Bibliotekarka z Saint-Malo

Powieść historyczna z XIX wieku, opowiadająca o życiu i dokonaniach polskiego i węgierskiego bohatera narodowego – Józefa Bema. Józef Zachariasz Bem herbu Bem (1794-1850) – polski generał, strateg, pisarz, inżynier wojskowy, artylerzysta, twórca pierwszych oddziałów wojsk rakietowych w Wojsku Polskim, dowódca artylerii czynnej Wojska Polskiego w czasie powstania listopadowego, działacz polityczny Wielkiej Emigracji, założyciel dwóch emigracyjnych organizacji Towarzystwa Historyczno-Literackiego oraz Towarzystwa Politechnicznego Polskiego w Paryżu pierwszego w historii polskiego towarzystwa inżynierskiego, uczestnik Wiosny Ludów, faktyczny, choć nieformalny dowódca trzeciej rewolucji wiedeńskiej (Wiener Oktoberrevolution) 1848 r., naczelny wódz powstania węgierskiego 1848–1849, feldmarszałek armii Imperium Osmańskiego. (Za Wikipedią).

Kolejny tom cyklu powieści historycznych o początkach polskiej państwowości.

Księstwo Bolesława Chrobrego zjednoczone i okrzepłe w wojnach znajduje się w sercu wielkiej europejskiej polityki. Tu pokój jest tylko przerwą między kolejnymi krwawymi starciami, a wszyscy łącznie z Cesarzem i Papieżem wysuwają wobec sąsiadów coraz to nowe roszczenia.

Bolesław wytrwale realizuje swoją wizję chrześcijańskiego państwa i bez skrupułów zwalcza przejawy prastarych wierzeń. Puszcza ugina się pod naporem budowniczych dróg i grodów, oddaje swoje polany pod pola uprawne. Losy Latorosłki, Skry, Bugaja, Kłąba, Zaboja Tura, Darska, Dzierbołka, Stojgniewa i innych bohaterów są w tej części równie ważne jak dzieje piastowskiego władcy. Co jest im pisane w tych niepewnych czasach?

Tymczasem do rodzinnego gniazda wraca siostra Bolesława – Świętosława, a przez pola, lasy i rozdroża przetacza się wielka pąć – pokutna pielgrzymka. Czy umocni ona kierunek wybrany przez idącego na jej czele księcia?

Rozdroża Tom II to wyjątkowa powieść historyczna, w której Antoni Gołubiew sportretował wszystkie średniowieczne warstwy społeczne i ukazał ich losy splecione nierozerwalnie z losami piastowskiego księstwa.

Ze wstępu autora: „W Capri, na zwaliskach willi Tyberiuszowych, powziąłem pierwszą myśl tego opowiadania, które (przejąwszy się epoką, na gruzach jej widomych jeszcze), ułożyłem ze wszelkich dostępnych mi źródeł, z tą przyjemnością, jaką sprawia badanie odległych a mało nam znanych czasów i pełnych życia postaci, których imiona brzmią jeszcze do dziś dnia wspomnieniami niezatartymi. Nie przedsiębrałem powieści; chciałem tylko w szeregu obrazów charakterystyczniejszych odmalować tę chwilę, dla całej ludzkości stanowczą, która przedziela dwa zupełnie odmienne światy, dwie wielkie epoki żywota dziejowego. Nie ośmieliłem się też porwać na historyę, którą już raz skreśliło energiczne pióro Tacyta z siłą niezrównaną. Z dzisiejszego naszego stanowiska, te pierwociny chrześcijaństwa, wśród rzymskiego świata, przedstawiały mi nad wszystkie zajmujący moment, nadzwyczajnym przeciągający urokiem. Na nieszczęście, szczupła garstka imion i podań została nam z tej epoki. Akta pierwszych męczenników prawie nic nie dostarczają do tego czasu; trochę w Filonie i Józefie, w Aktach Apostolskich, w późniejszych pisarzach, Euzebiuszu, Tertulianie, w żywotach świętych i tradycjach miejscowych – oto wszystko co pozostało z tej tajemniczej chwili. Historia Kościoła w pierwszym wieku pełna jest cudów i mroku; strona też ta obrazu naszego jest równie tajemniczą i epizodyczną... kolebkę osłania ciemność, której fantazja rozdzierać nie ma prawa. Pogański natomiast świat maluje się nam jasno, z rzeczywistością ziemskich zjawisk, z najdrobniejszymi swojego żywota szczegółami, w Tacycie, Swetoniuszu, Pliniuszu, Senece, w Dionie Cassiuszu i mnogich pism ułamkach, pomnikach, napisach, odnoszących się do tej epoki. Tu znowu wybór tylko był ciężki, a artystyczne połączenie tej rzeczywistości jaskrawej z ideałami mglistymi, nieskończenie trudne. Czerpaliśmy na odtworzenie całości ze wszystkich znanych pomników, użyliśmy wszystkiego co wspomóc mogło, najwięcej jednak opieramy się na źródłach współczesnych, lub jak najbliższych epoki. Zwiedzenie miejsc dało nam gotowe tło i niemal widzenie jawne przeszłości, której tu jeszcze mnóstwo pozostało śladów żywych i wybitnych. Chcieliśmy rzecz naszą dokonać sumiennie – przedsięwziętą z miłością prawdy, zaczętą z zapałem, rzucamy z żalem prawie, życząc czytelnikom, aby tyle znaleźli przyjemności w czytaniu tego studium, ileśmy, kreśląc go, doznali; prosimy ich jednak, by nie zapominali, że im wcale nie obiecujemy powieści...”

Ponadczasowa opowieść o odrodzeniu Królestwa Polskiego.

XII wiek. Czas krucjat, pańszczyzny i bratobójczych walk. Książę Henryk Sandomierski, syn Bolesława Krzywoustego, wyrusza w niebezpieczną podróż przez Europę. Zostawia za sobą rozbitą na dzielnice Polskę targaną konfliktami między pomniejszymi i chorobliwie ambitnymi władcami. Odwiedza przepełnione cichym dostojeństwem klasztory i tętniące życiem zamki. Trafia do Rzymu, do Palermo, a stamtąd do Ziemi Świętej, gdzie wraz templariuszami walczy z ramię w ramię Saracenami. Przez lata towarzyszy mu wizja korony i tego, co symbolizuje – Polski zjednoczonej, silnej, rządzonej żelazną, ale sprawiedliwą ręką jednego władcy.

Kiedy książę wraca do Sandomierza, ma już plan działania i mimo trudności stara się wcielać go w życie. Czy posiada jednak wystarczającą charyzmę? Czy ten nasz polski Hamlet, melancholik i marzyciel potrafi zdobyć się na okrucieństwo i bezwzględność? Na akty barbarzyństwa? Ile zdoła poświęcić ze swojego idealizmu, żeby scentralizować władzę?

Iwaszkiewicz pisał Czerwone tarcze jako remedium na beznadzieję sytuacji politycznej panującej w Europie w latach trzydziestych XX w., przygnębiony obowiązkami dyplomatycznymi na placówce w Kopenhadze.

Prezentowana książka poświęcona jest służbie duszpasterskiej kapelanów wojskowych (różnych wyznań) w Armii Polskiej w ZSRS, w Armii Polskiej na Wschodzie, w 2. Korpusie Polskim oraz w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia w latach 1941-1947. Autor uwzględnia różne aspekty jej funkcjonowania, ważne zarówno dla wojska, jak i ludności cywilnej, a mianowicie: duchowy, psychologiczny, moralno-etyczny, patriotyczny i pedagogiczno-wychowawczy.