Atak Rozpaczy

Trudno zobaczyć wszystkie zabytki, odwiedzić wszystkie interesujące miejsca w czasie jednej wizyty, dlatego do Barcelony się wraca, żeby pospacerować po krętych uliczkach Dzielnicy Gotyckiej z uroczymi barami, poczuć klimat eleganckiej L’Eximple, z budowlami katalońskiego modernizmu, czy rybackiej La Barcelonety, odwiedzić słynne muzea, pójść na mecz FC Barcelony, spróbować katalońskich specjałów w którejś z licznych restauracji dzielnicy El Raval.

Welcome to The Death Zone.

Fourteen mountains on Earth tower over 8,000 metres above sea level, an altitude where the brain and body withers and dies. Until recently, the world record for climbing them all stood at nearly eight years.

So I announced I was summiting them in under seven months.

People laughed. They told me I was crazy, even though I’d sharpened my climbing skills on the brutal Himalayan peaks of Everest and Dhaulagiri. But I possessed more than enough belief, strength and resilience to nail the job, having taken down enemy gunmen and terrorist bomb makers while serving with the Gurkhas and the UK Special Forces.

Throughout 2019, I came alive in the death zone. Soon after, I was showing the world a new truth: that with bravery and enough heart and drive, the impossible was possible…

Druga część zbioru reportaży Krzysztofa Potaczały o Bieszczadach w czasach PRL-u. Prawdziwe, w większości mało znane historie i anegdoty oparte na dokumentach i wywiadach ze świadkami tamtych czasów. Pierwsze bieszczadzkie bazy studenckie i obozowisko „hipisów” w Caryńskiem, historia pomnika gen. Świerczewskiego i historia „Chaty Socjologa”, kościół zbudowany w jedną noc i kościół remontowany dzięki uporowi jednego człowieka, kombinat drzewny i wojskowe gospodarstwa rolne, a nawet bombowa wizja towarzysza Gierka – to tematy tej bogato ilustrowanej archiwalnymi zdjęciami książki.

„Najpierw puszczałem się z dużo starszymi kobietami. Miałem zaledwie piętnaście lat. Matka była dziwką, ojciec przemytnikiem narkotyków. Tak wyszło“. ALEX
Czy wiecie, że męskie dziwki zarabiają więcej od swych koleżanek po fachu? Że uprawiają seks z kobietami i z mężczyznami? Ich kalendarze wyglądają jak perfekcyjnie zaplanowane trasy gwiazd rocka. Tydzień w Berlinie, tydzień na Ibizie, potem Hiszpania, Wielka Brytania, Katar, Dubaj, Austria, Szwajcaria.
Wśród ich klientów są politycy, dziennikarze, pisarze, celebryci, także księża, biznesmeni, aferzyści. Najczęściej pracują pod wpływem narkotyków, na długich, czasem nawet tygodniowych sex-party. W ciągu weekendu zarabiają blisko 4 tysiące euro.
Podczas trzyletniej infiltracji tego środowiska poznałem wielu z nich. Przyglądałem się, jak wykańczają ich narkotyki. Jak się staczają. Niekiedy zakochują się w swoich klientach, którzy jednak szybko wymieniają ich na nowy model. Tylko niewielu potrafi odbić się od dna.
Świat męskiej prostytucji przypomina przygody bohaterów z Dworca ZOO. Męskie dziwki z całego świata debiutują właśnie w Berlinie. Nie bez przyczyny mówi się, że to największy burdel Europy. Współczesnym Dworcem ZOO są pięciogwiazdkowe hotele, a heroinę zastępuje bijąca rekordy popularności tina i krople GBL.
Po kilku latach, czasem nawet wcześniej, kończą – podobnie jak ich koledzy z lat 80. – na ulicy, puszczając się z obleśnymi staruchami za działkę narkotyków. Po ich markowych ciuchach, wypchanych portfelach i złocistej opaleniźnie zostaje tylko wspomnienie.
Piotr Krysiak, dziennikarz znany głównie z bestsellerowego reportażu Dziewczyny z Dubaju, w którym opowiedział o polskich ekskluzywnych prostytutkach, wśród których były znane modelki, celebrytki. W książce Wyspa Ślepców opisywał rezultaty własnego śledztwa w sprawie głośnego skandalu pedofilskiego na Dominikanie. Zawodowo zajmuje się dziennikarstwem prasowym i telewizyjnym. Publikował teksty w „Super Expressie“, „Życiu Warszawy“ czy tygodniku „Wprost“. Był szefem programów informacyjnych TVP Info, a także ich wydawcą i producentem.

Co to znaczy odkryć Nowy Świat? I czy jakiś świat rzeczywiście może być naprawdę nowy? Czy bagaż, z którym przybywamy, pozwala nam zostawić stary świat za sobą? Czy nie determinuje sposobu, w jaki postrzegamy nowe miejsce i życie w nim? Między innymi takie pytania zadaje sobie narratorka i bohaterka tej książki, poetka ze starej Europy przemierzająca nowy kontynent. Między innymi – bo pytań jest naprawdę wiele, a imperatyw drążenia, analizowania, zgłębiania rzeczywistości sprawia, że w oczach tej dociekliwej i wrażliwej flâneuse każdy temat – począwszy od zwyczajów lokalnych emigrantów, przez amerykańskie życie literackie, po losy rdzennej ludności – zasługuje na głębszy namysł.

Książka Sylvy Fischerovej łączy elementy poezji, prozy, eseju, dokumentu, anegdoty czy dziennika podróży. Stanowi relację z odwiedzonych miast i miasteczek, a zarazem jest zapisem podróży po wspomnieniach, wrażeniach, myślach, ale przede wszystkim po słowach – słowach amerykańskich i europejskich poetów, filozofów, mitycznych indiańskich bohaterów, młodych adeptów literatury i doświadczonych akademickich wyjadaczy, osób dalekich i bliskich, tych rzeczywistych i tych wymyślonych.

Robert Byron (1905-1941), absolwent Eton i Merton College w Oksfordzie uchodzi za ojca brytyjskiej literatury podróżniczej. Zginął w wieku niespełna 36 lat płynąc frachtowcem storpedowanym przez niemiecki okręt podwodny. Kochał sztukę, wino, książki i dalekie wędrówki. W pierwszą podróż, po Europie, wybrał się w 1924 roku automobilem – z dwójką przyjaciół, równie młodych i beztroskich jak on. Owocem tej wyprawy jest Europa w zwierciadle. Bez tej książki i tomów następnych – z arcydziełem, jakim jest The Road to Oxiana – nie byłoby prozy Bruce’a Chatwina, Colina Thubrona i innych współczesnych mistrzów gatunku.