Animal Rationale Jak zwierzęta mogą nas inspirować? Rodzina, edukacja, biznes

Pacjenci z dysfunkcjami ze spektrum poalkoholowych zaburzeń rozwojowych stanowią dla psychologów trudne diagnostycznie wyzwanie ze względu na heterogenność objawów związanych z uszkodzeniami strukturalnymi oraz funkcjonalnymi mózgu. Psycholodzy borykają się z mitami diagnostycznymi, szczególnie dotyczącymi diagnozy małego dziecka czy diagnozy dziecka w pieczy zastępczej, a także z trudnościami w wyborze najbardziej czułych diagnostycznie narzędzi oceny psychologicznej.

„Analiza profilu neuropsychologicznego dzieci w wieku 5-10 lat w wybranych podtypach FASD” stanowi cenne kompendium wiedzy dla wszystkich diagnostów pracujących w zespołach ds. FASD.

Dla psychologów niniejsza pozycja może stać się wskazówką dotyczącą złotego standardu narzędzi diagnozy neuropsychologicznej w badaniu dzieci z FASD. Pozostałym specjalistom pomoże w zrozumieniu specyfiki tych zaburzeń oraz podjęciu odpowiednich kroków diagnostycznych.

„Zdefiniowany profil neuropsychologiczny umożliwi przyspieszenie diagnozy na wcześniejszym etapie rozwojowym, a co za tym idzie właściwe dobranie terapii”.
dr hab. n. med. Krystyna Szymańska, Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego, Warszawski Uniwersytet Medyczny

„Uzyskane wyniki można ocenić jako bardzo ważne z punktu widzenia klinicysty zajmującego się chorobami wieku rozwojowego: psychologa, lekarza, pedagoga”.
prof. dr hab. Ewa Mojs, Kierownik Katedry i Zakładu Psychologii Klinicznej, Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu

Oddawana do rąk czytelnika monografia dotyczy psychologicznych i społecznych skutków zmian hormonalnych doświadczanych w okresie średniej dorosłości – menopauzy, względnie dobrze znanej, i andropauzy, stosunkowo rzadziej będącej przedmiotem badań nauk społecznych. Główny nacisk położono na biologiczne aspekty andropauzy oraz społeczne i psychologiczne uwarunkowania doświadczeń w tym okresie, menopauzę traktując jako kontekst do porównań. Dotyczy to zarówno refleksji teoretycznej prowadzonej w pierwszej części monografii, jak i wyników badań własnych, przedstawionych w części drugiej.

O czym jest ta książka? Najprościej mówiąc, o związkach kolorów z psychiką człowieka, o wędrówce poprzez prawdy jawne i utajone (ukryte), leżące na pograniczu nauki i sztuki; fizyki, fizjologii, medycyny niekonwencjonalnej, a nade wszystko psychologii, i to w wymiarze procesów percepcji, ekspresji i projekcji. Autor podjął trud intelektualnej wędrówki, trwającej ponad dziesięć lat, poprzez bezdroża mitów, faktów empirycznych i teorii wyjaśniających ów związek barw z psychiką człowieka. Książka jest próbą intelektualnej syntezy i próbą stawiania pytań z pozycji psychologicznej, mimo że jest to problem znacznie wykraczający poza możliwości psychologii.

Książka ta jest uzupełnieniem – o praktyczne ćwiczenia – trylogii psychoterapeutycznej Nadzwyczajna Zwyczajność („Jest dobrze”, „Zmiana radykalna” i „Moc”) tego samego autora. Zawiera też rozwinięcie i podsumowanie idei zawartych w trylogii. Idee te można nazwać jestdobrzyzmem – czyli postrzeganiem rzeczywistości w sposób skrajnie pozytywny, dostrzeganiem w niej przede wszystkim dobrych stron.
HANNA KAMIŃSKA (psychoterapeutka, kulturoznawczymi):
„Błogość i ekstaza” jest dla Czytelników sprawdzianem umiejętności zachowania równowagi i dystansu, szczególnie w sytuacjach wyjątkowo trudnych, także wobec własnego cierpienia. Potrafisz zachować pogodę ducha podczas życiowych perypetii i śmiać się pomimo nieszczęścia? A może z lubością nurzasz się we własnej niedoli, zamęczając przy okazji otaczających Cię ludzi? Niezależnie czy jesteś Przebudzony (jak my wszyscy) tylko jeszcze o tym nie wiesz, czy też jesteś Przebudzony (jak my wszyscy), ale chwilowo o tym zapomniałeś – sięgnij po tę książkę i zobacz, gdzie leży klucz dostępu do obszaru błogości i ekstazy, który nieustannie masz w sobie.
ANNA SYNORADZKA (literaturoznawczymi, malarka):
Przeczytałam tę książkę w trudnym momencie mojego życia. Czytając, delektowałam się przede wszystkim poczuciem humoru Autora, jednak do przedstawionej w Jego dziele wizji podchodziłam przy lekturze sceptycznie. Jakież było moje zdziwienie, a nade wszystko radość, gdy się okazało, że obcowanie z tym tekstem zaowocowało we mnie spektakularną wręcz zmianą samopoczucia, to znaczy nastawienia do spraw, które przedtem wydawały mi się problemami nie do pokonania! Ból zniknął! Lęk, strach i przerażenie zniknęły. Siły witalne wróciły. Takie jest moje doświadczenie i świadectwo po zapoznaniu się z książką, którą czytelnicy dziś otrzymują.”
PATRYCJA PRUCHNIK NITYA (autorka „Koniec wszystkich historii. Medytacje”):
Książka mądra i zabawna. Świetne narzędzie do badania siebie.
ZOSIA I DAWID RZEPECCY:
Naprawdę fajnie się to czyta!
NOTA O AUTORZE. Bartosz M. Wrona – psychoterapeuta, lekarz-psychiatra, optymistyk, twórca jestdobrzyzmu. Jako psychoterapeuta stosuje zarówno „klasyczne” metody terapii jak i uznane, choć mniej popularne, techniki mające swoje korzenie w naukach wschodu (joga w tym zen, afirmacje, medytacje). Człowiek o szerokich, nowych horyzontach i niezwykłym poczuciu humoru, korzystający w swej praktyce z nauk takich mistrzów jak Osho, De Mello, Tolle.
Pierwsze wydanie tej książki ukazało się w 2017 roku nakładem Wydawnictwa Perspektywa.

Książka jest poświęcona pamięci Profesora Pawła Izdebskiego (1958–2021). Zmarł przedwcześnie. Pożegnany został ze smutkiem, żalem oraz z poczuciem wielkiej straty. Księga pamiątkowa powstała z inicjatywy Jego najbliższych współpracowników z Katedry Psychologii Zdrowia UKW. Autorami prezentowanych tekstów są Koledzy, Przyjaciele i Nauczyciele. Ich uczestnictwo w tym przedsięwzięciu jest wyrazem szacunku dla Profesora oraz potrzeby upowszechnienia wiedzy o Jego nieprzeciętnych dokonaniach jako uczonego oraz nauczyciela akademickiego, ale także jako kolegi, który inspirował i wspierał ruch naukowy oraz społeczny w środowisku akademickim.

Profesor Paweł Izdebski był jednym z filarów Wydziału Psychologii Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Zaliczany jest do wybitnych znawców psychoonkologii. Podkreślał, że jest kontynuatorem szkoły psychologii zdrowia i rehabilitacji Profesora Romana Ossowskiego. Rezultaty Jego projektów naukowych w tym zakresie poszerzyły znacząco wiedzę o możliwościach poprawy leczenia i jakości życia chorych onkologicznie. Interesowała go również problematyka profilaktyki i rehabilitacji człowieka w okresie późnej dorosłości, a zwłaszcza starzenia się poznawczego. Nie mniej uwagi poświęcał historii psychologii oraz współczesnym problemom psychologicznym, na przykład uzależnieniom od Internetu.

Profesor Paweł Izdebski jako nauczyciel akademicki potrafił łączyć wysoką jakość realizowanych badań naukowych z dydaktyką. Skupiał wokół siebie wielu zdolnych młodych badaczy z wielu krajów i kręgów kulturowych. Był tutorem studentów psychologii i promotorem doktorantów, z których wielu dzisiaj pracuje naukowo. Był dla nich mentorem także w rozwiązywaniu dylematów życiowych. Włączał młodych badaczy w realizowane przez siebie zadania w dużych projektach międzynarodowych, np. w badaniach nad aktywnością w Internecie czy nad
barometrem nastroju społecznego na świecie. Bycie studentem Profesora Pawła Izdebskiego było zaszczytem. Jestem przekonany, że Jego studenci będą kontynuowali Jego dzieło.

Wspomnieć należy, że nasz Kolega Paweł był „niemodny”. Poza nauką interesował się sztuką muzyczną i taneczną. Był człowiekiem renesansu. Ponadto w systemie jego wartości najważniejszą była Rodzina. Zawsze jednak mogliśmy liczyć na Jego zaangażowanie w sprawy zawodowe i rzetelne wywiązywanie się z obowiązków, których się podejmował. Profesor Paweł Izdebski pozostawił po sobie trwały ślad w naukach o zdrowiu i w naszej dobrej pamięci. (z Przedmowy)

Różnica między mądrością a inteligencją polega na tym, że inteligentny potrafi wyjść z sytuacji, w którą mądry nigdy się nie wpakuje. Autor nieznany Gdyby chodzący po ateńskich ulicach Sokrates nie wierzył w uczenie mądrości, nie zatrzymywałby ludzi, aby rozmawiać z nimi i uświadamiać im różne niemądrości. Platon nie zakładałby Akademii, a Arystoteles – Liceum. Wielu innych filozofów nie pisałoby dzieł o mądrości, którą warto krzewić. Do podobnego wniosku prowadzą koncepcje i badania psychologiczne w XXI wieku, które sugerują, że można jej nie tylko uczyć, ale nawet nauczyć. O ile łatwo znaleźć książki lub artykuły poświęcone mądrości z perspektywy teoretycznej, o tyle trudno o praktyczne wskazówki, jak rozwijać mądrość. Oto książka, która próbuje tę lukę wypełnić. Czytelnik znajdzie w niej nie tylko przegląd filozoficznych i psychologicznych koncepcji mądrości. Autor odpowiedział na pytania czy bycie mądrym jest związane z wiekiem, płcią, poziomem inteligencji, wykształceniem, bogactwem i wieloma innymi cechami, czy mądrość jest przedmiotem refleksji w edukacji, biznesie i służbie zdrowia. Zamieścił także serię praktycznych ćwiczeń pozwalających rozwinąć refleksyjność, krytyczne myślenie, emocjonalny dystans oraz inne cechy uznawane za atrybuty mądrości. Dr Sławomir Jarmuż podjął odważną próbę przedstawienia zagadnienia zarówno od strony teoretycznej, jak i aplikacyjnej. Książka jest ciekawa, skłaniająca do myślenia, wolna od górnolotnych uniesień – dość częstych w literaturze mądrościowej. Byłoby dobrze, gdyby trafiła do nauczycieli, do managerów, do lekarzy, do aktywistów społecznych. Oczywiście, powinna trafić do studentów psychologii skażonych często pedagogiką konformizmu, posłuszeństwa, uległości i obojętności na los innych ludzi. Z recenzji prof. dr hab. Wiesława Łukaszewskiego