Atlantyk Pacyfik Tom 1

Samochód jest symbolem wolności i dobrobytu. Motoryzacja jednym z najważniejszych elementów współczesnej kultury. Kształtuje przestrzeń miejską oraz życia Polaków i Polek. Samochodowy populizm rządzi naszymi miastami i sercami wielu z nas. Auta współkształtują wszystkie konteksty naszego życia prywatnego i społecznego oraz ogromną część konfliktów miejskich. Niszcząc nasze życie i zdrowie. Tymczasem burmistrzowie i burmistrzynie kolejnych miast na świecie oraz międzynarodowi eksperci i ekspertki ogłaszają śmierć samochodu. Przebudowują miasta, by ulice uczynić bezpieczniejszymi i zdrowszymi dla ludzi. Skąd ten rozdźwięk? Dlaczego i jak samochody niszczą polskie miasta? Jak do tego doszło? Czy uda nam się wyzwolić z tego śmiercionośnego uzależnienia? Marta Żakowska wierzy, że tak. W Autoholizmie nie tylko diagnozuje problem, ale również wskazuje, co musimy zrobić, by uwolnić miasta od samochodowej tyranii i sprawić by stały się przyjaźniejsze ludziom.

Dziesięciu byłych nazistów wysokiej rangi. Dziesięć reportaży o powojennej moralności zbrodniarzy hitlerowskich.
Profesor Hans Fleischhaker – nazistowski antropolog, który jeździł do Auschwitz badać ludzkie czaszki.
Hermann Stolting – prokurator, którego wyroki śmierci wykonywano dokładnie co trzy minuty.
Otto von Fircks, Aleksander Dolezalek i Konrad Meyer – realizatorzy Generalplan Ost, nowej, nazistowskiej wielkiej wędrówki ludów.
Reinhard Hoenh – promotor chemicznej sterylizacji Słowian.
Heinz Reinefarth – generał odpowiedzialny za pacyfikację zrzucającej kajdany Warszawy.
Heinz Rolf Höppner – który wespół z Adolfem Eichmannem pozbawił życia cztery i pół miliona ludzi.
Wilhelm Koppe – generał policji i SS, którego sam Himmler uważał za zbyt skrajnego w działaniach.
Hubertus Strughold – twórca medycyny kosmicznej, na potrzeby której eksperymentował na więźniach obozu w Dachau, poddając ich ciała nieziemskim warunkom.
Ci ludzie stanowili część największego w historii planu ludobójstwa. Wszystkich odwiedził Krzysztof Kąkolewski, zadając na wstępie jedno pytanie: „Co u pana słychać?”.

Czas wolny w PRL. To on w ogóle istniał? A może było go za dużo? Jedno jest pewne: relaks w nieoczywistym świecie minionej epoki to towar nieco wybrakowany. W latach 50. młodzi odkryli uroki podróżowania autostopem i z książeczką autostopowicza w ręku ruszyli w Polskę. Inni dopiero oswajali się z wolnymi dniami i na wakacje wybierali się z Funduszem Wczasów Pracowniczych, a udany turnus zależał od pomysłowości kaowca. W latach 60.,kiedy akurat w ramach czynu społecznego nie trzeba było sprzątać ulic albo budować przedszkola, ludzie gromadzili się w domach przy słuchowisku radiowym W Jezioranach albo przed telewizorami, żeby obejrzeć Bonanzę lub Wojnę domową. W latach 70. Polacy chętnie korzystali z wypoczynku na coraz liczniejszych polach campingowych, gdzie z trudem zdobyte namioty sąsiadowały z przyczepami campingowymi Niewiadów. Podczas festynów organizowanych z okazji świąt 22 lipca i 1 maja zajadali się watą cukrową, którą popijali wodą z saturatora. Gdy sprzyjała pogoda korzystali z nadwiślańskich plaż i uroków ogródków działkowych. W wolnych chwilach odwiedzali bibliobusy, kina (również te objazdowe), kluby prasy i książki czy ośrodki Praktyczna Pani. Młodzież przesiadywała na podwórkowym trzepaku, dziewczynki grały w gumę, chłopcy w kapsle. W latach 80. „odkryli” komputer i wideo. Czas wolny w PRL miał różne oblicza. Jedni zdawali się na to, co proponowały władze. Inni nie pozwalali się zamknąć w sztywnych ramach peerelowskiego „jedynie słusznego” relaksu i płynęli osobnym nurtem. Książka Wojciecha Przylipiaka to pełen anegdot reportaż o wypoczynku po pracy i szkole, na co dzień i od święta, słowem o wolnych chwilach obywateli w ich ludowej ojczyźnie.

Reportaż o putinowskiej Rosji przez pryzmat podupadłego teatru na południowym Uralu.

Minęło półtora roku od ukazania się głośnej książki Jacka Mateckiego Co wy,…, wiecie o Rosji?! W tym oryginalnym reportażu zdał raport z kilkuletniej włóczęgi od Kaliningradu po Kamczatkę, od Archangielska po pustynie Azji Środkowej. To miał być koniec przygody ze Wschodem, lecz ciągnie wilka do lasu...

Wrócił i zaszył się na dalekim Uralu, w dziwnym budynku, który jak soczewka skupia w sobie obraz wielkiego kraju. W prowincjonalnym teatrze, gdzie wystawiają Szekspira, Gogola, sztuki o miłości, o „prawdziwej” historii, spektakle dla dzieci i coś, co jest podobne do sitkomu... Kto pozwolił mu podglądać próby od kulis, przesiadywać w garderobach, bawić się na jubileuszowych bankietach i jeździć z trupą na gościnne występy? Ktokolwiek to był: gospodarz Kremla, roztargniony prowincjonalny urzędnik, czy odważny artysta, możemy dzięki niemu dowiedzieć się czegoś o rosyjskiej cenzurze, o wielkich aktorach bez
szansy na sławę, skandalach, przyjaźni i reżyserze, który z miłości zniszczył własne przedstawienie...

Poznaj fascynujące spojrzenie na temat tego, dlaczego teoria darwinistów nie wyjaśnia już wszystkiego!

Erich von Däniken, czyli ojciec koncepcji wpływu istot pozaziemskich na ludzkie życie w prehistorycznych czasach, omawia dowody na istnienie organizmów, których rozwój poszedł inną drogą, niż ta wyznaczona przez teorię Darwina. W tej książce znajdują się liczne przykłady potwierdzające tezę, że dawna teoria ewolucji to nie wszystko. Autor cytuje naukowców występujących przeciwko niej i tych, którzy zabierają głos w jej obronie. Niestety okazuje się, że tradycyjna nauka w dalszym ciągu odmawia przyjrzenia się rozbieżnościom i lukom w dotychczasowych ustaleniach, chociaż wydaje sięo czywiste, że za rozwojem wszystkich gatunków oraz ludzkiej kultury kryje się więcej, niż można wyjaśnić za pomocą samej teorii ewolucji.

„Ewolucja jest faktem i nie ma co do tego najmniejszych wątpliwości. […] Na naszej planecie żyją jednak zwierzęta, które zgodnie z zasadą ewolucji nie powinny istnieć. Czy potrafisz sobie wyobrazić, Drogi Czytelniku, mięsożerną roślinę o liściach pułapce, które zamykają się w ciągu ułamka sekundy? I to dopiero wtedy, gdy ofiara dotknie dwóch różnych włosków? Albo gatunek żaby, który do momentu porodu nosi swoje młode w żołądku? Tym samym żołądku, który został stworzony do trawienia pokarmu? Właśnie takim zagadnieniom jest poświęcona ta książka – im oraz kontrowersyjnym poglądom niektórych naukowców specjalizujących się w konkretnych dziedzinach badawczych. Serdeczne pozdrowienia!”

Erich von Däniken

Już znacie Izrael? Ten z doniesień o wojnie, napięciu na Bliskim Wschodzie, aktach terroryzmu? Z thrillerów? Z powieści Amosa Oza, Meira Shaleva, Lizzie Doron, Eshkola Nevo wydawanych przez Muzę? A może od dawna jest na liście Waszych podróży?
Przeczytajcie jednak tę książkę, bo to naprawdę rzadka okazja!
Ela Sidi pokazuje Izrael taki, z jakim przyszło się oswajać właśnie jej, pochodzącej z Polski nie-Żydówce, która emigrację „otrzymała w podarunku wraz z mężem, Izraelczykiem”. Z humorem i nie bez autoironii opisuje dylematy, jakie nagle wtargnęły w jej życie. W jakim tu mówi się języku, czy raczej w ilu mówi się językach? Czy każdy Izraelczyk jest Żydem, kto jest, a kto nie jest Żydem i jakie w państwie żydowskim ma to znaczenie? Z kim zasiada się, a z kim nie przy jednym stole, co na nim postawić i jak to powinno być przyrządzone? Co jest sprawą tradycji i zwyczaju, a co zakazem i nakazem religijnym respektowanym przez prawo? A we wszystko to wplecione są ważne wydarzenia publiczne, historie konkretnych ludzi, anegdoty, popularne dowcipy.
Izrael Eli Sidi to kraj na wskroś nowoczesny, w którym tradycja ma zagwarantowane prawem miejsce, a w klimatyczne i krajobrazowe kontrasty zadziwiająco wpisują się skrajne różnice religijno-społeczne. Dla niej jest, jak sama pisze, fascynującym światem złożonym z tysięcy niepasujących do siebie, ściśniętych na małej przestrzeni kawałków, gdzie codzienność toczy się w sporach i kompromisach. Tu zawsze jest „i tak, i nie i dobrze, i źle. Lewiego Eszkola, premiera Izraela, spytano kiedyś: kawa czy herbata? Pół na pół – padła bardzo izraelska odpowiedź”.

Ela Sidi, Polka i Izraelka, absolwentka Uniwersytetu Gdańskiego, autorka powieści „Biała cisza” i popularnego bloga Gojka z Izraela. Pracowała w legendarnej Księgarni Edmunda Neusteina w Tel Awiwie. Była modelką, hostessą w agencji modelek, korektorką w polskiej gazecie „Nowiny-Kurier”, tłumaczką z języka hebrajskiego, lektorką dubbingową, pracownicą studia graficznego i przez siedemnaście lat grafikiem w izraelskiej prasie.
Od dwudziestu lat mieszka z rodziną, mężem i dwojgiem dzieci, w Izraelu.