Bezpieczeństwo w teorii i badaniach naukowych. Wyd. II uzupełnione i uaktualnione

Profesor Anna Pikulska-Radomska jest znakomitą znawczynią prawa rzymskiego, autorką licznych opracowań naukowych, wysoko cenioną wykładowczynią akademicką, mistrzynią i wychowawczynią młodego pokolenia prawników. To serdeczny, ciepły człowiek oraz sprawdzony, nieoceniony przyjaciel. Dedykowana Jej księga jubileuszowa stanowi wyraz wdzięczności autorów za lata nauki, wspólnej pracy i bliskich relacji.
Tytuł księgi – Cui bono? – wyraża potrzebę poszukiwania przyczyn i celów zdarzeń we wszystkich otaczających nas przestrzeniach życia. Ta myśl nieustannie towarzyszy Profesor Annie Pikulskiej-Radomskiej w podejmowanych działaniach oraz inspiruje otoczenie do refleksji nie tylko nad kształtem, lecz przede wszystkim nad istotą i sensem instytucji prawa.

Niezmiernie rzadko spotyka się opracowania, które mając charakter monograficzny, łączą ze sobą w sposób tak umiejętny zagadnienia teoretyczne, dogmatykę prawa i badania empiryczne. Uprzednie i następcze czynniki, które zmniejszają rolę władczych form działania administracji skarbowej w realizacji zobowiązań podatkowych, stanowią oryginalną i twórczą, intelektualną koncepcję autorów, a poprzez formę, sposób ujęcia i treść poszczególnych zagadnień są istotną nowością w polskiej myśli podatkowej. Autorzy przedmiotem badania uczynili nowatorskie problemy, które samodzielnie zdiagnozowali (tezy), a następnie wskazując metody ich weryfikacji, usystematyzowali jako czynniki uprzednie i następcze.
Szczególną uwagę zwraca umiejętność wykorzystania badań empirycznych; wnioski, które zostały sformułowane przez autorów, są nie tylko dobrze osadzone w realiach polskiego systemu podatkowego, lecz także kompletne, wyczerpujące i wypływają z przeprowadzonych badań empirycznych – powinny zatem skłonić polskiego prawodawcę co najmniej do tego, by przemyśleć zaproponowane przez autorów zmiany prawodawcze.
Zaletą monografii jest i to, że skłania ona do dyskusji; debata taka – jeżeli zostanie podjęta, a warto to uczynić – wniesie nowe impulsy do polskiej nauki prawa podatkowego; do tej rozmowy dobrze byłoby zaprosić autorów. I jeszcze jedno. Treść pracy potwierdza, że choć autorów jest troje, to precyzja, język, komunikatywność wywodów dowodzą, że przy pisaniu respektowano standard „jednego pióra”.

prof. dr hab. Andrzej Gomułowicz
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu


Publikacja powstała we współpracy z Wydziałem Prawa Uniwersytetu w Białymstoku.

Publikacja ukazuje ewolucję ustrojową państwa polskiego i następujące kolejno przekształcenia jego instytucji politycznych i prawnych. Polska jako państwo powstała w X wieku. Pod koniec wieku XVIII - w wyniku rozbiorów dokonanych przez Austrię, Prusy i Rosję - utraciła niepodległość, aby następnie w 1918 roku odrodzić się jako wolna Rzeczpospolita. W tym czasie zmieniały się jej terytorium, struktury społeczne, formy rządu, instytucje władzy i prawo. Zmiany te były wymuszane okolicznościami obiektywnymi, a zarazem wpływ na nie mieli konkretni ludzie odgrywający rolę liderów, w szczególności panujący książęta i królowie oraz osoby przynależące do elity społecznej i narodowej.

Na tle innych publikacji tego rodzaju podręcznik ten wyróżnia się nowatorskim ujęciem tematu, lekkością języka i aktualnością prezentowanej wiedzy. Jego lektura wzbogaca znajomość zagadnień Polski przedrozbiorowej, kreśląc wolny od uprzedzeń i zgodny z prawdą historyczną obraz instytucji ustrojowych i prawnych z uwzględnieniem praktyki ich funkcjonowania. Wiedza z tego zakresu umożliwia głębsze poznanie przeszłości państwa i tym samym przygotowuje do podjęcia wyzwań, jakie stoją przed współczesnym pokoleniem Polaków.

Adresaci:
Opracowanie jest przeznaczone przede wszystkim dla studentów prawa, historii, politologii i wszystkich innych kierunków, które w swym programie mają zajęcia z historii ustroju i prawa polskiego. Może też w wysokim stopniu zaspokoić potrzeby poznawcze czytelników zainteresowanych przeszłością Polski.

Autor podejmuje problematykę procesu włączenia duchownego w konkretne struktury kościelne, przypisanie (przynależność) duchownego do konkretnej diecezji czy zgromadzenia zakonnego to inkardynacja. Pełen tytuł brzmi Inkardynacja w misji Kościoła w porządku prawnym kościoła łacińskiego.

Ksiądz dr hab. Jerzy Adamczyk w monografii p.t. „Instytucja kapituł kanoników w perspektywie zasady salus animarum suprema lex” podjął się ciekawego i cennego pod względem zarówno kanonistycznym, jak i prawno-historycznym tematu, jakim jest kwestia udziału kapituł kanoników w realizacji zasady salus animarum suprema lex, czyli w zbawczej funkcji Kościoła w obowiązującym prawie kościelnym. Jedną z instytucji kanonicznych, które są uregulowane w Kodeksie prawa kanonicznego, w normach pozakodeksowych i prawie partykularnym oraz w statutach, są kapituły kanoników. Sobór Watykański II polecił poddać kapituły katedralne reformie, aby bardziej dostosować ich działalność do współczesnych warunków, w których Kościół pełni swoją misję zbawczą.
W prezentowanej publikacji autor, w oparciu o liczne źródła kanonicznego prawa powszechnego i partykularnego stawia i uzasadnia następującą tezę: kapituły kanonickie, będące kodeksową, choć fakultatywną instytucją kanoniczną, choć zostały pozbawione obecnie wielu dawnych uprawnień mogą być nadal wielce użyteczne, gdyż mają ważny udział zbawczym zadaniu Kościoła: w dziedzinie religijnej zarówno w kościele kapitulnym, jak i poza nim, charytatywnej, społecznej, patriotycznej, kulturalnej i ekonomicznej.
Trzeba stwierdzić, że niniejsza monografia jawi się jako kolejna ważna i cenna pozycja kanonistyczna z zakresu hierarchicznego ustroju Kościoła. Adresatami recenzowanej monografii mogą być nie tylko prawodawcy kościelni, czy sami kanonicy, ale także wykładowcy i studenci prawa kanonicznego i liturgiki, księża, władze samorządowe oraz wszyscy, którzy interesują się problematyką kapituł, liturgią, czy historią Kościoła

Celem niniejszej monografii jest omówienie tych instytucji prawa cywilnego, które mogą być wykorzystywane przy określeniu wysokości szkody i zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Należy podkreślić, iż pole niektórych rozważań świadomie zawężone zostało do wskazanych zagadnień, albowiem one same dostarczają niezwykle bogatej i obszernej materii do przemyśleń. (...) Problematyka stosowania przepisów prawa cywilnego w procesie karnym jest nowa i tym samym nieznana praktykom. Zwrócić należy uwagę, iż publikacja ma stanowić praktyczny „drogowskaz”, jak postępować przy określeniu wysokości szkody i zadośćuczynienia, nie ograniczając się do najbardziej typowych przypadków
restytucji w pieniądzu, lecz zwrotu w naturze. Problem ten jest szczególnie skomplikowany w zakresie zwrotu w naturze uprawnionemu np. nieruchomości, którą pokrzywdzony utracił w wyniku przestępstwa.