Alkoholiczka

Kobieta, która zmieniła oblicze kryminalistyki

Morderstwo, samobójstwo czy nieszczęśliwy wypadek? Pod koniec XIX wieku w Stanach Zjednoczonych ustalaniem przyczyn nagłych zgonów zajmowali się koronerzy bez odpowiedniego przygotowania, z zawodu rzeźnicy, piekarze lub aptekarze. Często na skutek ich błędnych orzeczeń przestępcy unikali kary, a skazywano niewinnych. Zmieniła to jedna osoba – Frances Glessner Lee, zwana matką współczesnej kryminalistyki.

Lee, urodzona w 1878 roku, była dziedziczką ogromnej fortuny. Choć oczekiwano od niej głównie brylowania na salonach, to dochodzenie przyczyn gwałtownych śmierci stało się dziełem jej życia. Zasłynęła jako twórczyni dioram – miniaturowych domków, które wyglądają czarująco, póki nie dojrzy się makabrycznych detali: wywróconego krzesła, zakrwawionej kołdry czy ciał na podłodze. Te precyzyjnie wykonane makiety, które wprowadzono jako narzędzia szkoleniowe dla śledczych policji, pozostają w użyciu do dziś.

Bruce Goldfarb odkrywa przed nami koleje losu Lee, silnej i ambitnej kobiety, która dzięki swojej determinacji doprowadziła do powstania Zakładu Medycyny Sądowej na Harvardzie. To barwna opowieść o narodzinach kryminalistyki i jej wyjątkowej prekursorce.

„Gdy po raz pierwszy usłyszałem o modelach przedstawiających miejsca brutalnych zbrodni, bardzo mnie to zaintrygowało. Wyglądały jak upiorne domki lalek rodem z powieści Edgara Allana Poe. 18 zbrodni w miniaturze to historia kobiety, która nie tylko stworzyła te dioramy, lecz także wpłynęła na profesjonalne wykorzystanie medycyny sądowej w praktyce śledczej. Bardzo ciekawa lektura”.
Jan Gołębiowski, psycholog kryminalny, profiler, biegły sądowy

„Ta biografia to prawdziwe odkrycie. Frances Glessner Lee wprowadziła amerykańską medycynę sądową w epokę nowoczesnej nauki”.
„Kirkus Review”

„Porywający portret feministycznej bohaterki oraz pionierki kryminalistyki”.
„Booklist”

„Goldfarb otwiera nam oczy na przełomową rolę, jaką odegrała dziedziczka Frances Glessner Lee w rozwoju naukowego badania przestępczości (...). Wielbiciele serialu CSI: Kryminalne zagadki będą zachwyceni”.
„Publishers Weekly”

Bruce Goldfarb jest amerykańskim dziennikarzem, publikującym m.in. w „Washington Post”, „USA Today”, „American Archaeology” i „ American Health”. Przez wiele lat pracował jako asystent naczelnego lekarza sądowego stanu Maryland, a potem jako jego rzecznik prasowy. 18 zbrodni w miniaturze to jego debiut literacki.

"Biografia jednego z najpopularniejszych polskich aktorów dwudziestolecia międzywojennego.
Występował na scenach wielu teatrów, ale największą popularność przyniosły mu role w filmach, szczególnie komediach muzycznych takich jak: „Manewry miłosne”, „Ada! To nie wypada!”, „Jadzia”, „Pani minister tańczy”. Wylansował wiele przebojowych piosenek, m.in.„Całuję twoją dłoń, madame”, „Nikt mnie nie rozumie tak jak Ty”, „Jak drogie są wspomnienia”.
Wojnę spędził w obozie jenieckim i w szeregach armii Andersa. Po demobilizacji powrócił do Polski, gdzie podejrzewano go o kontakty z zagranicznymi służbami, prześladowano i inwigilowano aż do „odwilży” 1956 roku.
„O jego przedwojennej karierze filmowego amanta i aktorstwie w czasie pokoju napisano wiele. O czasach wojny i socjalistycznego powojnia czasami mówił i pisał sam, niewiele i wyjątkowo powściągliwie – co wcale nie powinno dziwić. Dlatego na podstawie udostępnionych mi, niepublikowanych dotąd dokumentów, [czasy te] opowiedziane są szczegółowo w niniejszej biografii”.
Ryszard Wolański

Poeci Maryna Cwietajewa i Osip Mandelsztam, autor Mistrza i Małgorzaty Michaił Bułhakow, twórca „Pancernika Potiomkina” Sergiusz Eisenstein – na losach tych czworga wybitnych artystów odcisnęło swoje śmiertelne piętno życie w bezpośrednim oddziaływaniu krwawego sowieckiego dyktatora i uruchomionej przez niego maszyny wszechobecnego terroru.
W jej bezlitosne tryby mógł wpaść każdy, bez względu na zajmowaną pozycję, pochodzenie, zasługi i osiągnięcia. Ginęli komisarze ludowi, marszałkowie, sekretarze partyjni, inżynierowie, zasłużeni działacze rewolucyjni, a przede wszystkim masy zwykłych obywateli. Nie byli bezpieczni również artyści, których Stalin szczególnie cenił uważając, iż mają znaczny wpływ na ludzkie umysły, a nawet są „inżynierami dusz”.
Żyli w sowieckim państwie niczym na stoku czynnego wulkanu, bo nieobliczalny dyktator, kierując się irracjonalnym podejrzeniem, osobistym uprzedzeniem lub wiarą w donos, mógł w każdej chwili kazać aresztować, zesłać do łagru lub zamordować. Mógł także, co zresztą czasem robił, nagradzać, rozsławiać i odznaczać, dawać mieszkania, samochody, dacze, zezwalać na zagraniczne wyjazdy. Jednak czas łaski trwał zazwyczaj krótko. W kraju rządzonym przez Stalina nikt nie mógł czuć się bezpiecznie.

Amerykański Murzyn Joseph Louis Barrow, znany na całym świecie jako Joe Louis, był zawodowym bokserskim mistrzem świata wagi ciężkiej w latach 1937-1949. Najdłużej ze wszystkich. Kiedy w obronie „demokratycznego świata” rozniósł „nazistę” Maxa Schmelinga, cała Ameryka podziwiała siłę jego pięści. Potem potraktowano go na zasadzie „Murzyn zrobił swoje, Murzyn może odejść”. Swoje barwne i arcyciekawe życie zakończył w nędzy. Wielu białych co prawda twierdziło wcześniej, szczególnie po jego zwycięstwie nad Schmelingiem oraz wstąpieniu do wojska, że jest chlubą swojej rasy, ale dopiero podczas przemówienia na cmentarzu, przy udekorowanej kwiatami i gwiaździstym sztandarem trumnie, znany publicysta Louis Conn ujął całą rzecz właściwie. „Joe Louis był chlubą swojej rasy – powiedział. – Rasy ludzkiej”. Książka Przemysława Słowińskiego to arcyciekawa opowieść nie tylko o boksie, ale również o Ameryce lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych ubiegłego wieku oraz walce z panującym w niej rasizmem.

Rozprawa Magdaleny Machowskiej jest z pewnością kompetentnym i erudycyjnym, dobrze napisanym studium życia i twórczości Papuszy, jakiego dotąd u nas nie było. Na podstawie źródeł bezpośrednich, tj. pochodzących od samej Papuszy i jej najbliższych znajomych, głównie jednak dzięki wielu źródłom pośrednim – wykorzystywanych łącznie, konfrontowanych ze sobą – otrzymujemy portret, a właściwie kilka portretów biografii i twórczości poetyckiej Papuszy. Ten zabieg wyodrębnienia faktycznego portretu, zestawienia go z portretem literackim (legendowym), następnie autobiograficznym, pamiętnikarskim, poetyckim, ikonograficznym uważam za szczególnie udany.

Z recenzji prof. dra hab. Zbigniewa Libery

Cudowne dziecko, paryski celebryta, osamotniony geniusz…
Gdyby żył współcześnie, uchodziłby za ikonę męskiego stylu. Zdobywałby serca niebanalnym poczuciem humoru i ciętym piórem, a tabloidy rozpisywałyby się o jego związkach z kobietami, bowiem damy, starsze i młodsze, wręcz za nim przepadały.
Fryderyk Chopin, geniusz fortepianu, jeden z najbardziej znanych Polaków, stał się ikoną i obiektem narodowego kultu, a był przy tym człowiekiem o niebanalnej osobowości i ciekawym, choć krótkim życiu.
Na co młody Fryderyk trwonił pieniądze?
Która z pań była największą muzą kompozytora?
Co łączy Chopina z Mozartem?
Każdy, kto próbuje zmierzyć się z jego biografią, co rusz napotyka na tajemnice bądź nieścisłości – i to od dnia narodzin aż do chwili śmierci wielkiego kompozytora.