Akademia pana Kleksa Jana Brzechwy

Bibliografii piśmiennictwa dla dzieci i młodzieży 1940?1944 jest pierwszym wykazem piśmiennictwa w języku polskim dla młodych czytelników ukazującego się na ziemiach polskich i w ośrodkach uchodźczych w latach okupacji. Rejestruje beletrystykę, książki popularnonaukowe, adaptacje, podręczniki, poradniki, sztuki teatralne, katechizmy, śpiewniki, czasopisma i druki ulotne. Obejmuje też zawartość zbiorów wierszy, baśni, czytanek i wypisów szkolnych. Dopełnieniem bibliografii są: wstęp o charakterze historycznym, wykaz źródeł bibliograficznych, literatura przedmiotu oraz indeksy ? osobowy, tytułowy i serii, a także przykłady okładek i ilustracji. Bibliografia jest przeznaczona dla studentów, badaczy oraz wszystkich zainteresowanych piśmiennictwem dla dzieci i młodzieży oraz piśmiennictwem z lat drugiej wojny światowej.

Święte szukanie i rekord wcielonej poezji czy traktaty pięknoducha i literatura maligny? Arcydzieło zbudowane z odpadków czy przereklamowana książka? Wirtuoz słowa i mitolog czy ferdydurkista i choromaniak? Pierwsi czytelnicy prozy Brunona Schulza nie byli gotowi na przyjęcie objawienia. Jego opowiadania wydawały się niezrozumiałe, chore, dziwaczne, napisane zdeformowaną polszczyzną, a na dodatek pozbawione jakichkolwiek użytecznych treści. Byli jednak i tacy, którzy w skromnym tomiku opowiadań drohobyckiego nauczyciela rysunków dostrzegli największą rewelację polskiej literatury ostatnich lat, a w nim samym – niezrównanego mistrza słowa i odkrywcę nowych literackich lądów. Książka Bruno Schulz i krytycy zbiera wszystkie znane świadectwa recepcji dzieł plastycznych i literackich Schulza z lat 1921–1939, by odpowiedzieć na pytanie, jak go czytano i co pisano o nim w latach jego aktywności twórczej, a także w jaki sposób wyobrażenia i oczekiwania czytelników wpłynęły na jego życie i sztukę.

Książka ta to efekt przyjrzenia się trzem kategoriom z pola znaczeniowego egzystencjalnego konkretu oraz roli, jaką odgrywają one w dwudziestowiecznych zastosowaniach literackich. To również wstęp do rozpoznania kierunków zmian, które zaszły zarówno w rozumieniu historii, wnikającej obecnie z większą intensywnością w "istnienie poszczególne", określającej je, opisującej i ujawniającej się poprzez jego świadomość, a nie w planie wielkich abstrakcji determinujących ludzkie działania. To także próba sprawdzenia, czy utwór literacki, któremu zadano pytanie, udzieli odpowiedzi rzucających nowe światło na problematykę związku obiektów kulturowych z procesami społeczno - historycznymi.

Dziełem demiurga jest świat młodego Miłosza. Książka pokazuje, że jak nikt dotąd w polskiej poezji wypowiedział on temu światu sprzeciw. Buntownicze wizje poety zostały wyrażone językiem stosowanym dotąd do analizy gnostycyzmu i manicheizmu. Język ten odsłania świat żywiołów, wojny, dzieje poddane prawom darwinizmu, myśli i uczucia człowieka zbuntowanego na ziemskim padole. Taki świat wart był w oczach poety jedynie kosmicznego pożaru. W dwudziestym wieku nieraz jawił się w ten sposób ludziom zachowującym w sobie inną ziemię i inne niebo…
„Zawiłe powinowactwa Miłosza z manicheizmem i gnozą były tematem, który od dawna czekał na swojego autora, wymagał zaś nie byle jakiej wiedzy i umiejętności. Szczęśliwie znalazł on w osobie Zbigniewa Kaźmierczyka badacza łączącego starannością w konstruowaniu wywodów z niebagatelną erudycją, naukową rzetelnością oraz biegłością we wnikliwym odczytywaniu tekstów poetyckich”. Aleksander Fiut

W monografii Epikurejska idea szczęścia w literaturze polskiej renesansu i baroku. Od Kallimacha do Potockiego zostaną omówione podstawowe kategorie epikurejskiej etyki, które pojawiają się w literaturze staropolskiej już w XV wieku, a są w naszym piśmiennictwie częścią antycznego i humanistycznego dziedzictwa. Funkcjonowanie filozofii epikurejskiej w renesansie i baroku będzie stopniowo odsłaniane poprzez analizę dzieł, które zaliczyć można do najistotniejszych tekstów tego okresu podejmujących dyskusję z moralnymi poglądami Epikura oraz odnoszących się szerzej do zasadniczego dla etyki Ogrodu pojęcia szczęścia-rozkoszy. Analiza utworów z czasów od Kallimacha do Potockiego ma pokazać, skąd brał się epikureizm w dawnej Polsce, jakie były kierunki jego rozwoju, jak oddziaływał, jak się zmieniał i jak był interpretowany w okresie ponad 200 lat swej obecności w literackich utworach renesansu i baroku.

Maja? swe losy ksia?z˙ki. Maja? je i "Fragmenta". Czasami sa? to historie zaskakuja?co do siebie podobne. Zapisane karty, „kto´re jeszcze dota?d s´wiata nie widziały” – jak pisał w lis´cie dedykacyjnym Jan Januszowski – trafiaja? z Czarnolasu do Krakowa, prawdopodobnie dzie?ki zapobiegliwos´ci Doroty Kochanowskiej. Z tego chociaz˙by powodu trudno odmo´wic´ jej wkładu w historie? literatury polskiej. Ponad cztery wieki po´z´niej teczki przechowuja?ce poz˙o´łkły maszynopis trafiaja? via Warszawa zno´w do Krakowa. Po raz kolejny rozpoczyna sie? praca nad odczytaniem teksto´w zapisanych na owych kartach i ustaleniem ich brzmienia.
"Fragmenta" sa? szczego´lnym zbiorem utworo´w w two´rczos´ci Kochanowskiego, „fragmentarycznym” nie tylko z nazwy. Wydane po s´mierci poety i – ze zrozumiałych wzgle?do´w – cze?sto niedokon´czone, zaniechane, wyrywkowo przenoszone do innych zbioro´w, stanowia? wyzwanie dla edytoro´w. Kaz˙a? sie? zastanawiac´ nad kaz˙da?, nawet najmniejsza?, koniektura?, poda?z˙ac´ domniemana? droga? mys´li two´rcy, podejmowac´ (nieraz radykalne) trudne decyzje, tym trudniejsze, gdy ma sie? s´wiadomos´c´, z˙e trzeba postawic´ kropke? nad i, kto´rej sam poeta byc´ moz˙e nigdy nie postawił.

fragment "Wstępu wydawców"