Bez słów

pragnieniem nieprzebudzenia sen pożeram słodki codzienności złote ostrogi majestat rojenia i nic tylko ubolewam

Piąty tomik poezji terapeutycznej pt. "Apocalyptica" Tomasza Piaseckiego ponownie powstał w duecie wraz z humanistką Panią Grażyną Dreżewską - muzą pisarza. Wierni czytelnicy twórczości obu autorów zapewne znajdą w obecnym dziele literackim bogate, ciekawe, pełne duchowości i miłości ponadczasowe treści, wielką troskę o zdrowie ludzi oraz pełnię swoistej odpowiedzialności za ich los.

U Pawlika nic nie jest tym, czym się wydaje. Bajkonur to kosmodrom, z którego daje się nura w wyobraźnię, miesza szyki, wlewa wspomnienia do kadzi ze snami, zabiera rzeczy potrzebne i trochę mniej potrzebne. Bajkonur to miasto, to kocimiasto i psimiasto, to bajka o nocy i dniu, o domach i oknach, o grafitowych pantalonach i evencie z Judaszem, o tym, co dzieje się w przerwie meczu o Puchar Polski i o tym, co w Pewexie. Przeszłość wywrócona na nice, wetknięta w okruchy tu i teraz, jutrzejsze wizje spalają się na skraju państwa. Jakiś smutek dziwny, jakieś krwiste niepokoje idą ramię w ramię z magią chwili. Niby wiemy, że bywało różnie, ale kicamy. Kicamy, choć wilcy nam skaczą po piętach, trochę jak u Jacoba, trochę jak u Herberta, trochę jak w tych wszystkich najładniejszych i najstraszniejszych zarazem bajkach, co są z języka i na języku. Jakub Kornhauser Marcin Pawlik (ur. 1978) – politolog, prawnik, basista oraz tekściarz zasłużonych zespołów alternatywnych, członek trupy teatralnej Teatr Bob. Czynny kadrowicz Reprezentacji Polskich Pisarzy w Piłce Nożnej. Wydał dwie książki poetyckie Deklinacja nic oraz Bunt na jeziorach. Stacjonuje w Krakowie.

Tytułowe biel i czerń nie istnieją samoistnie. Przemieszczają się i relatywizują nasze doznania, uczucia czy postawy. Ale w ujęciu autora, to właśnie ten brak odróżnienia dobra od zła, jest największym zagrożeniem. Dlatego należy oddzielić ziarno od plew, pokazać, że takie działanie jest konieczne, bo ocala nasze nadzieje, niweluje lęki, pozwala żyć godnie i sprawiedliwie. Tomik jest w większości poświęcony takim właśnie zmaganiom. Ta swoista psychomachia znajduje odbicie w buntowniczych lirykach autora, takich choćby jak Wszędzie upadek, Widok trupów czy Lament Stańczyka. Ciekawe są w tej poezji nuty patriotyczne, dialog z historią. Interesujący i udany debiut.

W poezji Olsztyn nigdy nie został przedstawiony tak szeroko i głęboko. Książka zawiera pięć poematów, które są zapisem życia Olsztyna w szerokim sensie: kondycji intelektualnej współczesnego mieszkańca, jego uczuć, niepokojów, strachu, radości – wszystkiego, co się wiąże z jego życiem. Jest także zapisem olsztyńskich miejsc, ich wyglądu i codziennego dziania się. Wszystko to zyskuje dojrzałą formę poetycką w surrealistycznym ujęciu, którego tak brakuje w dzisiejszej poezji.

Zebrany w jednym tomie obszerny wybór poezji i prozy Edwarda Stachury. Bohaterowie poszukujący prawdy i prawda szukająca form wyrazu. Zachwyt nad każdą chwilą obok przemijania i nostalgii. Cała jaskrawość życia i śmierci kultowego autora.