Album

Najdłuższa i według powszechnych ocen najlepsza powieść w dorobku autora.
Przerażająca wizja opustoszałego świata, obraz apokalipsy

Supernowoczesna broń biologiczna przynosi całkowitą zagładę. Bez wybuchów, bez terrorystycznych ataków, bez zapowiedzi - ludzkość umiera. Zaczyna się niewinnie, od zwykłego przeziębienia. Ktoś kichnął, ktoś umarł i nagle Ziemia stała się masowym grobem.

Nieliczni, którzy przetrwali, zagubieni w nowym postapokaliptycznym świecie, zaczynają śnić. Wizje wskazują im drogę, zwiastują pojawienie się Wysłanników Dobra i Zła. Każdy musi dokonać wyboru, a kiedy to nastąpi, podążyć obraną ścieżką. Podzielona ludzkość formuje dwa obozy i wyrusza, by zbudować lub zniszczyć nową rzeczywistość. Epidemia obudziła w ludziach wszystko, co najgorsze, do głosu doszły najniższe, najbardziej prymitywne instynkty. Jednak wciąż jeszcze są tacy, którzy wierzą w miłość, dobroć i braterstwo.

Opowieść o kobiecie, którą uznano za demonicznego demona - sukkuba, który spółkując z mężczyznami wiedzie ich prosto ku potępieniu i piekłu… Fragmenty opowiadania: Niektórzy, co z zacnego kraju Turenii pochodzili, a widzieli, jak autor gorliwie uganiał się za starożytnościami, dziwnymi przygodami i cudnościami tej błogosławionej okolicy, zapytywali go (wierząc, że o tym na pewno wiedzieć musi), z jakiej przyczyny jedną z ulic miasta Tours Ciepłą zowią, co najwięcej panie zaciekawiło. Odpowiedział im, jako mu bardzo dziwno, że dawni mieszkańcy zapomnieli o wielkiej ilości klasztorów, które przy tej ulicy postawiono; tedy od surowej wstrzemięźliwości mnichów i mniszek tak mury rozgorzały, że kilka niewiast uczciwych, które po tej ulicy zbyt często na odwieczerz chodziły, o stan odmienny pomawiano. (…) Pewien starzec schorzały już i wiekiem zgarbiony, w kącie wino spijał i nic nie mówił, jeno uśmiechał się, usta wykrzywiając modą uczonych, aż wreszcie wyrzekł: – Bajdy!… Bardzo wyraźnie, co autor usłyszał i wnet zrozumiał, że za tym „bajdy” kryje się pewno prawda, którą mógłby te ucieszne historie przyozdobić. Jakoż nazajutrz starzec mu powiada: – Poemat jeden napisałeś tak, że cię zawsze za to szanować będą, bo prawda tam jest od początku do końca, co za rzecz waloru niezwykłego, arcywspaniałego uważam. W tym poemacie piszesz o rycerzu Bruyn, ale pewno nie wiesz, co stało się z oną Mauretanką, którą tenże rycerz w klasztorze umieścił. Ja to wiem dokładnie. Jeżeli wiedzieć chcesz, skąd nazwa ulicy Ciepłej pochodzi, a także jaki był koniec owej mniszki, użyczę ci foliałów, które w archiwach arcybiskupstwa znalazłem, pochodzą one z biblioteki bardzo naruszonej w tych czasach, kiedy nie wiedziałem wieczorem, azali mi do rana głowy z karku nie zdejmą. Dać-że ci tę sprawę do ręki? – Owszem – odpowiedział autor. Tedy ów godny zbieracz prawdy użyczył autorowi kupę starych, zżółkłych i poobdzieranych pergaminów, z których nie bez trudu, na francuską mowę przełożył akty dawnego sądu duchownego...

Kto ma za sobą lekturę pierwszej antologii z serii CITY, ten wie, że firmuje ona teksty naprawdę brutalne, często surrealistyczne, niestroniące od czarnego humoru i wolne od ckliwych happy endów. Tak jest i tym razem. Ale City 2 nie jest kopią poprzedniego tomu. To zupełnie nowy twór, choć również wyhodowany w najmroczniejszych zaułkach miejskiego molocha. W takich, w których pleni się szaleństwo, przemoc oraz przepełniony dewiacją seks. W takich, które zamieszkują nieuchwytne bestie, mordercy i psychopaci – choćby kanibal polujący na celebrytów. Czytelnik zbioru natknie się także na budynek-zombie oraz na przerażające Dzieci Nowej Ery zamieszkujące świat zdegradowany wskutek radioaktywnego promieniowania. Autorzy opowiadań ze zbioru City 2 nie tylko mnożą makabryczne, czy bulwersujące opisy – tworząc dosadne i bezkompromisowe opowieści, bawią się językiem i opierają na świetnie skonstruowanych dialogach, krytycznie przyglądają się przy tym społeczeństwu i z niepokojem odnoszą się do naszych przyzwyczajeń, mód oraz ruchów społecznych, w tym do feminizmu. Antologia City 2 jest fantasmagoryczną podróżą w głąb naszych obsesji, lęków i najmroczniejszych tajemnic.

Bezdomni zawsze są niewidzialni i zawsze znikają po cichu. Szczególnie wtedy, gdy… coś ich zjada.

Islandia to raj na ziemi. Ale nie dla bezdomnych – oni nawet w tak idealnym miejscu żyją na marginesie społeczeństwa, pozostawieni samym sobie. Każdy dzień oznacza dla nich walkę. Walkę z nałogami, z biedą i z własnymi myślami. Najlepiej by było, gdyby po prostu zniknęli. I tak się właśnie dzieje…

Grupa Niepozornych Narkomanów, żyjących na ulicach Reykjavíku, zaczyna podejrzewać, że coś zagraża ich życiu. Próbują wyjaśnić przyczyny tajemniczych zaginięć swoich znajomych, ale nikogo, poza nimi samymi, zdaje się to nie interesować. Badając kolejne, coraz bardziej niepokojące tropy, muszą zmierzyć się ze społeczną znieczulicą i z własnymi demonami. Kto odpowiada za zniknięcia włóczęgów? I czy plotka o grasujących w okolicy kanibalach ma coś wspólnego z prawdą?

W tej opowieści granica między rzeczywistością a paranoicznym majakiem staje się zaskakująco cienka. Jak bowiem odróżnić prawdę od wytworu wyobraźni, gdy całe twoje życie przypomina senny koszmar?

W akcie paniki i desperacji można popełniać różne głupstwa, a ludzie, którzy sięgnęli dna, wiedzą to doskonale. Ci zebrani tamtego wieczoru na parkingu zachowali więc spokój, pozorny. Najmłodszy z nich chciał zaraz pobiec do przeciwległych drzwi, ale reszta powstrzymała go, każąc mu siedzieć na dupie i nigdzie się nie ruszać. I tak zamarli wszyscy, nasłuchując. Jedna z parkingowych lamp zaczęła niespokojnie brzęczeć, gdzieś w tle kapała woda – i tyle, zupełna cisza… Można było rzec, iż wtedy także sam czas zwolnił, stanął w miejscu; bezdomni jednak czasu nie mierzyli, dopóki nie zmuszały ich do tego siły wyższe. Z jaką siłą mierzyli się teraz?

Błyskotliwe studium charakteru i ciemnych stron kobiecej psychiki.

Czasem, żeby żyć, trzeba zabić…

Wysepką Little Tall wstrząsa wiadomość o zabójstwie bogatej Very Donovan. Podejrzenie natychmiast pada na jej wieloletnią opiekunkę, Dolores Claiborne. Wszyscy w okolicy wiedzą, że praca u pani Donovan była prawdziwym piekłem. Dolores miała więc powody, by nienawidzić chlebodawczyni.

Nie zabiła jej jednak. Tak przynajmniej twierdzi, a następnie, wprawiając w zdumienie przesłuchującego ją komendanta policji, przyznaje się do zamordowania przed dwudziestoma dziewięcioma laty swojego męża. W długim monologu opowiada o tym, co zdarzyło się na wyspie w 1963 roku podczas zaćmienia słońca.

Postapokaliptyczna powieść grozy króla horroru, Stephena Kinga.

Następny telefon może być twoim ostatnim.

To mógł być najszczęśliwszy dzień w życiu autora komiksów, Claya Riddella. Właśnie zawarł lukratywny kontrakt wydawniczy i wraca do domu z prezentem dla żony, kiedy w Bostonie rozpętuje się piekło. Ulice zapełniają się bełkoczącymi, rzucającymi się na siebie z wściekłą furią ludźmi, pojazdy taranują przechodniów i budynki, a z nieba spadają samoloty.

Szaleństwo ogarnia każdego, kto odebrał telefon komórkowy. Tajemniczy sygnał, który wkrótce zostanie nazwany Pulsem, wyzwala agresję i skłonności destrukcyjne tkwiące w ludziach. W ogarniętym chaosem świecie rozpoczyna się bezlitosna walka o przetrwanie.

Clay wie, że musi dotrzeć do rodziny, zanim jego syn Johnny użyje komórki, którą dostał w prezencie na dwunaste urodziny. Drogę musi pokonać pieszo, bo komunikacja już nie istnieje. Na będących w podobnej sytuacji wędrowców czyhają krwiożercze ofiary Pulsu, polujące na tych nielicznych, którzy wciąż jeszcze pozostają sobą. Jedynym bezpiecznym miejscem jest centrum stanu Maine, obszar znajdujący się poza zasięgiem sieci komórkowych. Ostatnia enklawa ludzkości, a może sprytnie skonstruowana pułapka?

Błyskotliwe, technofobiczne, ale przekonujące spojrzenie na koniec cywilizacji. Powieść pełna zabawnych uwag i trafnych obserwacji socjologicznych.
„Publishers Weekly”

Powieść inteligentna i błyskotliwa. Sprawi, że na parę dni pożegnasz się ze swoją komórką.
„The Guardian”

Opowiadanie historii – umiejętność sprawienia, by słuchacz lub czytelnik chciał wiedzieć, co się wydarzy dalej – jest darem… Stephen King ma go pod dostatkiem. Pasjonująca lektura!

„The Times”