniu teorii sekurytyzacji i próbie jej przełożenia na realia wewnętrznych uwarunkowań bezpieczeństwa militarnego. Hipoteza Autorów zakłada, że to percepcja wewnętrznych zagrożeń i własnych słabości w największym stopniu determinuje podejście do bezpieczeństwa militarnego.

Wybór Iranu, Indonezji, Jordanii i Singapuru jako studiów przypadku uwarunkowany jest ich potencjałem porównawczym oraz istotnymi podobieństwami w zakresie problematyki bezpieczeństwa. We wszystkich tych krajach percepcja zagrożeń o charakterze militarnym uwarunkowana jest specyfiką wewnętrznych sporów politycznych i jest silnie osadzona w kontekście społecznym. W efekcie wszędzie tam występuje bądź występowało do niedawna zjawisko sekurytyzowania zagadnień bezpieczeństwa, które powinny być raczej elementem rutynowej polityki państwa. Praktyka sekurytyzacji zostaje niejako zinstytucjonalizowana poprzez stałe podkreślanie konieczności zastosowania nadzwyczajnych środków i wdrażania specjalnych procedur w celu neutralizacji zagrożeń, tworzy to sprzyjające warunki do instrumentalnego wykorzystania sekurytyzacji. Jednocześnie owa instytucjonalizacja specjalnych środków i procedur nie prowadzi zazwyczaj do ich przekształcenia w element rutynowej polityki państwa, ponieważ decydenci polityczni stale podkreślają nadzwyczajny charakter środków, które wdrażają.