Atlas tamtych światów

Pourquoi Zeus, à peine marié, a-t-il avalé sa femme? Comment Thésée a-t-il défait les Amazones et sauvé Athènes? Qui se cache derrière «l’Ébranleur de la terre» ou «l’homme aux milles tours»?
Pour vous orienter dans le dédale de ces figures mythologiques, rien de plus simple : suivez le fil d’Ariane! Ce dictionnaire à l’usage de tous, composé d’une centaine d’entrées, enrichi d’un index des noms latins et d’arbres généalogiques, vous entraînera au cœur d’une civilisation antique où héros et dieux régnaient en maîtres sur un monde de légendes.

Odkryj folklor najdzikszych miejsc na ziemi! Czy wiecie, w jaki sposób lasy podtrzymują niebo w tradycji Maorysów? A może słyszeliście, że kiedyś w Irlandii przepowiadano pogodę według…wodorostów? Albo, że starożytni Grecy wierzyli, że na górze Etna mieści się ognista kuźnia bogów? Odkryj sekrety świata przyrody dzięki bogato ilustrowanemu kompendium folkloru i mądrości z lądu, nieba i mórz. Wyjątkowa skarbnica fascynujących opowieści i starożytnych mądrości z pewnością rozbudzi wyobraźnię nie tylko młodych miłośników przyrody.

Stworzona przez Bartłomieja Grzegorza Salę „Księga smoków świata” zabiera czytelników w fascynujący i różnorodny świat smoków i smokopodobnych potworów.
Autor, historyk i etnolog, kreśli szczegółowo wizerunki całych rzesz smoczych bestii obecnych w wyobrażeniach wszystkich kręgów kulturowych, omawia ich charakterystyczne cechy oraz przytacza poświęcone im opowieści – mity, legendy i podania.

Pierwszy z trzech tomów „Księgi smoków świata" przybliża portrety i losy ponad setki smoków i pokrewnych im wężowych potworów należących do świata starożytnych cywilizacji basenu Morza Śródziemnego oraz Bliskiego i Środkowego Wschodu. W publikacji opisane zostały straszliwe gady znane z wyobrażeń Egipcjan, ludów Mezopotamii, Anatolii, Syro-Palestyny, Iranu i Armenii, świata Greków i Rzymian, tradycji biblijnej i apokryficznej aż po późny antyk chrześcijański.
Tekstowi towarzyszą znakomite ilustracje wykonane przez Mikitę Rasolkę.

Zbiór legend związanych z polskim morzem: Dlaczego woda morska jest słona?, Jurata, królowa Bałtyku, Morze się pali, Panny wodne, Kto pierwszy rozpalił ogień na Rozewiu?, O mądrym rybaku i głupim diable, O tym, jak chleb w kamień się zamienił, Śledź i flądra, Przemienieni w buki, Łosoś i węgorz, Legenda o Mikołajku, Kaszubska tabaka, Gdańskie lwy.

„Mitologia indyjska” to nowa, oryginalna propozycja dla pasjonatów tego rodzaju literatury. Autorka, opierając się na wielu klasycznych indyjskich tekstach, opisała najciekawsze i najdziwniejsze istoty o cechach magicznych i nadprzyrodzonych. W książce został przedstawiony niezwykle bogaty panteon indyjski, na czele z Brahmą, Wisznu i Śiwą, mityczne zwierzęta, różnego rodzaju hybrydy, a także demony i wampiry znane z wierzeń hinduistycznych. Stworzenia te są dobre i złe, piękne i przerażające swym wyglądem, a także tak osobliwe, że nie sposób przejść obok nich obojętnie – wystarczy wspomnieć o Nawagundżarze, istocie stworzonej z dziewięciu gatunków zwierząt. Dzięki lekturze można poznać historie miłosne, choćby króla Pururawasa i nimfy Urwaśi, oraz historie bitew i potyczek między ludźmi a demonami, na przykład klęskę demona Bakasury w pojedynku z Bhimą Walecznym. Tekstowi towarzyszą ilustracje wykonane przez Mikitę Rasolkę, równie barwne jak zebrane w książce mity.

Roland Barthes (1915–1980), wszechstronny francuski interpretator kultury, w Mitologiach, jednej z pierwszych swoich książek (1957) zebrał komentarze do bieżącej rzeczywistości, pisane w latach 1954–1956. Tropi tam „mity codzienności”, jakie nieustannie produkuje „mieszczańska” społeczność. Obserwuje zjawiska ze sceny politycznej, artystycznej, literackiej, komentuje zdarzenia z dziedziny sportu, religii, kulinariów, gospodarstwa domowego. Ich trudno uchwytną rzeczywistość „pogłębia” ironiczno-sarkastyczną perspektywą wysokiej teorii. Mitolog, „łowca mitów”, wychwytuje ich mistyfikacje, pasożytnicze przesłanianie jednych znaczeń innymi, ich ideologemy, ucieczkę w fałszywą naturę. Mitolog Barthes, trzeba przy tym pamiętać, zwyczajem ówczesnych francuskich intelektualistów czyni to też z krytycznej, klasowej perspektywy. Obserwacje i interpretacje powszedniego życia zawarte w części pierwszej (Mitologie) systematyzuje semiologiczna część druga (Mit dzisiaj): nasza rzeczywistość nieustannie „obraca się w mit” w specyficznym sensie tego pojęcia. Dla autora mit nie jest jakąś fundamentalną opowieścią, lecz nową jednostką sensu nadbudowaną nad zwykłymi znaczeniami – może być rzeczą, fotografią, tekstem. Jest „mową” w jej najszerszym sensie „przekazu”. Od tego wczesnego rozpoznania mityczności naszego życia był już tylko krok do postrukturalistyczych symulaków, imitacji i irrealności. W tym sensie Mitologie są kanonem historii humanistyki II połowy XX wieku, a zarazem błyskotliwie, czasem anegdotycznie ukazaną panoramą współczesnej codzienności.