Bękarty pańszczyzny

10 listopada 1444 roku pod Warną miała miejsce jedna z najsłynniejszych bitew średniowiecznej Europy. Wojska koalicji antytureckiej, pod dowództwem polskiego króla Władysława III i wojewody siedmiogrodzkiego Jana Hunyadyego, starły się z wojskami tureckimi, dowodzonymi przez sułtana Murada II. Autor skrupulatnie opisuje przebieg kampanii wojennej z lat 1440–1444 oraz analizuje jej konsekwencje dla narodów bałkańskich i całej Europy. Jednocześnie osadza opisywane wydarzenia w kontekście wypraw krzyżowych, ukazując jak zmieniała się idea krucjat po 1291 roku i jakie miała znaczenie dla przebiegu wojen z Imperium Osmańskim.

Pod koniec XI w. do Europy docierały wieści o chrześcijanach cierpiących w Ziemi Świętej prześladowania z rąk muzułmanów, którzy najechali ich terytorium i zbezcześcili Grób Pański. Poruszeni tymi doniesieniami rycerze chrześcijańscy chwycili za broń i wyruszyli ku Jerozolimie z wyprawą wojenną, która w historii zapisała się jako I krucjata.

Na ich drodze stanęła twierdza Antiochia, którą udało im się zdobyć po ośmiu miesiącach ciężkiego oblężenia. Umęczeni w bojach weszli do pustego i zniszczonego miasta, które zamiast dać im wytchnienie na drodze ku świętym miejscom Jerozolimy, stało się dla nich pułapką. Zająwszy twierdzę, zostali ponownie zaatakowani przez muzułmanów. Wyczerpani i pozbawieni zapasów krzyżowcy mogli już liczyć tylko na cud. I ten się wydarzył – skazani na klęskę uwierzyli, iż w ich rękach znalazła się jedna z największych relikwii chrześcijaństwa – Święta Włócznia, którą przebito bok Chrystusa. Cudowne zwycięstwo w bitwie pod Antiochią otwarło chrześcijanom drogę ku Jerozolimie i stało się punktem zwrotnym w dziejach I krucjaty.

Najnowsza książka Marcina Pielesza to druga po Lepanto 1571 opowieść z serii poświęconej najważniejszym bitwom w historii chrześcijaństwa. I tym razem Autor poza barwnym opisem walk, oręża i taktyki bitewnej kreśli interesującą panoramę wydarzeń, które poprzedzały zbrojne starcie lub mu towarzyszyły.

Marcin Pielesz jest historykiem, autorem wielu publikacji o tematyce historycznej. Jego pasją poza historią są górskie wędrówki i odkrywanie nieoczywistych szlaków podróżniczych.

Tadeusz Pełczyński żył w okresie w którym musiał walczyć dwukrotnie o niepodległość Polski - w legionach i w II wojnie światowej. Jego życiorys, jak i jego rodziny - żony Wandy Pełczyńskiej i ich syna był podporządkowany jednej idei: walce o niepodległość Polski. Po klęsce wrześniowej od początku wszedł w struktury Polskiego Państwa Podziemnego. W latach 1940–1941 komendant Okręgu Lubelskiego ZWZ. Od lipca 1943, zostaje zastępcą komendanta głównego AK.
Dowodzi akcjami sabotażowymi przeprowadzanymi przez oddziały Kedywu. Ciężko ranny w Powstaniu Warszawskim, po wojnie na emigracji.

Masakra Jezydów rozpoczęta przez Państwo Islamskie w 2014 r. może mieć tylko jedną nazwę – ludobójstwo. W obozach dla uchodźców na terenie irackiego Kurdystanu ks. Patrick Desbois i Costel Nastasie przeprowadzili rozmowy z ponad setką osób, które przeżyły tę masakrę. Kobiety jezydzkie wzięte w niewolę przez Państwo Islamskie czujnie obserwowały swoich oprawców i różne sekrety ich
przestępczej organizacji.

Seks, zbrodnia i pieniądz – zeznania ocalałych świadków obalają wszelkie pozory. Jedynym celem „bojowników Allaha” jest nieograniczona władza. Ale do realizacji tego celu islamiści potrzebują określonych narzędzi. I znajdują je w Jezydach, mniejszości etnicznej i religijnej. Mężczyźni, o ile nie złożą przysięgi na wierność islamowi, okazują się bezużyteczni i są natychmiast likwidowani. Natomiast kobiety stają się niewolnicami seksualnymi lub reproduktorkami, których potomstwo powiększyć ma szeregi bojowników Państwa Islamskiego. A chłopców – poprzez okrutny trening i przy pomocy narkotyków – przygotowuje się także do zadań terrorystycznych. Z dyskrecją i bolesną empatią ks. Patrick Debois pochyla się nad zapomnianymi ofiarami tych zbrodni, prezentując nam szczegóły wydarzeń, określanych przez niego mianem ludobójstwa „wysoce praktycznego”. To głos upominający się o człowieczeństwo, o to człowieczeństwo, którego zabrakło na początku XXI wieku…


Patrick Debois – ksiądz katolicki, założyciel i przewodniczący międzynarodowej organizacji Yahad-In Unum, prowadzi od lat badania nad Holokaustem, sprzeciwia się antysemityzmowi, dąży do zacieśnienia relacji między katolikami a Żydami.

Costel Nastasie – pochodzi z Rumunii, potomek deportowanych podczas II wojny światowej; prowadzi badania nad ludobójstwem Romów.
Przewodniczący Stowarzyszenia Roma Dignity.

Współczesna historiografia II wojny światowej jest przepełniona literaturą dotyczącą wielkich bitew i znaczących kampanii wojennych, nie dostrzega jednak zmagań o mniejszym nasileniu walk, lecz mających równie istotne znaczenie strategiczne. Bitwa o Lubań to ostatni zwycięski zryw niemieckich sił zbrojnych w II wojnie światowej, to ponad dwutygodniowa walka, trwająca na przełomie lutego i marca 1945 roku, w której utracono na rzecz doborowego przeciwnika połowę miasta, a następnie w doskonale przeprowadzonym kontrataku pobito rosyjską 3 Armię Pancerną Gwardii i odzyskano Lubań, jest w Polsce niemal zupełnie nieznana.

Co działo się przez kilkanaście niespokojnych dni nad Kwisą? Polski czytelnik w minionych dziesięcioleciach nie miał okazji zbyt wiele usłyszeć o lubańskiej bitwie. A powód jest prosty - wszakże klęski doznała tutaj zwycięska, braterska Armia Czerwona.

W bitwie o Lubań, niemiecki Wehrmacht zaangażował wszystkie dostępne jeszcze środki, w tym pięć dywizji pancernych i jedną piechoty oraz znaczne siły lotnictwa i umiejętnie nimi dowodząc, pokonał silniejszego przeciwnika. Znaczenie tej walki wyrażało się w odblokowaniu strategicznie ważnej magistrali kolejowej łączącej południowe Niemcy z Górnym Śląskiem i Zagłębiem Ostrawsko-Karwińskim ważnym okręgiem przemysłowym oraz z planem wyprowadzenia dalszego kontrataku w celu przerwania okrążenia wokół Festung Breslau. Ostatecznie wygrana na lubańskich polach pozwoliła również na zablokowanie rosyjskiej ofensywy na Zgorzelec i Drezno.

Wielką Wojnę na wschodzie Europy wywołały imperia, biły się w niej narody a ginęli zwykli ludzie. Im dłużej trwała, tym trudniej było wyobrazić sobie, jak się skończy i czy w ogóle kiedyś nastanie pokój. Tego, że zmianie ulegnie prawie wszystko, nie przewidział nikt. I tej zmianie poświęcona jest Nasza wojna. Podzielona jest na dwie części, w pierwszej koncentruje się na działaniach militarnych, przywraca pamięć o ważnych lecz zapomnianych miejscach na mapach frontu wschodniego – Gorlicach, Przasnyszu czy Przemyślu, w drugiej opowiada o tym wszystkim co działo się poza frontami, strajkach i buntach robotniczych, prawach kobiet, kulturze, polityce i walce o niepodległość narodów Europy Środkowo-Wschodniej i Bałkanów. Wszystko to w porywającym stylu - przystępnie, czasem dowcipnie, zawsze w oparciu o źródła, w tym dotychczas rzadko wykorzystywane.