Gardner’s Hill w zachodniej Australii jest sennym, zagubionym miasteczkiem. Jest domem dla sierżanta policji Chandlera Jenkinsa, który z dumą prowadzi niewielki posterunek policji.

Wszystko zmienia się pewnego upalnego dnia, kiedy ranny nieznajomy pojawi się na posterunku Chandlera. Cały pokryty zaschłą krwią. Nazywa się Gabriel. Mówi Chandlerowi, że był odurzony narkotykami i uwięziony w łańcuchach. Mężczyzna, który go schwytał, nazywał się Heath i powiedział Gabrielowi, że będzie numerem 55. Jego 55 ofiarą. Heath jest seryjnym mordercą. Ale Gabrielowi udało się uciec i dotrzeć do miasta.

Zanim Chandler ma szansę rozpocząć śledztwo, sam Heath pojawia się na posterunku. Heath opowiada Chandlerowi, że był odurzony narkotykami i uwięziony w łańcuchach. Mężczyzna, który go schwytał, nazywał się Gabriel. Gabriel powiedział Heathowi, że będzie numerem 55. Jego 55 ofiarą. Gabriel jest seryjnym zabójcą.

Który z nich mówi prawdę i czy Chandler rozwiąże sprawę, zanim zabójca zdąży ponownie uderzyć?

Wokół bohatera książki 7 kanarków Maurycego, studenta Politechniki, zaczynają sie dziać dziwne wydarzenia. Odnajduje on zwłoki swojego współlokatora. Niestety okazuje się, że to właśnie Maurycy miał motyw, by dokonać tej zbrodni. Tymczasem wszyscy wmawiają mu, że to były tylko halucynacje, a sam poszkodowany dzwoni i śle listy z zagranicy. Czy naprawdę Krzysztof został zamordowany, a jeśli tak, to kto go zabił? A może Maurycy cierpi na jakąś chorobę psychiczną, a może ma omamy? Ale jeśli Krzysztof żyje, to co ma oznaczać śmierć Carusa i Kuby - pięknych kanarków otrutych cyjankiem potasy? Maurycy nie może czuć się bezpiecznie, zwłaszcza że zagadka poszerza się o sprawę fałszywego czeku opiewającego na znaczną sumę pieniędzy...

Pociąg InterCity wjeżdża na peron rzymskiego dworca głównego z wagonem pełnym martwych ciał. Świadkiem makabrycznego odkrycia jest Colomba Caselli, zastępczyni komendanta policji. Niedługo później do stróżów prawa docierają groźba kolejnych morderstw oraz informacja, że za zamach odpowiedzialni są terroryści. Caselli i Dante Torre, jej niezwykle błyskotliwy wspólnik, nie są jednak przekonani o autentyczności listu. Próbując dociec prawdy ukrytej za fasadą kłamstw, Caselli i Torre kilkukrotnie cudem unikają śmierci. Po raz kolejny doświadczenia z dzieciństwa Dantego pomagają detektywom dostrzec to, co innym umyka. Bohaterowie kontaktują się z niejaką Giltine, która ma za sobą lata przepełnione bólem, goryczą i morderczą żądzą zemsty. Rzadka choroba psychiczna każe jej wierzyć, że nie przebywa już wśród żywych, a co za tym idzie – nie doświadcza strachu… Kobieta staje się przez to dla Colomby najgroźniejszym spośród wrogów. Policjanci są zdani tylko na siebie. Działają na granicy prawa, ale jedynie oni mogą sprawić, że kanały Wenecji nie spłyną krwią…
Dazieri podąża śladami Larssona i Stephena Kinga. Bardzo mroczne wyzwanie dla miłośników tajemnicy. „Kirkus” Mistrzowsko skonstruowany thriller, w którym nic nie jest takie, jakie się wydaje. „La Repubblica” Mamy tu Czarnobyl, eksperymenty na ludziach, oszustwa Pawłowa, karkołomne teorie spiskowe... Dynamiczny i brutalny thriller spodoba się czytelnikom, którzy lubią odważne pomysły fabularne i wizjonerski sposób narracji. Akcja rozgrywa się na wysokich obrotach, w hollywoodzkim tempie i z hollywoodzkim rozmachempędzi do dramatycznego finału. „Magazyn Literacki Książki" Przerażające… Fani serii Hannibala Lectera Thomasa Harrisa, za przeproszeniem, połkną to. „Kirkus Reviews” Wybuchowa powieść pełna złożonych charakterów, w której akcja nie zwalnia. Proza kryminalna w najlepszym, światowym wydaniu. „Booklist”

Czy można dla ocalenia własnego życia zabić niewinnych ludzi?

Powojenna rzeczywistość pełna zdrajców.
Czy Popielski okaże się zbrodniarzem?

W roku 1948 Popielski po ucieczce z Wrocławia ukrywa się w nadmorskim Darłowie. Miastem rządzą Armia Radziecka i Urząd Bezpieczeństwa. Nikt tu nie zna przeszłości byłego komisarza. Nikt nie podejrzewa, co tak naprawdę ma na sumieniu.
Kiedy nad morzem zaczynają ginąć kobiety, ktoś musi znaleźć gwałciciela i mordercę. Popielski, który prowadzi tajne śledztwo, wie, czym jest piekło – to otchłań zła, labirynt bez wyjścia i bezmiar cierpienia.
Nie wie jednak, że będzie ono jego domem.


Arena szczurów to najbardziej mroczny z kryminałów Marka Krajewskiego.

Marek Krajewski jest autorem bestsellerowych powieści o Eberhardzie Mocku i Edwardzie Popielskim, które zostały przełożone na dwadzieścia języków. Laureat m.in. Paszportu „Polityki” i Nagrody Wielkiego Kalibru. Areną szczurów kończy serię książek z detektywem Popielskim, nie powiedział jednak jeszcze ostatniego słowa. Najmroczniejszy umysł polskiego kryminału w doskonałej formie literackiej.

Zakochani nastolatkowie, Wilma i Simon, nurkują późną jesienią w jeziorze Vittangijärvi, na dnie którego spoczywa kilkudziesięcioletni wrak samolotu. Ktoś uniemożliwia im wyjście na powierzchnię, blokując przeręblę drzwiami. Młodzi ludzie giną pod lodem. Śledztwo prowadzą znani z poprzednich powieści Larsson komisarz Anna Maria Mella i Sven Erik Stalnacke. I tym razem włącza się w nie Rebeka Martinson, która pracuje w Kirunie jako prokurator. Najbardziej pomocna w rozwikłaniu zagadki okaże się... sama Wilma. Jak to możliwe? Tajemnic w tej powieści jest znacznie więcej.

Rodzinne traumy i zbrodnie sprzed lat nie dadzą o sobie zapomnieć – oto thriller, którego ponury czar rośnie z każdą stroną.

Stare, brzydkie gospodarstwo odziedziczone po teściach, zagubione w lesie gdzieś między Bożą Wolą a Sumieniem. Marcin Bieńczuk nie ma pracy i pogrąża się w depresji, woli jednak epatować chłodem niż okazać bezsilność. Ani to, ani przesłuchanie w sprawie zabójstwa młodej kobiety nie pomagają rozwiązać jego małżeńskich problemów, a sekrety i nieporozumienia piętrzą się jak usterki w wiekowym domu.

Bezwładność to ubrana w kryminalną intrygę podróż przez mroki ludzkiej natury, pełne niekonsekwencji i chybionych wyborów, sięgające aż do granic moralności. Każdy toczy tu własną grę, błądząc po śladach wojennych zbrodni ku najciemniejszym pokusom.

„Teraz Julia nie mogła już nikomu nic powiedzieć. Umarła w straszny sposób i Renata wiedziała, że powinna rozpaczać, ale nie potrafiła.

Nie czuła żalu, a jedynie ulgę”.