Amerykańskie koncepcje tarczy antyrakietowej w Europie

Wstęp

Porządek międzynarodowy znajduje się w okresie głębokiej rekonstrukcji jego funkcjonowania. Bezpośrednim następstwem zmian w dotychczasowym ładzie międzynarodowym jest określenie nowej roli Unii Europejskiej w zmieniającym się środowisku uwarunkowań globalnych i narastających konkurencyjnych interesów państw, niepaństwowych aktorów oraz organizacji międzynarodowych. Aktywny udział w nim UE uzależniony będzie od realizacji konkretnych działań skierowanych na rozwój i użycie do tego celu instrumentów operacyjnych, jakimi są polityka bezpieczeństwa i obrony. Wzmocnienie realizacji systemowej budowy integracyjnych struktur militarnych, tzn. własnych zdolności obronnych mogłoby stać się tutaj konstytutywnym elementem przeciwdziałającym spowolnieniu i wyczerpywaniu się dzisiaj integracyjnego procesu Unii i tym samym zdynamizowania jej realnego i strategicznego oddziaływania na konstruowanie polityki międzynarodowej w przyszłości.

Nowa "dystrybucja siły" w wymiarze międzynarodowym wpływa bezpośrednio na zdolność i zakres uczestnictwa tej wspólnotowej organizacji w budowie przyszłych ram globalnego porządku międzynarodowego . W takim "porządku" europejska koncepcja multilateralizacji stosunków międzynarodowych ulega postępującemu zagrożeniu. Narastanie konfliktów zewnętrznych powoduje wzrost poczucia "geopolitycznego strachu" i samotności strategicznej UE w polityce międzynarodowej. Jednakże takie zjawiska mogą przyczynić się również do zdynamizowania procesów strategicznej reakcji UE, tzn. uruchomienia rozwoju odpowiednich strukturalnych procedur przetrwania i obrony własnych interesów bezpieczeństwa przez powstanie suwerennego europejskiego niezależnego komponentu militarnej autonomicznej odpowiedzi na nie.

Kwestia utworzenia europejskich związków militarnych, tzw. armii europejskiej, w dzisiejszej geopolitycznej i geostrategicznej rzeczywistości współczesnego świata była od dawna (szczególnie od lat 50. ub. w.) szeroko dyskutowana nie tylko w kręgach polityczno-decyzyjnych państw członkowskich WE/UE, ale i cywilno-wojskowych oraz publicystycznych. Sprawa poruszana jest również na poziomie analiz eksperckich, zajmujących się całościowym wymiarem kreowania polityki bezpieczeństwa i wspólnej europejskiej obrony regionalnej i w wymiarze globalnym. Przy analizie tego zjawiska używa się zamiennie różnych konstrukcji pojęciowych, takich jak: "Armia Europejska, "Europejska Armia", "Armia Europejczyków", "Unia Obronna", "Unia Bezpieczeństwa", "Autonomia UE", "Suwerenność UE", "Europejski filar NATO" czy też "Europejskie Siły Obronne", "Europejskie Siły Szybkiego Reagowania", "Europejski Korpus Obronny", "Brygada UE", "Armia Pooling i Sharing" czy "Legia Europejska". Przewodniczący KE J.-C. Juncker, wskazywał już w 2015 i 2016 roku i powtórzył tę propozycję w kwietniu 2019 roku, że konieczne jest nowe podejście w sprawie Europejskiej Współpracy Obronnej zmierzające do powołania Armii Europejskiej. Opowiedział się wówczas za wspólną armią europejską jako środkiem służącym do zwiększenia pozycji UE na arenie międzynarodowej, a także wymierzonym przeciwko neoimperialnej i rewizjonistycznej polityce Rosji. Pod względem militarnym taka armia miała być zdolna do obrony Europy niezależnie od Stanów Zjednoczonych. W 2018 roku 68 procent Europejczyków (66 procent w 2016 roku) uważało, że UE powinna robić więcej w obszarze polityki bezpieczeństwa i obrony . W 2019 roku nowa Przewodnicząca KE U. von der Leyen również zaproponowała w ramach tzw. "geopolitycznej Komisji" dążenie do realizacji celu utworzenia Unii Bezpieczeństwa i Obrony .

Prezentowana monografia zajmuje się analizą możliwości budowy takiego "instrumentu oddziaływania", jakim powinien być rozwój strategicznej autonomii militarnego bezpieczeństwa UE w jej stosunkach zewnętrznych. Ten aspekt polityki obronnej Unii winien stać się jednocześnie zasadniczym czynnikiem zbalansowania obniżającej się przewagi cywilizacyjnej i wojskowej tzw. Zachodu wobec pojawiających się nowych potęg na arenie międzynarodowej współczesnego świata. Tematyka zaistnienia militarnego UE w stosunkach międzynarodowych i sfinalizowania tego procesu w docelowej formie utworzenia armii europejskiej jest kluczowym problemem badawczym niniejszej pracy.

Od kilku lat w UE zachodzą widoczne zmiany w podejściu do kwestii wojskowych. Mają one charakter rewolucyjnych przemian w myśleniu o roli do niedawna niedocenianej twardej siły militarnej w realizacji wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony (WPBiO). Jest to dzisiaj fundamentalny problem dla przetrwania wspólnoty państw europejskich w obecnej, głęboko skonfliktowanej polityczno-ideologicznej rzeczywistości współczesnego zglobalizowanego świata.

Takim operacyjnym instrumentem ograniczania i powstrzymywania tych procesów powinna być realizacja obronno-interwencyjnej koncepcji budowy unikatowych w wymiarze międzynarodowym zdolności militarnych UE w formie powstania zintegrowanych europejskich sił zbrojnych, tzw. sektorowej armii europejskiej.

Kończyłoby to erę wykorzystywania przez Unię jedynie miękkiej siły cywilno-reaktywnego odziaływania w polityce międzynarodowej i zapoczątkowałoby okres realnego stosowania twardej siły militarnej i użycia jej do interwencyjnej obrony własnych interesów w ramach uzupełniania wojskowej kooperacji w obszarze euroatlantyckim wspólnie z NATO i z zachowaniem pełnej komplementarności z działaniami Sojuszu.

Unia z takim ramieniem zbrojnym powinna stać się, do tej pory wprawdzie niezrealizowanym jeszcze, ale koniecznym narzędziem wzmacniania własnych interesów bezpieczeństwa oraz samego Sojuszu w zewnętrznej projekcji swojej strategicznej roli skutecznego działania na arenie międzynarodowej. Stany Zjednoczone, Chińska Republika Ludowa, Federacja Rosyjska i inne rodzące się polityczno-gospodarcze potęgi systemowo immanentnie ze sobą skonfliktowane, nie będą w stanie same dostatecznie "zmaterializować" swoich sił i środków, również militarnych, do rekonstruowania znanego z przeszłości modelu koncertu mocarstw i kreowania podstaw nowego policentrycznego porządku międzynarodowego. Dla UE otwiera się tu możliwość realnego współdecydowania w kreowaniu i przejęciu współodpowiedzialności za nową architekturę bezpieczeństwa światowego. W okresie relatywnego zmierzchu amerykańskiego, dotychczas globalnie operującego imperium oraz zamiaru wypełniania tej "próżni siły" przez inne aspirujące do tej roli mocarstwa z prawdopodobieństwem wzrostu wybuchu różnego rodzaju wojen i tym samym permanentnego destabilizowania ładu światowego, takie działanie UE powinno stać się konstytutywnym elementem jej przyszłej zwiększonej aktywności międzynarodowej. Chodzi tutaj o długofalową stabilizację i gwarancję pokojowej egzystencji ładu międzynarodowego. Osiągnięcie tego politycznie ambitnego celu bez pogłębionej integracji militarno-obronnej państw członkowskich UE będzie niemożliwe do zrealizowania. W tym kontekście zasadniczym celem poznawczym pracy jest próba znalezienia odpowiedzi badawczych na pytania:

- Czy przy dzisiejszej dynamice stosunków międzynarodowych, tzn. budowy nowego powestfalskiego systemu międzynarodowego z jego postmodernistycznym wymiarem i przy występowaniu zmasowanych zagrożeń, powstawaniu ich nowych definicji oraz grożących nowych rodzajów wojen oraz konfliktów, również na tle ekologicznym i biologicznym, możliwe jest zbudowanie europejskiego filaru bezpieczeństwa opierającego się na odstraszającym potencjale własnej siły militarnej?

- Czy taki europejski związek militarny może w wystarczający sposób chronić interesy bezpieczeństwa państw europejskich i pozaeuropejskich?

- Czy dążenie do powstania autonomicznej siły strategicznego bezpieczeństwa i obrony UE oraz rozwijanie europejskich inicjatyw obronnych w postaci utworzenia armii europejskiej może grozić strategicznym rozszczepieniem dotychczas istniejącej euroatlantyckiej wspólnoty bezpieczeństwa ze Stanami Zjednoczonymi?

- Czy armia europejska pozostanie tylko w sferze realizacji polityki życzeniowej państw członkowskich Unii, czy może stać się realnym projektem własnej strategicznej projekcji siły w stosunkach międzynarodowych?

Praca opiera się na realistycznym postrzeganiu stosunków międzynarodowych jako konsekwencji występującej konkurencji mocarstw (great-power competition) i dążeniu do uzyskania przewagi siły (struggle of power) gwarantującym przede wszystkim własne bezpieczeństwo w wymiarze międzynarodowym . Liberalna percepcja takiej polityki, tzn. optymistyczno-pokojowa perspektywa jej rozwoju według autora nie zapewnia dzisiaj odpowiedniej i dostatecznej ochrony własnych interesów bezpieczeństwa organizacji międzynarodowych, takich jak UE i skupionych w niej państw. Komponent militarny realizacji polityki zewnętrznej Unii powinien tutaj uzyskać równorzędny poziom interwencyjny wobec działań cywilnych, tzn. politycznych i ekonomicznych jako kompleksowego podejścia UE do reagowania na zewnętrzne konflikty i uwarunkowania kryzysowe.

Monografia analizuje wszystkie dotychczasowe etapy rozwoju takiego komponentu operacyjno-militarnego Unii, od pojawienia się tej idei w latach 50. ubiegłego wieku. Szczególny akcent położono tutaj na zajmowanie się polityką bezpieczeństwa i w jej obrębie budowy wspólnej europejskiej polityki obronnej (Europejskiej Unii Obrony).

Praca bada dotychczasowe procesy i etapy rozwoju wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony UE oraz nakreśla możliwe polityczne i militarne szanse jej rozwoju w formie powstania europejskich sił zbrojnych. Gruntownie prze-analizowane zostały możliwości realizacji postanowień opublikowanej w roku 2003 Europejskiej Strategii Bezpieczeństwa UE i najnowszej Globalnej Strategii na rzecz Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa UE z roku 2016 oraz jej implikacji w kontekście uwzględniającym m.in. skutki procesu opuszczenia UE przez Wielką Brytanię (brexit) biorąc pod uwagę nowy poziom ambicji UE w obszarze obronności.

Analiza koncentruje się również na procesie oddziaływania zagrożeń płynących z szeroko pojętego obszaru sąsiedztwa UE i uwzględnia kompleksowe ujęcie bezpieczeństwa międzynarodowego (comprehensive approach) przy rozwiązywaniu m.in. nieregularnych (hybrydowych) konfliktów i w konsekwencji formułowania oraz realizacji asymetrycznych, tzn. adekwatnych do rozwiązywania tych problemów, misji cywilnych i wojskowych. Rozszerzone bezpieczeństwo to również bezpieczeństwo prewencyjne, obejmujące różnorodne środki zapobiegania kryzysom i konfliktom, przeciwdziałania zjawiskom przemocy i normalizowania sytuacji pokonfliktowych. Niemniej jednak autor zdaje sobie sprawę, że termin "rozszerzone bezpieczeństwo" nie jest równoznaczny z pojęciem "bezpieczeństwa kompletnego" (comprehensive security), które obejmuje, obok militarnego, w tym nuklearnego, istotnie ważny, polityczny, socjalny, gospodarczy, ekologiczny, biologiczny oraz kulturowy wymiar bezpieczeństwa.

Kolejne rozdziały pracy skupiają się na badaniu faz przyspieszonej próby realizacji aspektów wzmocnionej współpracy wojskowej przez rozwój komponentu militarnego w ramach uruchomienia stałej współpracy strukturalnej państw unijnych (PESCO) w tym obszarze, (porównawczo) wzmocnionej współpracy, klauzulę solidarności, klauzulę pomocy i wsparcia, integracji przemysłów zbrojeniowych oraz kwestii odpowiedniego finasowania realizacji tych inicjatyw. Osobny podrozdział poświęcono polskiej propozycji budowy armii europejskiej oraz roli możliwego rozwoju współpracy wojskowej w ramach nieformalnej platformy Trójkąta Weimarskiego między Francją, Niemcami i Polską. Szczególnej analizie poddano również francusko-niemiecki Traktat z Akwizgranu (TAw.) z 2019 roku i jego aspekty bezpieczeństwa i obrony, istotne także dla dalszego rozwoju europejskiej autonomii w tych sferach polityki obronnej Unii.

Równolegle do tych obszarów badawczych obszernie przeanalizowano stosunki kooperacji UE-NATO i rozwój europejskiego komponentu wojskowego w ramach współpracy euroatlantyckiej, gwarancje nuklearne Stanów Zjednoczonych dla ich europejskich sojuszników, łącznie z wypowiedzeniem Traktatu INF o całkowitej likwidacji pocisków rakietowych pośredniego i średniego zasięgu i kluczowych następstw tej decyzji dla bezpieczeństwa państw unijnych. Końcowe fragmenty pracy autor poświęca zasadniczym aspektom europejskiej polityki obronnej w ramach ewentualnej realizacji budowy armii europejskiej.

Przedstawia własną koncepcję utworzenia sektorowo rozumianych wspólnych europejskich sił zbrojnych bez rezygnacji z narodowych sił zbrojnych państw członkowskich UE. Tutaj poddano analizie możliwości zrealizowania dwóch równolegle przeprowadzanych procesów, tzn. z jednej strony budowy tzw. sektorowej armii europejskiej, przy jednoczesnej konsolidacji i modernizacji armii narodowych.

Przy możliwej i wzrastającej słabości NATO jako głównego ramienia militarnych gwarancji bezpieczeństwa Zachodu nieodzownym staje się rozpoczęcie procesu usprawnienia takiej współpracy między UE i NATO, tzn. uzupełnienia strategicznego oddziaływania Sojuszu przez skonsolidowaną siłę militarną Unii, co jest odpowiedzią autora na postawione pytania badawcze monografii.

Aby ten proces zakończył się sukcesem, w interesie bezpieczeństwa obu stron, powinien on prowadzić do utworzenia wewnątrz obszaru euroatlantyckiego europejskich sił zbrojnych. Stawką jest bezalternatywna obrona Zachodu, rozumiana tutaj jako ochrona wartości demokratycznych, respektowania indywidualnych wolności, funkcjonowania rządów prawa, wolnej gospodarki rynkowej oraz jego ideologiczno-politycznie afiliowanych partnerów zglobalizowanego świata.

Praca ma charakter interdyscyplinarny i opiera się na maksymalnym wykorzystaniu dostępnych tematycznych i okołotematycznych źródeł, tzn. na kwerendzie oficjalnych dokumentów, monografii, wystąpień, wypowiedzi aktorów i decydentów politycznych oraz materiałów znajdujących się w prywatnym archiwum autora, artykułów naukowych, informacji internetowych, prasy krajowej i międzynarodowej.

Monografia kończy się na Konkluzjach Rady Europejskiej z 17 czerwca 2019 roku, posiedzeniu Rady do Spraw Zagranicznych z 12 listopada 2019 roku oraz w momencie zatwierdzenia przez Parlament Europejski składu nowej Komisji Europejskiej i rozpoczęciu jej pracy 1 grudnia 2019 roku.

W rozdziale podsumowującym postawiono zasadnicze pytanie: czy Europa potrzebuje własnej armii? Odpowiedź autora jest twierdząca. Własną propozycję powstania Sektorowej Armii Europejskiej opiera na założeniu budowy sui generis modelu armii europejskiej, w sojuszu z NATO jako stabilizacyjnej kotwicy bezpieczeństwa obszaru euroatlantyckiego w przyszłości. Autor jest przekonany, że tylko UE z jej militarnym komponentem, jako normatywnie niepowtarzalna organizacja międzynarodowa, może stać się pełnoprawnym, tzn. całościowym graczem na arenie międzynarodowej.

Warszawa, wrzesień 2020 r.

CZĘŚĆ PIERWSZA
Przygotowanie kandydatów do służby i pracy w organach odpowiedzialnych za bezpieczeństwo państwa



Kajetan Kozłowski, Krzysztof Król
Bezpieczeństwo narodowe w praktyce
National security in practice



Damian Domański, Daniel Smaga
Sylwetka absolwenta Akademii Obrony Narodowej kierunku bezpieczeństwo narodowe i wewnętrzne — oczekiwania i możliwości
Profile of a graduate of the National Defence University in the fi eld of national and internal security — expectations and opportunities



Arkadiusz Błaszczuk, Patryk Jasiński
Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie jako główna uczelnia kształcąca na kierunku bezpieczeństwo wewnętrzne
Police Academy in Szczytno as the leading school in the fi eld of internal security



Milena Szemraj, Martyna Wojenka
Ćwiczenia dowódczo-sztabowe Pierścień’14 jako innowacyjny element praktycznego kształcenia studentów Akademii Obrony Narodowej
Command-and-staff exercises Pierścień’14 as an innovative element of practical education of students of the National Defense Academy



Tomasz Rusiński
Cechy charakteru kandydata do służby w Policji a rzeczywistość policyjna
Personality traits of a candidate and police reality



Bernadeta Kosińska, Jacek Sztadhaus
Psychologiczne predyspozycje kobiety i mężczyzny do pełnienia służby w Policji
Psychological predispozyces women and men to make the service in the Police



Ewa Szuber
Kobieta w służbie. Profil idealnej kandydatki do służby w Policji
A woman on duty. A profile of a perfect recruit for the Police Department





CZĘŚĆ DRUGA
Wybrane zagadnienia bezpieczeństwa wewnętrznego



Karolina Kopczyńska
Współpraca Policji i jednostek samorządu terytorialnego w zakresie bezpieczeństwa społeczności lokalnych
Cooperation of the Police and local government units in terms of safety of local communities



Jacek Sztadhaus
Przestępczość ubezpieczeniowa w obszarze OC — metody działania sprawców
Insurance crime in the area of OC — methods of action of the perpetrators



Bernadeta Kosińska
Przestępczość na szkodę wierzycieli w Polsce w latach 1999–2016
Crime to the detriment of creditors in Poland in the years 1999–2016



Mateusz Dudziak
Nielegalny rynek środków ochrony roślin w Polsce
Phenomenon of illegal plant protection products in Poland



Paulina Iwona Łuszcz
Rozpoznawanie czynników kryminogennych w procesie zapobiegania przestępczości
Identification of criminogenic factors in the crime prevention process



Rafał Bałdyga
Wyzwania dla bezpieczeństwa meczów piłki nożnej na początku XXI w. 147
Challenges for security of mass events at the beginning of the 21st century



Magdalena Foryza
Przemoc w rodzinie — charakterystyka zjawiska i metody jego zwalczania
Violence in family — characteristics of the phenomenon and methods of fighting against it

W świetle rosnącej złożoności środowiska operacyjnego tym, co powinno charakteryzować dowództwo i sztab poziomu operacyjnego, to otwartość i zdolność do kreatywnego myślenia. Taka postawa intelektualna wydaje się być konieczna w procesie opracowania jak najbardziej adekwatnego sposobu działania określonych sił i środków. Jedną z propozycji wychodzącą naprzeciw wymaganiom złożonego środowiska operacyjnego jest podejście projektowe. Jako forma myśli operacyjnej oparta na wieloparadymatowości może stanowić uzupełnienie dotychczasowych osiągnięć podejścia klasycznego i systemowego, których to paradygmaty ściśle związane są z funkcjonalizmem lub racjonalizmem technicznym.
W ramach prac naukowo-badawczych podjęto się próby zdefiniowania i opracowania założeń polskiej myśli operacyjnej w ramach podejścia projektowego, które choć kontrowersyjne, to jednak wydaje się być obiecującym kierunkiem badań, składającym się z trzech filarów: założeń sztuki operacyjnej, procesu planowania operacyjnego oraz projektowania.
Pierwszy rozdział poświęcony jest analizie zjawiska sztuki operacyjnej – jego przyczynom, celom i powstawaniu. W rozdziale drugim omówiono problematykę współczesnej sztuki operacyjnej jako kategorii sztuki wojennej. Rozdział ten jest próbą opisu miejsca, roli i zastosowania sztuki operacyjnej, jej relacji do innych kategorii sztuki wojennej, tj. strategii i taktyki. W rozdziale trzecim zawarto analizę trzech podejść do sztuki operacyjnej i procesu planowania operacji, tj. tradycyjnego (przyczynowego), systemowego i projektowego. Rozdział czwarty to zbiór przemyśleń i wniosków na temat zebranych doświadczeń zespołu naukowo-badawczego Zakładu Operacji w ciągu czterech lat, kiedy podejmowano próby wykorzystania metodologii design thinking do planowania operacyjnego. Rozdział piąty przedstawia praktyczne aspekty wdrożenia podejścia projektowego w ramach polskiej myśli projektowej. Ostatni rozdział wyjaśnia podstawy projektowania wojskowego opracowane i wykorzystywane w Siłach Obrony Izraela, Siłach Zbrojnych Stanów Zjednoczonych, Australii i Kanady.

Do rąk czytelników, sympatyków techniki wojskowej, trafia kolejna monografia Wojskowego Instytutu Techniki Pancernej i Samochodowej. Zawiera ona szesnaście różnorodnych opracowań stanowiących plon konferencji naukowo-technicznej EKSPLOBALIS 2022. Mottem konferencji była „Eksploatacja, logistyka, balistyka sprzętu wojskowego – problemy i rozwiązania”. Jej celem natomiast stała się możliwość zaprezentowania aktualnych wyników badań naukowych oraz stanu wiedzy w zakresie eksploatacji, modernizacji, ochrony balistycznej pojazdów i sprzętu wojskowego, a także wskazanie potrzeb logistycznych w resortach odpowiedzialnych za bezpieczeństwo. Poruszana podczas sympozjum problematyka obejmowała konstrukcję i dynamikę pojazdów, ergonomię, niezawodność a więc obszary ściśle związane z dziedziną inżynierii mechanicznej. Współczesny rozwój techniki motoryzacyjnej, w tym wojskowej, wykorzystuje w znacznym stopniu technologie oparte na sensorach z wykorzystaniem elementów sztucznej inteligencji. Szereg przeprowadzonych testów, prototypowych rozwiązań wskazuje, że dysponujemy już technologiami i rozwiązaniami, które umożliwiają poruszanie się pojazdu bez udziału kierowcy. W przypadku bezzałogowych platform lądowych istnieją pewne wyzwania związane z systemami wspomagającymi analizę otoczenia oraz identyfikacją obiektów i ich cech w sąsiedztwie pojazdu.
W czasie konferencji, zaprezentowano dostępne mechanizmy sterujące platformą i umożliwiające realizację funkcji zdalnego sterowania. Odniesiono się do elementów autonomii wynikających z zastosowania algorytmów analizy danych pozyskiwanych z systemu percepcji, a także z możliwości bezprzewodowych sieci ultra szeroko pasmowych do zarządzania komunikacją z rojem pojazdów bezzałogowych.
Reasumując, niezbyt odległą perspektywą jest konwersja pojazdów załogowych na bezzałogowe. Dynamika tego procesu wiąże się z zagadnieniami związanymi z formułowaniem właściwych, realnych do uzyskania i dostosowanych do współczesnego pola walki wymagań na nowy sprzęt wojskowy. A zatem powstaje problem wiarygodności systemu ekspertów formułujących te wymagania. Równolegle powstaje problem zarządzania strumieniem danych generowanych przez sensory, właściwego ich wykorzystywania i interpretowania. W ślad za tym, rodzi się potrzeba nowelizacji lub opracowywania nowych metod badań i wsparcia ich odpowiednimi o właściwej czułości urządzeniami pomiarowymi i diagnostycznymi.

Podręcznik zawiera informacje wprowadzające nowego użytkownika w zasady działania aplikacji IBM i2 Analyst’s Notebook w wersji 8.9. Opisuje zawarte w niej
funkcje oraz przedstawia możliwości wykorzystania oferowanych przez nią, specyficznych dla służb, funkcjonalności. Publikacja jest bogato ilustrowanym przewodnikiem dla funkcjonariuszy zaczynających swoją pracę z oprogramowaniem analitycznym. Dla praktykujących analityków kryminalnych stanowić może ona repetytorium będące uzupełnieniem wiedzy uzyskanej w toku
otychczasowego szkolenia. Charakterystyka coraz większej liczby prowadzonych postępowań, z uwagi na skomplikowaną strukturę powiązań oraz znaczne ilości danych, uzasadnia coraz szersze stosowanie analizy kryminalnej jako metody pracy. Mimo to brakuje aktualnie publikacji omawiających niniejsze zagadnienie. Podręcznik ten może być więc długo oczekiwaną pozycją w literaturze przedmiotu, wypełniającą obecną w niej lukę. Jest on skierowany przede wszystkim do analityków oraz kandydatów na analityków kryminalnych Policji oraz funkcjonariuszy innych służb wykonujących w ramach swoich obowiązków analizy kryminalne.

Spis treści
1) Ustawa z 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń
2) Ustawa z 24 sierpnia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia
3) Zarządzenie nr 21 Komendanta Głównego Policji z dnia 13 lipca 2020 r.