Bachantki

„Cyrulik sewilski” (wystawiony w 1775) oraz „Wesele Figara” (wystawione w 1784), nazwane były przez Napoleona „rewolucją w czynie”, a przez Marię Antoninę „okropną sztuką”. Obie komedie stały się tematami librett wielu słynnych kompozytorów, m.in. Mozarta – „Wesele Figara” (1786) i Rossiniego – „Cyrulik sewilski” (1816). „Wesele Figara” wywołało niespotykaną dotąd rewolucję w literaturze. Opowiada bowiem o starciu sługi-plebejusza z panem hrabią, co więcej – sługa właśnie okazuje się tu bardziej przebiegły i zaradny. Wywraca więc Beaumarchais cały ustrój społeczny ówczesnej Europy, pośrednio inspirując przy tym lud do wielkiej rewolucji francuskiej. Historia ujęta w dwóch sztukach znalazła kontynuację w późniejszej „Występnej matce” (wystawionej w 1792), uważanej za utwór znacznie słabszy od poprzednich. (Za Wikipedią).

„Moralność pani Dulskiej” to najlepsze chyba dzieło Gabrieli Zapolskiej. Doskonała tragifarsa – pojęcie „dulszczyzny” do dziś symbolizuje pozorną moralność, życie w zakłamaniu i obłudzie.

Serbska ruletka to wybór współczesnych dramatów serbskich. Znalazło się w nim 9 tekstów 9 autorów w następującej kolejności: w tomie pierwszym: Svetislav Basara Dolce vita; Miroljub Nedović Kraina ciemności; Mirjana Ojdanić Ślad ludzkich zębów; Nebojša Romčević Karolina Neuber; w tomie drugim: Goran Marković Willa Sachino; Milena Marković Statek dla lalek; Milena Minja Bogavac Czerwona. Seks i konsekwencje; Marija Karaklajić Twarz ze szkła; Maja Pelević Może jesteśmy Myszką Miki. Wszystkie utwory powstały po 1995 roku i żaden z nich nie był wcześniej ani w Polsce wydany, ani na język polski przetłumaczony. W wyborze uwzględniono zarówno teksty autorów średniego pokolenia, tych o ugruntowanej już pozycji, jak i młodych twórców, czasem zaledwie przed kilkoma laty debiutujących, ale już zauważonych i docenianych, teksty zróżnicowane tematycznie i gatunkowo. Ich autorzy nie są bynajmniej dla polskiego odbiorcy zupełnie anonimowi, trudno bowiem nie rozpoznać chociażby w osobach Gorana Markovicia, Svetislava Basary czy Mileny Marković artystów o międzynarodowej sławie. Wybrane dramaty to sztuki znane w Serbii, ale często też już poza jej granicami, nagradzane, zarówno za tekst, jak i za jego realizację sceniczną, na licznych festiwalach i konkursach teatralnych.

Trwające procesy beatyfikacyjne Sług Bożych – ofiar nazizmu i komunizmu z terenu dawnej diecezji warmińskiej, stanowią odpowiedź na wezwanie św. Jana Pawła II zawarte w liście apostolskim „Tertio millenio adveniente”, przygotowującym jubileusz roku 2000. Podjęte w Archidiecezji Warmińskiej prace przygotowawcze do dwóch procesów beatyfikacyjnych dotyczących ofiar nazizmu hitlerowskiego oraz ofiar komunizmu, umożliwiły oficjalne ich rozpoczęcie podczas uroczystej sesji publicznej w dniu 15 września 2007 r. w bazylice współkatedralnej św. Jakuba w Olsztynie. Przewodniczył jej arcybiskup Wojciech Ziemba, Metropolita Warmiński. Podczas
sesji został zaprzysiężony trybunał. Przysięgę złożyli także postulator generalny i wicepostulatorzy. Postulatorem w obu procesach
został ustanowiony ks. Janusz Ostrowski, natomiast wicepostulatorami: s. Józefa Krause CSC, s. Magdalena Krebs CSC, s. Miriam Zając CSE , ks. Lothar Schlegel, ks. André Schmeier i ks. Ludwik Fąs
SVD. Dla obu procesów ustanowiono dwa oddzielne trybunały, lecz w tym samym składzie: ks. Lucjan Świto – delegat biskupa, ks. Tadeusz Marcinkowski – promotor sprawiedliwości. Notariuszem aktuariuszem
została s. Brigitta Neumann CSC, natomiast notariuszami adiunktami: s. Łucja Jaworska CSC, s. Edith Elisabeth Bremer CSSE, s. Gabriela Iwuć CSSE, br. Grzegorz Kendik SVD. W procesie ofiar komunizmu powołano komisję teologiczną oraz komisję historyczną.

Nie szukałam domu. Długie lata wzbraniałam się przed wyjazdem do Polski, bo czym jest dom bez żyjących w nim ludzi? Również wtedy, gdy pojawiła się taka możliwość tamtej pamiętnej wiosny, wahałam się, ale w końcu zdecydowałam się na wyjazd. Pojechałam do Polski, aby odnaleźć trzydzieści dwa lata życia Andy; pojechałam, aby odnaleźć słowa.

Długie lata od czasów dzieciństwa i jeszcze dłużej od okrutnej śmierci ciotki Andy w Polsce Autorka jedzie tam, aby wspominać. Aby odnaleźć słowa. To słowa, które nie zostały jej dane. W pewnym sensie jedzie tam, aby w końcu spisać fragmentaryczną i bolesną historię swojej ciotki, z którą odczuwa bliską więź, choć nigdy jej nie poznała. Historię rzucającą również światło na dzieciństwo samej Autorki na ulicy Bialika w Tel Awiwie, z której wyłania się także obraz całej rodziny. Tam gdzie był most to przepiękna i wielowarstwowa literatura wspomnieniowa, złożona ze scen, gdzie ożywają zmarłe i żywe postacie, a wyobraźnia przeplata się z pamięcią.
Gdy książka już była prawie napisana, zmarła matka Autorki, siostra Andy, jak gdyby czekała w skrytości serca, aż jej córka połączy niewidzialne nici z lat, gdy panowało milczenie. Wówczas Autorka była już gotowa na rozstanie. Słowa, które odkryła w historii swojej ciotki, a następnie w historii całej rodziny, składają się na cudowne i precyzyjne pisarstwo, zatrzymujące na chwilę czas i wypełniające go znaczeniem, które utracił.
Einat Yakir

Trzy kobiety: Virginia Woolf, Sylvia Plath i… Ivana Trump, nieoczekiwanie spotykają się w zaświatach. Zawieszone między swoim niedawnym życiem a wiecznością, zawzięcie dyskutują, kłócą się, snują wspomnienia i odgrywają rozmaite role – nie przypadkiem głównie męskie! Słowo „rola” ma tu zresztą kluczowe znaczenie, bo życiorysy bohaterek pokazują, jak trudnym zadaniem jest wejście w przydzielony odgórnie kostium: kobiety, matki, żony, pani domu czy po prostu efektownej błyskotki.
„Wady snu” to komiczno-tragiczne studium odwiecznego konfliktu między życiem a literaturą, między własnym „ja” a etykietkami przylepianymi przez innych, wreszcie między marzeniem o wolności, jaką daje twórczość, a kieratem codziennych obowiązków. Sztuka Radki Denemarkovej, z sukcesem wystawiana w praskim teatrze „Na zábradlí”, zaskakuje w każdej scenie lekko surrealną atmosferą, subtelnymi nawiązaniami do literatury i współczesnej pop-kultury oraz niebanalnym poczuciem humoru.