Birdy Peak Experience

Wiersze o miłości, której nikt sobie nie wyobrażał, autorki niezwykle dojrzałej, świadomej samej siebie i otaczającego ją świata. Potencjalnie wywrotowy charakter tej poezji tkwi w jej pierwiastku homoerotycznym, ale poetycka wyobraźnia Rich pozwala jej na tworzenie obrazów subtelnych i uniwersalnych. Brak tu nadmiernego ekshibicjonizmu, a najważniejszą cechą tych utworów wydaje się zrozumienie tego, że w drugim człowieku, można odnaleźć siebie. Książka ta, pod wieloma względami prekursorska i bez wątpienia klasyczna, po raz pierwszy w całości ukazuje się w Polsce.

Wybór czterdziestu czterech wierszy duńskiego poety, rówieśnika generacji Kolumbów, który przed tragiczną śmiercią w sierpniu 1944 roku wydał zaledwie jeden tomik poetycki, a jednak mocno zapisał się w historii literatury duńskiej. Pisane w obliczu zagłady liryki Nielsena – zarówno te, które podejmują tematykę wojny, śmierci, zniewolenia, jak i te sławiące miłość, naturę, samo istnienie, wreszcie te, w których poeta ukazuje rozdarcie między koniecznością walki a odrazą wobec zabijania – okazują się szczególnie istotne dzisiaj, gdy tak wiele i tak łatwo prawi się o bohaterstwie. Poetycki apel o ściszenie tonu wybrzmiewa w tej poezji – z czułością przetłumaczonej przez Bogusławę Sochańską – niezwykle wyraziście i współcześnie.

Zbyszku,
przeczytałem z pożytkiem od tych minidystychów zrobiło się mnie więcej, posługujesz się słowem, pod- i zasłowem, wokółsłowem, międzysłowem, podszewką znaczenia, słowem wielomownym i wieloznacznym, skromnym, prostym, a jakże bogatym, spoza zapętleń słowa, pytań elementarnych, zaciekawień, oczy- i nieoczywistości otwierają się perspektywy zgoła niepoetyckie, jakie? filozoficzne, bywa, że socjologiczne, zbiorowe i prywatne, my wobec nich, oni (one) wobec nas emocjonalne, praktyczne, służące poznaniu czyli – jak to w poezji bywa – jakbyś zdrapywał z garnuszka emalię – obijasz go? chcesz się, zdrapując emalię, dostać do metalu? bo pod emalią siedzi istota? czytam to z pocałowaniem ręki, to jest akuratne multum in parvo – tak bym scharakteryzował ten zbiór.
Piotr Szewc

Włodzimierz Budny ur. 1948 r. w Rypinie. Po ukończeniu miejscowego liceum studiował filologię polską na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu. Studia ukończył na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1972 roku mieszka w Dzierżoniowie na Dolnym Śląsku.

Z zawodu nauczyciel, od 2006 r. na emeryturze. Zasłużony działacz kultury. Jego wiersze ukazywały się w różnych czasopismach ogólnokrajowych i lokalnych. Publikowane były na antenie wrocławskiej Rozgłośni Polskiego Radia i w programie ogólnopolskim, w audycji "Myślenie wierszem". Od 2006 r. członek klubu poezji śpiewanej "Pozytywka" w Bilawie. Od 2009 r. prezes Klubu Literackiego przy Miejsko-Powiatowej Bibliotece publicznej w Rypinie. W 2010 roku nakładem fundacji "Bliżej Książki" we Włocławku ukazał się jego debiutancki tomik "Kraina wierszy". Zajmuje się także pisaniem scenariuszy i reżyseruje spektakle poetyckie.

Iwona Świerkula znów jest na poetyckiej warcie, podczas której żaden obraz, żaden detal czy półsłówko nie mogą się prześlizgnąć bez czułej identyfikacji. Mimo że to “Demakijaż”, na szczęście nie zmyjemy z autorką piękna świata, co najwyżej zdemaskujemy kilka uczuciowych konstelacji i romantycznych wybryków. Czy ta poezja pudruje nosek? Czasem tak – ważniejsze jest jednak to, że zostawia w nas ślady jak rozmazany tusz i hieroglify spisane szminką na lustrze. Trzy gracje (ekfraza do zdjęcia Diany Arbus) dwie wstrzymały oddech trzecia robi zdjęcie no chodź już do nas jedno wystarczy mam nadzieję że nie wyszłam tak okropnie jak poprzednio mocna kawa i dym z papierosów przyprawiają rozmowę to lepsze niż nowy kapelusz przed lustrem wciąż wojna o detale i plotki które nigdy się nie kończą Maria odeszła na nowotwór Vanessę Alzheimer zaprosił do domu opieki ale my trzy w błysku flesza jesteśmy jak dawniej potem można rozpiąć guzik w spódnicy pamiętasz jak on się w tobie kochał ten Manuel był cholernie przystojny a ty w sukience w róże słuchałaś Amalii Rodrigues czy Manuel jeszcze wróci tego nie wiem twój Antonio dusza towarzystwa ależ był zazdrosny szkoda że nie ma go wśród żyjących pamiętasz jak się dąsał kiedy wypiłaś butelkę porto i tańczyłaś flamenco na stole jakie to smutne Diano że po zdradzie Gabriela wolisz książki i przed snem kieliszek Madeiry wypijmy więc za to by nasze spotkania trwały dłużej niż wyblaknie ta fotografia Ceremonia tłuczenia filiżanki parzy herbatę próbuje pogodzić to czego nie da się pogodzić drogę i dach bierze łyk za gorące zerka na podłogę tyle kroków już naliczyła płucze filiżankę i nie wie gdzie powiesić bezdomny obraz zaraz weźmie gwoździe i młotek ciekawa dokąd ją zaprowadzą gotowanie jak pielenie ogrodu zlew zarasta naczyniami obok na półce książki bez ciepłych palców aż do sufitu opowieść na opowieści rozluźnia dłonie wtedy on biegnie po schodach jakby chciał posklejać to co już w skorupach Iwona Świerkula Absolwentka SGH w Warszawie. Matka trzech córek. Wydała jedenaście książek poetyckich: “Ostre hamowanie” (2008) sponsorowane przez PLL LOT SA, “Anioł Pański” (2009), “Kiedy czas pisze wiersze” (2015), “Przyprawy” (2016), “50 wierszy na godzinę” (2016) – I nagroda IX edycji Ogólnopolskiego Konkursu im. W.S. Sebyły w Będzinie, “Polskie fado” (2018), “Płacz sosny” (2019), “Odcienie Fudżi” (2020), “To jeszcze nie raj” (2021) i “Gołoborza” (2021). Laureatka wielu nagród poetyckich. Jej wiersze są opublikowane w kilkudziesięciu almanachach pokonkursowych.

Poezja, która próbuje się w znaczącym milczeniu, oscyluje na granicy zniknięcia. Wiersze zgładzone do minimum jak kamyki rzeźbione przez fale – żeby można poczuć ich właściwy ciężar, na co dzień umniejszany w zalewie gadulstwa. Słowa demonstrujące swoją kruchość, a jednak zdolne udźwignąć najcięższe pytania: o miłość, o wojnę, o życie i śmierć. Książka Julii Szychowiak dociera do środka i zabiera nas ze sobą, byśmy mogli na chwilkę, na mgnienie, odzyskać samych siebie.