Algorytmy nastawione na lokalne wypadki

„Zrzędnik”. Wierszowana opowieść dla dorosłych czytelników o przygodach zrzędliwej i pyszałkowatej kotki o uroczym imieniu Gracja, która zamiast docenić to, że zyskała prawdziwą, pełną i kochającą rodzinę w postaci rodziców i dziadków, dąsa się i złorzeczy, gdy tylko coś nie idzie po jej myśli. Wszelkie zawarte tu spostrzeżenia widziane są oczami Gracji, więc obiektywizmu raczej nie należy się spodziewać. A ona żali się na ciężkie (w jej mniemaniu) chwile, jakie przeżywała, kiedy rodzice wyjeżdżali i musiała zostać pod opieką babci. Owa charakterna kotka zupełnie zapomniała o wcześniejszym życiu w schronisku w myśl zasady – mnie się to po prostu należało!

pragnieniem nieprzebudzenia sen pożeram słodki codzienności złote ostrogi majestat rojenia i nic tylko ubolewam

Agnieszka Płonka niczym w “Niebie nad Berlinem” zaprasza do swoich wersów anioły. Na tym się jednak nie kończy, bo zaprosiny na ten kolorowy i zadziwiający spektakl otrzymują także reprezentanci zła. I zaczyna się liryczny pojedynek, w którym filozoficzne rozważania i ciężkie strofy zderzają się chwilami rubaszności i puszczania oka do czytelnika. Jakie będą skutki tej batalii? Tego dowiedzą się już ci, którzy odkryją tajemnicę, zaklęta na kartach “Bitew Anielskich”.

Lunapark
Dostałam bilet do lunaparku
O, jak będzie wesoło
Będziemy się bawić i jeść watę cukrową
Trochę było drogo
Mama wydała kilka tysięcy
Musieli sprawdzić moje DNA
Żebym miała zdrowe nerki
No bo waty się nie da jeść jeśli są chore
Ale byłam zdrowa
Więc to mnie wybrali i pojadę
O, jak będzie wesoło
Tyle smaków lodów do wyboru
I wszystkie są w porządku
Więc każdy ma rację
I dobrze się razem bawimy
Raz ktoś powiedział, że to nieprawda
Co za smutny głupek
Po co przychodził do lunaparku
Jeśli nie chce, żeby było fajnie
Tyle rzeczy tu można robić
Jest kolejka i dom strachów
I samochodziki, i strzelanie do balonów
Gra w kulki i te świecące pałeczki
Co robią „łuuu” kiedy robi się za cicho
Jak wesoło się bawić
Jest tu mama, i tata, i brat, i pies, i babcia
I można robić co się chce
Tylko babcia nagle powiedziała, że coś ją boli
I że się źle czuje
Jak to
Przecież nie po to tyle zapłaciliśmy za bilet
Żeby teraz coś kogoś bolało
Co to w ogóle ma znaczyć
Zaraz pójdziemy z reklamacją
Będziemy żądać wyjaśnień, ale się potargujemy
Patrz, tam w okienku siedzi jakiś facet w pince-nez, już my mu…
No dobra, w kasie pokazali
Że małym drukiem było coś o złym samopoczuciu
Ale kto by to czytał
Nie tak się zaprezentowali, niech zmienią marketingowca
Powiedzieli, że jak chcemy się bawić
To możemy babcię wysłać do domu
No okej
Tak zrobimy
Zaraz
Dokąd?

Nowe wiersze Jacka Dehnela są niezwykle aktualne – opisują ostatnie miesiące – i co niełatwe i nieczęsto się udaje – robią to świetnie. Na ogół potrzebujemy dystansu, aby utrwalić bieżące wydarzenia; tu widać, że teksty powstawały pod wpływem silnych emocji, a jednocześnie są precyzyjnie skonstruowane. Pisanie o tragediach wojennych bez popadania w patos jest trudne. Jacek Dehnel to potrafi. Tytułowa bruma to przesilenie zimowe, najkrótszy dzień w roku, zimowy chłód. I taka też jest tonacja tomu - mimo różnorodności tematów i wątków, przeszywa chłodem bezlitosnego spojrzenia pozbawionego złudzeń.

Nowa książka Jacka Dehnela „Bruma” to świetny tom. Ostry, demaskatorski, nie waham się użyć tego słowa, współczesny.
Krystyna Krynicka

Marcin Pawlik nie daje za wygraną: z bólem porzuca pragnienie ucieczki – zamiast tego wypróbowuje, wymienia i uzupełnia języki. Obsesja, jaką staje się własna pamięć, skłania do ponownego odgrywania znanych fraz, wymyślania własnych stylów. Zagubienie przeplata się tu nieustannie z pragnieniem powiedzenia ostatniego słowa. W poezji Pawlika to światło z filmowego projektora wytycza ścieżki. Przyjemność oglądania jednak nie wystarcza – ruchome obrazy nie zatrzymują pamięci, nie unieważniają myśli o własnych buntach, nie powstrzymują wrogich gestów. Rozbrajaniu języka towarzyszy wymyślanie chwilowych teorii, wśród których żadna nie znajdzie się na liście ulubionych. „Rozsmakować się i odjechać.” Olga Szmidt

Nowy tom wierszy Karola Samsela, kolejny po świetnie przyjętych tomach brawurowego cyklu poematowego "Autodafe". Poeta pisze wiersze niezwykle śmiałe, wynalazcze językowo, oddając głos wielu podmiotom lirycznym, tworzy polifoniczny chór. W swoich wierszach pokazuje doświadczanie istnienia przez wyjątkowo wrażliwą, twórczą jednostkę opętaną przez demony literatury, biologii, metafizyki i teologii. Karol Samsel to nie tylko polski poeta, i redaktor działu szkiców kwartalnika literacko-kulturalnego „elewator”, ale także literaturoznawca, filozof, doktor habilitowany nauk humanistycznych, wybitny znawca Norwida. Autor jest zdobywcą wielu nagród poetyckich.