Amor fati

Kontrowersyjny, fantastyczno-katastroficzny poemat Juliana Tuwima zawierający (zawsze aktualną!) satyrę na oddający się niepohamowanej, wręcz szalonej konsumpcji i zabawie świat ludzi bogatych i wpływowych (elit) skontrastowany z losem uboższej większości. Uznawany przez wielu za arcydzieło XX-wiecznej literatury polskiej. Za punkt kulminacyjny twórczości Tuwima – jego najlepszy utwór.

Akcja „Balu w operze” rozgrywa się jednocześnie w gmachu Opery, na ulicach i obrzeżach miasta oraz ... w kosmosie. Obok fragmentów realistycznych występują też zupełnie fantastyczne – jak ze snu. Język utworu jest bardzo sugestywny, ostry, nie stroniący od wulgaryzmów. Tuwim wręcz hipnotyzuje czytelnika. Od pierwszego wersu wciąga go w wir coraz szybszej i coraz bardziej odrealnionej akcji – zmierzającej do kapitalnego finału.

Inne, niż rozpasanie elit, istotne i aktualne do dzisiaj wątki utworu, to sprzeciw wobec chamstwu, przemocy i brutalności, ukazanie grozy i ohydy zabijania i spożywania zwierząt przez ludzi, zwrócenie uwagi na destrukcyjną wszechwładzę i wszechobecność pieniądza, oraz krytyka rozwiązłości i chciwości. Powstały w 1936 roku „Bal w operze” interpretowano też jako sprzeciw Tuwima wobec rodzącego się w latach 30-tych XX wieku faszyzmu oraz jako jego krytykę ówczesnych rządów sanacyjnych. Dopatrywano się też w nim apokaliptycznej wizji ostatecznego upadku świata i człowieka (na co wskazuje przedmowa oraz ostatni rozdział).

Projekt okładki: Olga Bołdok.
Tekst edytorialu: Jacek Chołoniewski.

Gdy ktoś w lotka trafi szóstkę, to od razu do łba wali,

A tymczasem w starym piecu diabeł sobie ogień pali.

Bo gdy jesteś na wyjeździe, gdzieś daleko, czy gdzieś blisko,

Zawsze przecież ktoś powinien, o domowe dbać ognisko.

Bo niestety, bardzo często, nie wystarczą dobre chęci,

Choćby nie wiem jak się starał, z gówna bicza nie ukręci.

Lecz nie taki straszny diabeł, kiedy cel przyświeca słodki,

On też może zostać świętym, przecież cel uświęca środki…

I nieważne jakie myśli, będą chodzić ci po głowie,

Diabeł zawsze jest w pobliżu i dobranoc do snu powie…

A ja dodam ze swej strony, że brak w wierszach myśli wzniosłych,

I uwagę mam ostatnią, że to wiersze dla dorosłych.

Chakani jest powszechnie uważany za głównego poetę języka perskiego. Jego habsiyat („poezja więzienna”) jest uważana za jedną z najlepszych w swoim rodzaju. Gatunek ten został opisany jako „najbardziej interesujący pod względem estetycznym korpus tekstów średniowiecznego świata islamskiego na temat uwięzienia”. Chakani to mistrz języka, poeta posiadający zarówno intelekt, jak i serce, który uciekł ze świata zewnętrznego do świata wewnętrznego - wszystko to stawia go na czele szeregu twórców literatury perskiej. Publikacja zawiera rozdziały: Czterowiersze. Walka Asireddina z Chakanim. Chakani do Asireddina. Asireddin do Chakaniego.

Jednych interesuje astrologia, więc pośród gwiazd szukają swych mentorów.

Inni są malarzami i kolorami swojej duszy ożywiają płótna.

Jeszcze inni sprzedają kwiaty, by ich pięknem przyozdabiać świat.



Ktoś tworzy historię i zmienia losy świata.

Ktoś inny jest badaczem i karmi ludzkość geniuszem swego umysłu.



Istnieją ludzie szczęśliwi, żyjący w domach zbudowanych z miłości.

I ludzie samotni – którym noc zwierza się ze swych tajemnic.



Wszyscy kimś są i dokądś zmierzają…



A ja?



Ja tylko piszę wiersze…



Tym właśnie jestem. Wspomnieniami. Pragnieniami. Bólem i chwilami szczęścia…

I o tym właśnie piszę. O sobie. Bo muszę pokazać, że istnieję. To ja. Mój dowód życia.

Piotr Semla

Zaczynałem pisać na maszynie jeszcze jako dziecko. Na początku tworzyłem wiersze. W wieku czternastu lat napisałem swoją pierwszą powieść, po czym postanowiłem, że nie będę więcej pisał. To był błąd, bo potrzeba przelewania uczuć i myśli na papier nie odstępowała mnie na krok. Nigdy nie udało mi się przestać pisać wierszy, piszę je do dziś i zapewne już nie przestanę. W kwietniu 2013 ukończyłem powieść fantastyczną zatytułowaną „Kronika aniołów”, którą postanowiłem wydać.

Strona autorska: www.piotrsemla.pl

Nowy przekład dzieła Goethego. Prezentowana książka to pełne wydanie wraz z oryginalnymi „Notami i rozprawami dla lepszego rozumienia Dywanu Zachodu i Wschodu”, a także obszernym posłowiem prof. Wojciecha Kunickiego:
„Jak wszystkie teksty Goethego, jest to twór kokieteryjny, bo aktorski. Liryka roli z wymykającymi się znaczeniami, niepozwalająca na jakiekolwiek utrwalania sensów, poza jednym: słownego wyrazu
w o l n o ś c i w e mnie (Freisinn), bez jakichkolwiek pretensji do zaanektowania czy ograniczania tej wolności przez narzucane sensy. Obowiązuje tu podstawowa zasada poetycka w i e l o k r o t n y c h
w z a j e m n y c h o d z w i e r c i e d l e ń. Poeta jest Hafizem, Hatemem, Mirzą, kupcem, podróżnym, Beduinem, starym parsem, Mahometem pod Bedr czy w raju, odnajduje siebie w Zulejce i sakim, którzy wchodzą z nim w ironiczny często dialog, będący obok obrazu podróży oznaką kolejnej strategii poetyckiej Goethego. Jest Timurem, Aleksandrem, Napoleonem, którzy są także odzwierciedleniem jego wyobrażeń o wielkości. Jest to zatem pierwszy w dziejach literatury powszechnej, które to pojęcie, analogiczne do „historii powszechnej”, ukuł właśnie sam Goethe, zwarty tom poetycki, wskazujący swoim tytułem Dywan Zachodu i Wschodu – przy całej różnorodności właściwej perskiemu dywanowi, zgromadzeniu zatem – na jeden temat: kreację jednego w swej różnorodności świata za pomocą słowa.
(...)
Niesamowita jest powaga, z jaką nauka traktuje ten zbiór. Każe ona ignorować element błazeństwa, żartu, persyflażu kryjący się w poezji Hatema, Hafi za, Mirzy, Goethego czy jak im tam, traktując bez należytej powagi dyrektywę poety, że może on, choć błazeński, być też mistycznie święty.”

Zrealizowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego

Cykl wierszy poświęconych Polsce.
O naszych cechach, wadach i zaletach.
O tym, co było, jest i będzie. Może o tym ostatnim najmniej.
O naszej przeszłości, postaciach, bohaterach narodowych.
Opcjach i nawykach politycznych, kulturalnych i obyczajowych.
O tym, co jest chwalone i co jest naganne.
Moich obawach, co dalej. O zawierzeniu ojczyźnie mojego losu.
I wierzę, że dobry duch narodu
Zwycięży. Oby nie popaść w głupotę czy zaściankowość.
O wszystkich cechach wpisanych w karmę Polaków.
O złych i dobrych decyzjach.