Bezpieczeństwo informacyjne Rosji. Czynnik duchowy i kultura strategiczna

BIBLIOTEKA STRATEGA Dlaczego wojna? Pod redakcją: Valentin Filip i Mirosław Nagielski Jest to pierwsza z serii broszura, które wydawane będą regularnie co dwa miesiące. Zawierać będą prace najwybitniejszych strategów. Znajdziemy w niej tłumaczenia i artykuły wybitnych wykładowców światowej sławy oraz polskich, byłych i obecnych na tematy związane ze strategią. Seria 1 zawiera przetłumaczoną z j. niemieckiego korespondencję Alberta Einsteina z Zygmuntem Freudem na temat utrzymania pokoju między narodami oraz dwa artykuły: Studia historyczne i dowodzenie kmdra dra hab. Dariusza R. Bugajskiego oraz Sztuka dowódcza Jana III Sobieskiego prof. Mirosława Nagielskiego.

Ze Słowa Wstępnego:
Bolesław Piasecki był najwybitniejszym kontynuatorem myśli politycznej Romana Dmowskiego i to nawet w trudnych warunkach wojny, okupacji oraz realnego socjalizmu.
Piasecki był otwarty na postulaty solidaryzmu narodowego i krytykował demo-liberalny kapitalizm. Reprezentował lewicowy rodzaj wrażliwości oraz popierał myślenie w kategoriach sprawiedliwości społecznej. Świadczą o tym Jego słowa z 1937 roku, które pozostały aktualne nie tylko w czasie sanacji czy podczas II wojny światowej ale także w okresie Polski Ludowej: "Własność jest wypełniona przede wszystkim obowiązkami, a nie uprawnieniami. Uprawnieniami związane z własnością dotyczącą jedynie wyboru środków używania i to użytkowania zgodnie z dobrem Polski"
Gdzie indziej Bolesław Piasecki pisał w swojej pracy - "Wytyczne narodowo-radykalnej myśli gospodarczej" (1937, Falanga): "Człowiek żyje po to, aby być szczęśliwym. Warunkiem szczęścia Polaka, związanego wiekami ze swym narodem, jest twórcza praca dla Narodu Polskiego."
Całe życie poświęcił tak rozumianej pracy dla Narodu!

Nowy esej polityczny słynnego kameruńskiego filozofa.

Żyjemy w epoce brutalizmu, kiedy zbrodnia przestaje być wyjątkiem, a ustanowienie stanu wyjątkowego w ramach państwa demokratycznego prowadzi do normalizacji sytuacji ekstremalnych. Państwo zaczyna popełniać zbrodnie wobec własnych obywateli. Wszechobecna przemoc dotknąć może każdą jednostkę, z bliska albo z oddali, przy użyciu nagiej siły albo najnowszych technologii. Czy XXI wiek będzie wiekiem sortowania i selekcji dokonywanych przy użyciu technik bezpieczeństwa? – pyta filozof, opisując ludzi-granice, ofiary liberalnego sekurytaryzmu. Kreśląc szeroki horyzont przeobrażeń, jakie przechodzi nasza planeta i jakim poddani jesteśmy my sami, Mbembe wskazuje na zagrożenia, ale też próbuje zarysować możliwą alternatywę dla świata zbudowanego na przemocy. Poszukując środków zaradczych, zwraca się między innymi do wiedzy i praktyk znanych mu ze społeczeństw globalnego Południa, które znacznie wcześniej niż my musiały podejmować próby naprawy i scalania tego, co zostało doszczętnie zniszczone. Wzywa do ufundowania nowej wspólnoty, obejmującej całość świata ożywionego.

Problemem badawczym podjętym w niniejszej rozprawie są przekształcenia systemu politycznego Litwy z szczególnym uwzględnieniem okresów 1918–1940 (od sejmokracji do ugruntowania rządów Antanasa Smetony i systemu jednopartyjnego) oraz 1990–2020 (od rozpoczęcia procesu transformacji do wyborów parlamentarnych w 2020 r.).
Głównym celem pracy jest analiza ewolucji systemu politycznego, jego uwarunkowań i poszczególnych czynników wpływających na przemiany na Litwie w latach 1918–1940 oraz po roku 1990. Zamierzenie badawcze wymagało podejścia analitycznego, opartego na paradygmacie neoinstytucjonalnym, co umożliwiło zbadanie i wyjaśnienie logiki zmiany systemowej w I i II RL. Nie można dokonać analizy transformacji politycznej w latach 1990–2020 (w tym opisać przyczyn) bez syntezy ustroju I RL, która funkcjonowała przez dwadzieścia jeden lat.
Fragment wprowadzenia

Na szczególne wyróżnienie zasługuje nie tylko umiejętność analitycznego podejścia Doktora do zagadnienia ewolucji systemu politycznego Litwy (i poszczególnych jego elementów), ale także umiejętność porównania poszczególnych elementów w poszczególnych okresach rozwoju państwa litewskiego. Ważnym w tym kontekście jest rozdział V, który dotyczy ostatecznego kształtu systemu politycznego Litwy, na który niewątpliwie duży wpływ miało także członkostwo państwa w Unii Europejskiej. Europeizacja systemu politycznego to ważny efekt nie tylko samej transformacji rozpoczętej w latach 90., ale także dążeń Litwy do wejścia w struktury Unii Europejskiej, co po okresie negocjacji i przygotowań – dokonało się w 2004 r. Autor w ciekawy sposób dokonuje właśnie analizy wpływu zewnętrznych uwarunkowań na współczesny system polityczny Litwy, będąc świadomym także istnienia wielopoziomowo ujęcia systemu politycznego właśnie w kontekście członkostwa państwa w UE.
Z recenzji prof. Elżbiety Lesiewicz

„Kultura jest fundamentem zarówno dla niezależności, jak i dla zniewolenia. [...] Kultura tworzy geopolitykę, ale jest też jej produktem, a dokładnie instrumentem realizacji geopolityki". (z Zakończenia) Wojna na Ukrainie – perspektywa Unii Europejskiej. Geopolityka w Europie Środkowej. Kulturowe spojrzenie na geopolitykę. Lewicowa ofensywa w Europie. Unia Europejska wobec Chin. Tożsamość europejska. Geokultura gazociągów. Geoekonomia i geokultura. Tomasz Grzegorz Grosse, prof. dr hab., socjolog, politolog i historyk, wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego. Specjalizuje się w analizie polityk gospodarczych w UE i w państwach członkowskich, a także w zarządzaniu publicznym, geoekonomii, europeizacji i myśli teoretycznej dotyczącej integracji europejskiej. Autor m.in. Suwerenność i polityczność. Studium integracji europejskiej (2022), Cztery wymiary integracji (2021), Pokryzysowa Europa (2018) i W poszukiwaniu geoekonomii w Europie" (2014). Stypendysta uniwersytetu w Oxfordzie, Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego we Florencji, Uniwersytetu Yale, Uniwersytetu Georgetown i Instytutu Nauk Społecznych im. Maxa Plancka w Kolonii.

Stanisław Michalkiewicz, z właściwym sobie optymizmem – uczy nas rozumieć polską historię. Łączy wydarzenia z przeszłości z nasza teraźniejszą sytuacją, rysuje dla nas „zagadkowe ciągi przyczynowo — skutkowe” pomiędzy nimi.
Większość opisanych w tej książce osób powinna już zejść ze sceny. Oczywiście najpierw „wytarzana w pierzu i smole”. Jednak „oni” nie mają wstydu! Sami nie odejdą. My też ich nie odsuniemy od władzy. Wszak wszystko dzieje się wedle z góry określonych zasad, które wyznaczają starsi i mądrzejsi. Diagnozy Stanisława Michalkiewicza pozwalają zrozumieć te zasady, te „pozornie zagadkowe wydarzenia”. A wszystko to pisane w „dobrotliwym”, pełnym humoru stylu. Gdyby tak uczono historii w polskich szkołach...