Baśnie I Legendy Polskie

Siostra Kuby, sześciolatka Mi, ściąga na siebie kłopoty. Jak zawsze. Tym razem połyka tabletkę, po której wyrastają jej włosy w miejscach, gdzie ich być nie powinno. Amelia i Kuba boją się powiedzieć o tym rodzicom i postanawiają pojechać do producenta leku po antidotum. Niestety okazuje się, że Włochy leżą za granicą i nie da się tam dojechać pociągiem podmiejskim. Jedenastolatków: Amelię i Kubę, Mi, dziesięcioletniego brata Amelii, Alberta, oraz psa Imbira czeka pełna szalonych i zabawnych przygód wyprawa do laboratorium w... Wenecji. Na domiar złego ściga ich tajemnicza agentka i wbrew pozorom nie jest to wysłanniczka zaniepokojonych rodziców. Podróż okaże się zdecydowanie bardziej skomplikowana, niż wszyscy myśleli na początku i zmusi dzieciaki do użycia całej ich inteligencji i wiedzy oraz pokaże, że tylko dzięki współpracy mogą osiągnąć cel.

Czy Mi zamieni się w małe yeti, czy pies potrafi sterować gondolą i jakie tajemnice skrywa Wenecja, dowiecie się z książki Rafała Kosika Amelia i Kuba. Wenecki spisek.

Barwnie zilustrowana książeczka zawiera 11 opowiadań z życia czworga przyjaciół - uczniów szkoły podstawowej. Autorka pokazuje, do jakich nieporozumień lub humorystycznych sytuacji może prowadzić nieznajomość polskiej frazeologii.
Pogodna, a zarazem pouczająca lektura dla dzieci w wieku od 9 do 12 lat.

Książka skupia się na stresogennych dla dziecka i rodziców sytuacjach i jest zachętą, by przezwyciężać problemy poprzez współpracę i zabawę.

Stokrotka ma siedem lat i po wakacjach idzie po raz pierwszy do szkoły. Bardzo się boi, że dzieci będą się z niej śmiały i jej dokuczały… Na szczęście dostaje od cioci Misiaczka. Takiego maluśkiego, który w sam raz mieści się w kieszeni sweterka. Misiaczek wszędzie towarzyszy Stokrotce, przede wszystkim w szkole, gdzie pomaga jej przezwyciężać lęki i nieśmiałość.
Reprint pierwszego wydania ulubionej książki z dzieciństwa wielu pokoleń z ilustracjami Hanny Krajnik.
Mira Jaworczakowa (1917–2009) – studiowała fizykę na UW. Publikowała w czasopismach dla dzieci (m.in. „Płomyk", „Iskierki", „Świerszczyk"), współpracowała z Polskim Radiem jako autorka słuchowisk. Napisała wiele popularnych książek dla dzieci, do najbardziej znanych należą obyczajowe i psychologiczne powieści „Oto jest Kasia”, „Zielone pióro”, „Coś ci powiem, Stokrotko” oraz opowieść dla młodszych czytelników „Jacek, Wacek i Pankracek”. Kochała zwierzęta, w swojej twórczości często podejmowała tematykę przyrodniczą, dużą wagę przywiązywała do spraw wychowawczych, kształtowania postaw moralnych i zachowań społecznych.

Hanna Krajnik, właśc. Halina Krajnik-Snitkiewicz (ur. 1927) – malarka, graficzka, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, przedstawicielka polskiej szkoły ilustracji. Była kierownikiem artystycznym pisma „Świerszczyk”; zilustrowała kilkadziesiąt książek dla dzieci, w tym „O kotku, który szukał czarnego mleka” Heleny Bechlerowej, „Wawę i jej pana” Jana Edwarda Kucharskiego, „Polecimy w świat” Danuty Gellnerowej, „Coś ci powiem, Stokrotko” oraz „Majkę z Siwego Brzegu” Miry Jaworczakowej.

Zaskakująca i pełna językowego humoru opowieść o przygodach dwóch zaprzyjaźnionych słów mieszkających w słowniku.

– Pozwoli pan, że się przedstawię. Bóg.
Człowiek na chwilę zamarł w bezruchu. Uważnie spojrzał na nowo poznane słowo i po krótkim namyśle powiedział:
– Człowiek. Miło mi. Wiele o panu słyszałem.
– Ja o panu też – wyszeptał Bóg.

Mieszkają w starym pożółkłym słowniku. Przyjaźnią się, odkąd wpadli na siebie w czasie wieczornego spaceru wśród haseł. I właśnie wyruszają na wyprawę rowerową po dalekich stronach. Bóg i Człowiek. Dwa słowa.

Po drodze spotkają wielu niezwykłych znajomych i nieznajomych: Miłość, Śmierć i Życie, Czas, Początek i Koniec, a nawet… brzydkie słowo zakłócające porządek na rynku. Każde z tych spotkań będzie dla nich przygodą, a dla czytelników – okazją do uśmiechu oraz do namysłu nad ważnymi (i mniej ważnymi) słowami – i nad tym, co się za nimi kryje.

Ta historia jest niewiarygodna, ale – uwierz mi na słowo – wydarzyła się naprawdę. W miasteczku nad rzeką mieszkała rodzina: mama, tato i dwoje dzieci, starszy chłopczyk i mała dziewczynka. Była to najbardziej strachliwa dziewczynka na świecie. Tato zrobił dla niej schronienie: skrzynkę z otworami na głowę, ręce i nogi. Ludzie przezwali ją dziewczynką-skrzynką. Pewnego razu stała się rzecz naprawdę zła. Strach dziewczynki urósł ponad wszelką miarę, tak, że zaczął rzucać cień na całe miasteczko – i wszyscy mieszkańcy zaczęli się bać. Wtedy kazali wywieźć dziecko w skrzynce daleko za miasto i tam porzucić…?