Beksiński.

Książka „Adamczyk. Plakaty”, opatrzona słowem wstępnym Zdzisława Schuberta, przedstawia twórczość uznanego współczesnego plakacisty – Mirosława Adamczyka. Bohater kolejnego minialbumu w serii Plakaty to absolwent Wydziału Grafiki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Poznaniu, obecnie wykładowca Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu i kierownik Pracowni Ilustracji Wydawniczej. Adamczyk uczestniczy w wielu wystawach oraz konkursach, m.in. w Katowicach, Krakowie, Lahti, Hong Kongu, Ogakhi czy Nowym Jorku, jest laureatem licznych nagród i wyróżnień. Specjalizuje się w plakacie i ilustracji, zajmuje się również projektowaniem okładek książkowych. Twórczość artysty charakteryzują prostota formy i kontrastowe połączenia kolorystyczne.

El arte de América Latina en sus diferentes formas no se somete fácilmente a clasificaciones. En cada periodo de su desarrollo encontramos los rasgos característicos de las corrientes globales de Europa y con frecuencia de Asia, pero el mayor valor de la actividad artística en América Latina parecen ser sus localidades en la escala de todo el continente, así como también los centros regionales, que en este momento se convierten en los centros que interactúan dentro de un área determinada. El libro se titula a modo muy general “Arte de América Latina”, mientras que en su subtítulo aparece la referencia a uno de los problemas que nos atane, las relaciones artísticas entre Polonia (y más ampliamente Europa) y un continente “lejano”. Se las puede observar con mayor o menor intensidad desde la época colonial hasta nuestros días. Durante la dominación espanola estos fueron los mecanismos más comunes y los procesos más característicos para el arte de la Edad Moderna que funcionó a cierta distancia de los principales centros que definieron las líneas de desarrollo más recientes y no así los contactos mutuos. Pero, ya desde la segunda mitad del siglo XIX las relaciones polaco-latinoamericanas, en cuanto al arte y cultura se refiere, son más cercanas y específicas. Estas no se limitan a las artes visuales, sino que también incluyen la literatura, el teatro y la música, e incluso la cocina. Las Américas se han convertido en la tierra prometida de la emigración polaca. En el presente volumen nos topamos tanto con la descripción de las investigaciones etnográficas polacas en Latinoamérica como con la búsqueda de los paralelismos entre los procesos artísticos y creativos en Polonia y América Latina.

Volviendo a la primera afirmación, el arte de América Latina es sin duda un fenómeno diverso y complejo, tanto en términos de forma como de contenido. Anteriormente la hibridez de las obras de arte y de los fenómenos artísticos fue vista como una especie de perversión, un alejamiento de la principal corriente oficial. Desde la perspectiva histórica, la pintura, la escultura y la arquitectura de los continentes lejanos fueron tratadas como provinciales, las cuales además carecían de habilidades técnicas. Hoy en día en polifonía de voces se buscan las fortalezas del arte, por lo tanto, se abre un nuevo camino, menos eurocentrista, y a su vez el más consciente y sólido periodo de la interpretación tanto del arte viejo como del moderno en América Latina.

Publikacja podzielona jest na dwie części. W pierwszej znajduje się tekst kuratorski oraz eseje trójki zaproszonych autorów. Maria Hussakowska podejmuje rozważania na temat relacji miasto – sztuka, kluczowych postaci, miejsc i inicjatyw kształtujących lokalne środowisko. Fenomen jednej z najważniejszych pod tym względem instytucji – Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki – analizuje Agnieszka Jankowska-Marzec. Tekst Sebastiana Stankiewicza to rys historyczny oraz opis reguł funkcjonowania Otwartej Pracowni – jednego z najciekawszych stowarzyszeń artystycznych w Krakowie. Druga część publikacji poświęcona poszczególnym artystom obejmuje ich biogramy, zdjęcia pracowni oraz reprodukcje dzieł prezentowanych na wystawie. Jej uzupełnienie stanowią odpowiedzi twórców na pytania o wpływ tradycji Krakowa na ich pracę i o zadania sztuki.

Katalog wydany w związku z wystawą:
Artyści z Krakowa. Generacja 1950–1969
Kuratorzy: Monika Kozioł, Martyna Sobczy
Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie MOCAK
29.10.2020–21.3.2021

Teodor Axentowicz (1859–1938) – malarz, grafik oraz rysownik, profesor i pierwszy powołany w wyborach rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Pochodził ze szlacheckiej rodziny polskich Ormian, która trzy lata po jego urodzeniu zamieszkała we Lwowie. Edukację artystyczną rozpoczął w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych, później kontynuował ją w Paryżu pod kierunkiem E. A. Carolusa-Durana. Po odbyciu szeregu twórczych podróży po Europie, w 1895 roku przyjechał do Krakowa. Malarsko dał się poznać przede wszystkim jako autor portretów inspirowanych rodzimym folklorem. Album, opatrzony wstępem dr Stefani Krzysztofowicz-Kozakowskiej, prezentuje najważniejsze dzieła artysty.

Wybór najważniejszych prac malarskich Zdzisława Beksińskiego, jednego z najorginalniejszych malarzy polskich XX wieku. Beksiński prawiał fotografię artystyczną, rysunek, grafikę, grafikę komputerową, rzeźbę, ale przede wszystkim malarstwo. Jego fantastyczne, wizyjne, apokaliptyczne wizje tworzą rozpoznawalny na pierwszy rzut oka styl artysty. Dzieła Beksińskiego znajdują się w zbiorach muzealnych i prywatnych w Polsce i za granicą, jednak największa kolekcja, licząca kilka tysięcy prac,oraz całe archiwum artysty należą do Muzeum Historycznego w Sanoku. Z tej własnie kolekcji pochodzą prezentowane w albumie obrazy.

Zdzisław Beksiński był twórcą, który całe swoje życie podporządkował pracy artystycznej, nie ograniczając się przy tym wyłącznie do sztuk plastycznych. Sztuka była jego „formą egzystencji”. Książka stanowi propozycję odmiennego, od dotychczasowych, spojrzenia na tę, przenikniętą trwogą istnienia, twórczość. W obsesyjny sposób krąży ona wokół kwestii zajmujących egzystencjalistów XX wieku – lęku, rozpaczy, śmierci, przemijania, poszukiwania sensu istnienia. To próba ujęcia w perspektywie filozofii egzystencjalnej bogatego dorobku plastycznego Zdzisława Beksińskiego – artysty, którego twórczość stanowi interesujące zjawisko w przestrzeni polskiej sztuki współczesnej. Niewątpliwie jest to sztuka autonomiczna, która – pomimo nieustannych przekształceń i przemian formalnych – w warstwie treściowej pozostaje jednorodna i spójna.
Od początku do końca będąc głęboko tożsamą z autorem, emanując specyficzną atmosferą i nastrojem, nieustannie mówi o tym, co najgłębiej ukryte – samotności, cierpieniu, lęku przed śmiercią jednostki uwikłanej w dramatyczną sytuację ludzkiej egzystencji