Andrzej Wajda - Ostatni Romantyk Polskiego Kina

Darowując książkę „Babciu, opowiedz o sobie”, dajesz swojej Babci więcej niż pięknie wydaną, ładnie oprawioną, nienapisaną jeszcze historię. Dajesz jej poczucie, że jest dla Ciebie ważna. Dzięki odpowiedziom na proste i wnikliwe, zawarte w dzienniku pytania dajesz babci możliwość spisania losów, wspomnień i przelania uczuć co sprawi, że dotąd puste strony dziennika staną się dla niej podarunkiem bardzo osobistym, a dla Ciebie i całej rodziny będą stanowić bezcenną pamiątkę. Pomocą dla babci w spisywaniu jej dziejów są zawarte w książce inspirujące, krótkie teksty dotyczące obyczajów, kuchni, kultury, mody itd. z czasów jej młodości.

Elma van Vliet uświadomiwszy sobie, że jej matka jest ciężko chora, wymyśliła książkę dla mamy, zbiór pytań, które pomogłyby jej dowiedzieć się, kim naprawdę jest jej najbliższa osoba. Chciała się dowiedzieć, jaka była jako dziewczyna, poznać jej wspomnienia z dzieciństwa, jakie marzenia miała w wieku 18 lat, w kim najpierw się zakochała, jak się czuła w związku z narodzinami swojego dziecka ...
Inspirowana starą holenderską tradycją spersonalizowanych wspomnień, następnie powstały książki: dla babci, taty, dziadka.
Pięknie zaprojektowane notesy dają możliwość zapisania odpowiedzi na pytania, na których postawienie może być kiedyś za późno.
Elma van Vliet zdecydowała się rozwinąć pomysł w serię książek. Pierwsza z nich została opublikowana w 2004 r., a dziś już miliony osób na całym świecie piszą własne historie. Zapisują wspomnienia, udostępniają je i zachowują na przyszłość.

Książki z tej serii są uniwersalne i ponadczasowe. Stworzyły nową markę. Tylko w Niemczech, Danii i Holandii sprzedano ponad 3 miliony egzemplarzy. Prawa do wydań zostały zakupione również przez Włochy, Hiszpanię, Węgry, Norwegię, Finlandię, Brazylię, USA. Seria Opowiedz o sobie stała się międzynarodowym bestsellerem.

„Dla przyszłych pokoleń cenne będzie nie to, co posiadamy, lecz świadectwo, kim byliśmy i opowieść, jak żyliśmy. Tym, co należy uwiecznić, są rodzinne historie”.
Ellen Goodman

„Broniewski w potrzasku uczuć” to historia romansu Władysława Broniewskiego i Ireny Helman. Zachowane listy kochanków opowiadają po latach ich własnymi słowami o płomiennym uczuciu, ale także o codziennym życiu. Pożółkłe karty zdradzają nieznany dotąd bliżej fragment biografii poety. Zarówno Broniewski, jak i Irena Helman pisali emocjonalnie, wplatając w wyznania miłosne opisy wszystkiego, co ich wówczas dotykało, interesowało. Dostajemy relację z niemal każdego tygodnia.
Z pewnością ciekawe dla Czytelnika będą informacje dotyczące wyjazdu Broniewskiego do ZSRR czy też próby wyjaśnienia i usprawiedliwienia się przed kochanką ze swoich komunistycznych sympatii. Inne interesująco zarysowane wątki tej korespondencji to proza życia poety łączącego pracę twórczą z pogonią za zarobkiem, jego zawiłe relacje z żoną Janiną, czy pokazana w nowym kontekście słabość pisarza do córki Anki.

Niezwykle interesująca jest także fabuła tworząca tło dla tego romansu. Dość drobiazgowo opisany został pojedynek Broniewskiego z bratem Ireny Helman. Zdarzenie obfitowało w dramatyczne zwroty akcji, a pozostałością po pojedynku jest pęczek włosów Broniewskiego, który został odcięty szablą przez brata kochanki.

„Jest to również rodzaj literatury z ograniczoną kreacją autorską. Odsłania najczulsze poruszenia duszy, jeszcze z ograniczoną ingerencją poetyckiej maniery. Listy te znakomicie i prawdziwie opisują żywe i intensywne uczucie.”

dr Tomasz Makowski

Do rozwoju kultury europejskiej przyczyniło się wiele kobiet. Jeśli były wybitnymi poetkami, malarkami lub aktorkami, ich dorobek jest powszechnie znany. Mniej wiadomo o tych, które szeroko rozumianą działalność kulturalną organizowały, inicjując różne ambitne przedsięwzięcia, patronując im lub wspierając je fi nansowo. Wybitną przedstawicielką tej grupy była bohaterka niniejszej książki – hrabina Friederike von Reden. Ta niemiecka szlachcianka, wychowana w Ameryce Północnej, była od 1802 roku żoną pruskiego ministra Friedricha Wilhelma von Redena, zasłużonego dla rozwoju górnictwa i hutnictwa na Śląsku. Redenowie mieli posiadłość w Bukowcu w Kotlinie Jeleniogórskiej, gdzie powstał ogród krajobrazowy na wzór angielski, z gospodarstwem rolnym w stylu tzw. farmy ozdobnej. Szczególny urok tego miejsca sprawił, że nawet po śmierci hrabiego w 1815 roku przyjeżdżała tu chętnie arystokracja pruska, artyści i ludzie nauki. Wykorzystując walory krajobrazowe Bukowca, a także dobre kontakty z dworem pruskim, hrabina stworzyła w swoim majątku ważne centrum kulturalno-religijne. Do jej najbardziej spektakularnych działań należały: sprowadzenie kościoła Wang do Karpacza Górnego i koordynacja akcji osiedlania emigrantów religijnych z Tyrolu w Mysłakowicach i Sosnówce.

Szkoły Podchorążych Piechoty i doświadczony strzelec ciężkiego karabinu maszynowego - szczegółowo opisuje swój udział w walkach w rejonie Fortu IV Hake i na poznańskiej Cytadeli oraz akcję wyłamania się z kapitulującej twierdzy i dramatyczną próbę przedarcia się do niemieckich linii. Na szczególną uwagę zasługują relacje autora dotyczące walk o przedpola Fortu IV Hake, ponieważ dotychczas ich przebieg nigdy nie był tak dokładnie opisany w żadnej polskiej publikacji dotyczącej walk o Poznań.

Filip Łobodziński? Ależ to proste! Aktor dziecięcy. Dziennikarz. Muzyk działający w dwóch zespołach. Tłumacz literatury. Prowadzący programy telewizyjne… A może inaczej? Chłopak wychowany na Polu Mokotowskim. Reytaniak. Rekordzista, gdy mowa o studiowaniu iberystyki – między Gaudeamus a dyplomem minęło dziewięć lat. Ojciec dwóch córek, mąż trzech żon. Miał w życiu dużo szczęścia – i doznał strasznej tragedii. Czy ktokolwiek może powiedzieć, że naprawdę ZNA Filipa Łobodzińskiego? I… czy on sam naprawdę siebie zna? Kim naprawdę jest Filip Łobodziński? Tego, jak się okazuje, nie wie nawet sztuczna inteligencja. Tę książkę napisał więc sam. Jest tu sporo wspomnień, czasem bardzo trudnych. I dużo przemyśleń na różne istotne dla niego tematy – literatury, muzyki, przekładu, ale też patriotyzmu, dziennikarstwa i podejścia człowieka do świata przyrody. Czy możemy więc mieć nadzieję, że otrzymujemy wierny autoportret Łobodzińskiego? Czy pamięć człowieka zasługuje na zaufanie jako źródło prawdy? Czy prawda na nasz temat w ogóle jest możliwa? Przekonajmy się. Takiej – szczerej, ale przewrotnej – książki być może jeszcze w Polsce nie było.

Pandemiczna rzeczywistość wymknęła się analizom dotyczącym eksploatacji gatunków nie-ludzkich, a przecież rozprzestrzenienie się COVID-19, tak jak wielu innych zoonoz, jest bezpośrednim skutkiem tego, jak ludzie globalnie kreują relacje z gatunkami pozaludzkimi. Powstaje oczywiście w tym kontekście pytanie o to, czy można w ogóle mówić o dbałości o zdrowie różnych aktorów na scenie bioróżnorodności: czy jest możliwa dbałość o zdrowie ludzi i zdrowie zwierząt w intensywnej produkcji zwierzęcej? Czy można zadbać o dobrostan na przykład „bioindykatorów” – małży wykorzystywanych do oceny jakości wody pitnej dla ludzi? Czy możliwe jest utrzymanie zróżnicowanych ekosystemów, kiedy trzeba pozyskiwać nowe obszary pod uprawy? Jak wycinanie lasów wpływa na ocieplenie klimatyczne i jakość życia na Ziemi? Próby odpowiedzi na te i inne pytania rodzące się wokół kwestii zależności zdrowia ludzi i osób nie-ludzkich zostały zaprezentowane w tekstach zebranych w tom oddawany w ręce Czytelniczek i Czytelników. Zebrane teksty prezentują zarówno orientację biocentryczną, jak i antropocentryczną. Niosą różne nasilenie ładunku emocjonalnego. Prowokują do stawiania pytań, ale i niezgody z tezami Autorów. Taka dynamiczna struktura ma jednak za zadanie wygenerować oddźwięk: refleksję nad tym, jak i dlaczego właśnie tak traktujemy gatunki pozaludzkie. Fragment wstępu