Bezpieczeństwo - powinność czy gwarancja? T. 3, Prawa i wolności a działania państwa

W tym tomie autorzy podjęli próbę spojrzenia na kolejne już aspekty bezpieczeństwa, dosyć rzadko poruszane i z pozoru dosyć odległe od głównego nurtu badania tej problematyki. Pierwszym jest bezpieczeństwo kulturowe, w kontekście prawa administracyjnego, autorstwa G. Krawca. Drugi artykuł, autorstwa T. Miłkowskiego, odnosi się do problematyki imprez masowych i innych form zgromadzeń w kontekście ograniczeń związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa ich uczestnikom.Trzecim tematem poruszonym w pracy jest zagadnienie poszukiwania osób zaginionych w odniesieniu do systemu i metod działania w procedurach służb autorstwa A. Wentkowskiej.

Profesor Anna Pikulska-Radomska jest znakomitą znawczynią prawa rzymskiego, autorką licznych opracowań naukowych, wysoko cenioną wykładowczynią akademicką, mistrzynią i wychowawczynią młodego pokolenia prawników. To serdeczny, ciepły człowiek oraz sprawdzony, nieoceniony przyjaciel. Dedykowana Jej księga jubileuszowa stanowi wyraz wdzięczności autorów za lata nauki, wspólnej pracy i bliskich relacji.
Tytuł księgi – Cui bono? – wyraża potrzebę poszukiwania przyczyn i celów zdarzeń we wszystkich otaczających nas przestrzeniach życia. Ta myśl nieustannie towarzyszy Profesor Annie Pikulskiej-Radomskiej w podejmowanych działaniach oraz inspiruje otoczenie do refleksji nie tylko nad kształtem, lecz przede wszystkim nad istotą i sensem instytucji prawa.

W książce autorzy przedstawili podstawowe zagadnienia analizy ekonomicznej oraz ich zastosowanie w analizie ochrony zdrowia. Szczegółowo omówiono następujące problemy:


analiza popytu i podaży,
koszty ochrony zdrowia,
rola państwa wobec niedoskonałości rynku ochrony zdrowia i zasada sprawiedliwości,
zasady ubezpieczeń zdrowotnych oraz finansowanie tego sektora,
teoria podejmowania decyzji, oraz zasady i metody oceny ekonomicznej,
pomiar efektywności opieki zdrowotnej.
Publikacja zawiera przykłady pochodzące z Wielkiej Brytanii, Kanady, Finlandii, Irlandii, Włoch, Nowej Zelandii, Szwecji, Tajlandii i Stanów Zjednoczonych oraz odwołania do międzynarodowych źródeł, takich jak OECD, ONZ, WHO i Bank Światowy.





Adresaci:


Książka jest przeznaczona dla studentów kierunków ekonomicznych, jak również dla wszystkich tych, których zainteresowania naukowe lub zawodowe związane są z sektorem ochrony zdrowia.





"Jesteśmy przekonani, że odkryjesz, iż studiowanie ekonomii zdrowia jest fascynujące. Uczenie się, jak patrzeć na zdrowie i zagadnienia ochrony zdrowia ze szczególnego punktu widzenia ekonomisty, na zawsze zmieni twój sposób myślenia o tych dziedzinach".
Autorzy




Tytuł oryginału:ECONOMIC ANALYSIS IN HEALTH CARE

Zagadnienie granic środka odwoławczego jest od dawna jedną z bardziej dyskusyjnych kwestii w polskiej nauce procesu karnego. Aktualnie obowiązujący kodeks postępowania karnego z 1997 r. nie zmniejszył wspomnianych kontrowersji, jednakże – jak się wydaje – można już zdefiniować to pojęcie. O wiele jednak ważniejsze jest zwrócenie uwagi na zasadniczą różnicę między ww. pojęciem (granic środka odwoławczego) a pojęciem granic orzekania sądu odwoławczego. To drugie bowiem, w zależności od konkretnych rozwiązań procesowych, może oznaczać to samo co ww., ale może też zasadniczo się różnić od niego, tj. może to być pojęcie węższe albo też szersze. W piśmiennictwie polskim, jak i w orzecznictwie nadal dość często traktuje się te pojęcia synonimicznie, co wywołuje niepotrzebne komplikacje, a przy tym nie wydaje się mieć oparcia w aktualnym stanie prawnym. Dodatkowo powstaje jeszcze problem, jak należy rozumieć pojęcie kontroli odwoławczej, bowiem także i ono jest często różnie ujmowane w doktrynie procesu karnego i orzecznictwie.
Celem tego opracowania jest więc wskazanie wzajemnego stosunku owych pojęć, tj.: granic środka odwoławczego, kontroli odwoławczej oraz – co oczywiste – granic orzekania sądu odwoławczego (które jest przedmiotem niniejszej rozprawy). Chodzi o określenie elementów kształtujących te pojęcia oraz ukazanie pełnego obrazu granic, w jakich odbywa się orzekanie sądu w polskim postępowaniu karnym odwoławczym. Dopiero wtedy, przy przyjęciu określonych założeń mających oparcie w przepisach karno-procesowych – i ustalonych zgodnie z wykładnią językową (wszak podstawową i w idealnym systemie prawa jedyną potrzebną do jego interpretacji) – konstrukcja granic orzekania sądu odwoławczego wydaje się zwarta i logiczna.

Prawo interpelacji jest jednym ze środków kontroli administracji (władzy wykonawczej) przez władzę ustawodawczą. Stanowi ono w ten sposób istotny komponent równoważenia władz. A równowaga władz jest nieodzownym elementem trójpodziału władzy.

Podstawę materialno-prawną interpelowania stanowił art. 14 ustawy konstytucyjnej z 15 lipca 1920 roku, zawierającej statut organiczny województwa śląskiego (Dz.U.R.P. Nr 73, poz. 497), podczas gdy formalne prawo interpelowania, a więc tryb realizacji prawa materialnego, określały regulaminy sejmowe. Art. 14 ustawy konstytucyjnej stanowił, że Sejm Śląski ma prawo interpelowania wojewody śląskiego i Śląskiej Rady Wojewódzkiej. Regulaminy sejmowe z lat 1922, 1923, 1930 i 1936 określały procedurę interpelowania w jego trzech okresach: wnoszenia interpelacji; załatwiania interpelacji przez organy interpelowane; sejmowej oceny odpowiedzi, udzielonej przez interpelowanych.

Prawo interpelowania było prawem zespołowym, dlatego każdy z regulaminów określał minimalną liczbę podpisów interpelantów pod interpelacją: 7 (regulaminy z lat 1922, 1923); 5 (regulamin z 1930 roku); 3 (regulamin z 1936 roku).

Konfrontacja praktyki z przepisami o interpelowaniu pokazuje, że nie zawsze formalne prawo interpelowania było w praktyce dotrzymywane.

Posłowie czterech Sejmów Śląskich wnieśli w sumie 141 interpelacji. Największa aktywność interpelowania cechowała dwa kluby partii robotniczych: Polskiej Partii Socjalistycznej (potem Klubu Posłów Socjalistycznych) i Narodowej Partii Robotniczej). Najmniejsza (3 interpelacje) - sanacyjny Klub Narodowego Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy.

Z kilkunastu grup tematycznych wszystkich interpelacji, aż 45 interpelacji (31,9 %) tworzyły interpelacje o charakterze socjalnym, stanowiąc wierne odbicie problemów społecznych Śląska: wzrastającego bezrobocia, lokautów, zwalniania pracowników, nieregularnego, czy spóźnionego wypłacania zasiłków, świętowania, świętówek, tj. pracy nie we wszystkie dni tygodnia, zawieszania płacenia rent, braku ubezpieczeń na wypadek bezrobocia itp.

Książka jest adresowana do teoretyków prawa, konstytucjonalistów, administratywistów, historyków ustroju Śląska, politologów i parlamentarzystów.

Ustawa o Policja nakłada na Policję obowiązek zwalczania nie tylko przestępstw, ale i wykroczeń. By skutecznie mogła ona go realizować, jej funkcjonariusze powinni znać zarówno uwarunkowania prawne z tego zakresu, jak i posiadać umiejętność dokonywania prawidłowej kwalifikacji prawnej oraz kompleksowej oceny zdarzeń, z którymi stykają się w codziennej służbie, a które wyczerpują
znamiona wykroczeń.
Dlatego w procesie dydaktycznym, mającym na celu ich przygotowanie do praktycznej realizacji tego obowiązku, bardzo ważną rolę odgrywa rozwiązywanie
kazusów, bowiem — jak w swoim zbiorze kazusów z zakresu procesu karnego napisał prof. Stanisław Waltoś1 — „Chodzi o to, by suche normy prawne wiązały się z konkretnymi żywymi sytuacjami, dzięki czemu poprzez przywoływanie w pamięci tych sytuacji wywołać będzie można w niej treść przepisów prawnych. Norma prawna nabiera życia, gdy przymierza się ją do konkretnego zdarzenia;
wówczas widać jej sens lub brak takowego. Chodzi także o to, by student ośmielił się na ryzyko zestawienia faktów z normami prawnymi i wyciągania wniosków z takiej operacji”. Upraktycznienie szkolenia policyjnego poprzez rozwiązywanie
kazusów służy lepszemu przygotowaniu funkcjonariuszy do wykonywania zadań związanych ze zwalczaniem czynów zabronionych będących wykroczeniami.
Niniejsze opracowanie zawiera 294 kazusów dotyczących problematyki materialnego
i procesowego prawa wykroczeń. Zbiór tych kazusów zawiera opisy zdarzeń (stanów faktycznych) wzbogaconych pytaniami, na które należy udzielić
odpowiedzi, a w niektórych wypadkach wykonać także zadania praktyczne, np. w razie stwierdzenia popełnienia wykroczenia, sporządzić konkluzję
wniosku o ukaranie. Ich rozwiązywanie sprzyja więc nabywaniu umiejętności sprawnego i właściwego posługiwania się tekstem ustaw wykroczeniowych oraz
dostrzegania wzajemnych relacji zachodzących między przepisami materialnoprawnymi i procesowymi, np. poprzez wskazanie rodzaju postępowania, w jakim może lub powinna być rozpoznana sprawa o dane wykroczenie. Opracowanie to w swojej części końcowej zawiera przykłady testów i innych zadań sprawdzających stopień opanowania treści programowych. Zastępuje ono wcześniejszy zbiór kazusów, który w znacznej części zdezaktualizował się z powodu zmian, w szczególności przepisów procesowego prawa wykroczeń.