Bitwa pod Kliszowem 19 lipca 1702 roku

Główną przesłanką powołania do życia pododdziałów antyterrorystycznych Policji była konieczność przeciwdziałania zjawiskom niezwykle groźnym dla bezpieczeństwa publicznego, jakimi niewątpliwie były rosnące zagrożenia związane z terroryzmem oraz terrorem kryminalnym, przejawiającym
się również w formach charakterystycznych dla przestępczości zorganizowanej. Stały rozwój tych zagrożeń spowodował konieczność powołania
sił zdolnych skutecznie im się przeciwstawiać, odpowiednio wyszkolonych, wyposażonych i przygotowanych do podejmowania zróżnicowanych
działań.
Wieloletnie doświadczenie w działaniach antyterrorystycznych oraz kontakty z czołowymi przedstawicielami tej dziedziny na świecie pozwoliły na wypracowanie odpowiednich technik, właściwych rozwiązań taktycznych oraz procedur umożliwiających skuteczne działanie w sytuacjach
ekstremalnych. Wiele umiejętności, od ataku (zdobywanie budynków, mieszkań, pojazdów mechanicznych, samolotów), przez działania ochronne
(zabezpieczenia osób, mienia, imprez masowych), rozbrajanie ładunków wybuchowych, aż po skuteczne negocjacje, opiera się na wszechstronnym
wyszkoleniu. Skoki ze spadochronem, techniki podwodne, techniki wysokościowe, trening fizyczny, strzelanie — zarówno szybkie, precyzyjne,
jak i wyborowe — to dziedziny, w których antyterroryści osiągają bardzo wysoki poziom. Należy podkreślić, że specyfika szkolenia jednostek
antyterrorystycznych jest w wielu aspektach zbliżona do tej, która obowiązuje w wojskowych formacjach sił specjalnych. Dotyczy to nie tylko wyszkolenia indywidualnego, lecz także taktyki działania zespołowego, która stanowi swoistą kompilację taktyki wojskowej i policyjnej.
Główne zadania związane z obronnością kraju w przypadku zbrojnej agresji potencjalnego przeciwnika realizują Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej. Strategia obronności naszego kraju zakłada również udział jednostek pozamilitarnych, spełniających rozliczne funkcje wspomagania
działań militarnych. Należy jednak sądzić, że policyjne formacje antyterrorystyczne,
mimo że stanowią jeden z elementów pozamilitarnego podsystemu, z uwagi na specyfikę działań prowadzonych w czasie pokoju są
profesjonalnie przygotowane do bezpośredniego udziału w walce zbrojnej.

Monografia składa się z dwóch części, z których pierwsza ma przede wszystkim charakter systematyzujący i sygnalizujący problemy, które rozwinięte zostaną w drugiej części - w rozdziałach od trzeciego do szóstego. Autorka odnosi się do systematyzacji środowiska prawnego, porusza temat ochrony danych osobowych w realizacji zadań z obszaru bezpieczeństwa, a także opisuje problematykę czynności operacyjno-rozpoznawczych w warunkach wojny hybrydowej regulacji danych osobowych z perspektywy bezpieczeństwa państwa.

This publication is the development of aspects related to transplantation medicine in the broadly comprehended issues referred to trafficking in human beings and one of its form — illegal trade in human organs. The illicit trade in human organs and tissues is lucrative comparable to smuggling of weapons and drugs in the context of profits. States must address this growing phenomenon with the implementation of legal and organizational measures. Human trafficking results in many disadvantageous consequences not only for agriculture but also for other fields of social and public life and results in a danger to the security of state. Trafficking in human beings occurs in all countries of the world and is global. It has become an enormous illegal industry which brings tremendous gains for criminal groups. The following publication provides readers with observations and opinions emphasized by the representatives of not only polish research centers (University of Białystok, the Police Academy in Szczytno) but also institutions from Belarus and Turkey.
Majority of authors indicate a multifaceted nature of trafficking in organs. It results from relations of criminal world with poor donors, ill recipients and unscrupulous representatives of medical environment.
Hence, the questions of a legal and ethical nature rise. The subject matter pointed out by the content of specific articles proves that the phenomenon of trafficking in organs, tissues and embryos involves a constant verification and control for the effectiveness of combating this crime. The added value of the writing is the formula of two languages — English and German, adopted by editors which enables a wider audience to get
familiar with its content. The publication targets a wide group of recipients, in particular: practitioners
(police officers, prosecutors, judges) as well as students of the faculty of law, criminology and internal security.

W publikacji omówiono podstawowe elementy niezbędne w ramach szkolenia taktycznego pododdziału oraz w czasie wykonywania zadań z zakresu działań patrolowych.

Współczesny świat ogarnięty jest ideą elitarności, która wpływa na strukturę stosunków międzynarodowych oraz wyznaczanie kierunków rozwoju cywilizacyjnego. Członkostwo w zacnym gronie elitarnym, niezależnie gdzie i kiedy, i w jakim charakterze, jest dzisiaj wyznacznikiem statusu społecznego czy politycznego i potwierdzeniem odpowiedniej pozycji społecznej, zawodowej czy międzynarodowej. Każdy chce należeć do jakieś ważnej społecznie czy politycznie elity, choć jej rozumienie, często bardzo potoczne, nie jest jednoznaczne w naszej „płynnej rzeczywistości”. Zróżnicowane ludzkie wyobrażenia na temat elitaryzmu skłaniają badaczy tego zjawiska (fenomenu) do ukazywania jego różnego oblicza, zarówno w sferze polityki, społeczeństwa, kultury, czy wychowania. W tym sensie „elitarność” jest wielodefinicyjna, różnorodna w swoim ujęciu przedmiotowym i do tego pożądana przez każde pokolenie spragnione postępu, rozwoju, sukcesu, awansu społecznego czy zawodowego oraz trudno osiągalnych dóbr. Jednakże ukazywanie „elitarności” jako synonimu czegoś lepszego, wyjątkowego, do którego się dąży i stara się osiągnąć jest z pewnością dużym uproszczeniem, gdyż definicja elitarności jest dużo bardziej bogata i nacechowana wielowątkowością, przenikającą aksjologicznie zarówno dobre, jak i złe strony naszej ludzkiej egzystencji. W tym sensie jest to nad wyraz interesujące i pobudzające intelektualnie zjawisko socjologiczno-politologiczne. Bez wątpienia ta labilność definicyjna elitarności umożliwia badaczom odsłanianie coraz to innych jej postaci i ocen. W definicyjnej parze z „elitarnością” co do zasady występuje „kształcenie”, z czego można wnioskować o swoistej symbiozie i prawidłowości tej dualnej zależności. We współczesnym świecie oznacza to, że jednym z wyznaczników i podstaw do klasyfikacji w grupie elitarnej jest wiedza, często także potoczna, umożliwiająca wyższe usytuowanie w strukturze grupy oraz lepsze przygotowanie merytoryczne do życia w społeczeństwie.

Historia bezzałogowych statków powietrznych sięga wstecz znacznie dalej niż idea lotu załogowego. Prekursorów tego rodzaju lotnictwa można już odnaleźć w starożytnym świecie, gdzie ówczesna wiedza pozwalała na konstruowanie zabawek związanych z lotnictwem, a które dzisiaj można by określić mianem „bezzałogowe”. W dalszej kolejności rozwój lotnictwa bezzałogowego następował równolegle z lotnictwem załogowym. Począwszy od pierwszego lotu braci Wright w 1903 roku, od którego przyjmuje się umownie początek rozwoju lotnictwa, w cieniu lotnictwa załogowego systematycznie były rozwijane konstrukcje bezzałogowe, co w epoce początków sił powietrznych nie było bez znaczenia, szczególnie w odniesieniu do wykonywanych prób i doświadczeń. Podobnie jak w lotnictwie załogowym rozwój samolotów bezzałogowych stymulowały nowe technologie, pojawiające się stopniowo i adaptowane na potrzeby lotnictwa. Przykładem może być opracowanie systemu żyroskopowego, który znalazł zastosowanie w lotnictwie załogowym, ale okazał się kluczowy dla wykonywania stabilnego lotu przez bezzałogowy statek powietrzny. Jednakże najważniejszym wynalazkiem, umożliwiającym wykonywanie lotów bezzałogowych, pozostaje radio oraz fale radiowe, pozwalające na realizację bezzałogowego lotu kontrolowanego. To właśnie wygenerowało przełom w lotnictwie bezzałogowym i dało początek masowemu wykorzystaniu różnego rodzaju konstrukcji w zastosowaniach wojskowych. Należy zauważyć, że do rozwoju lotnictwa bezzałogowego przyczyniły się przede wszystkim siły zbrojne poszczególnych państw, a dopiero w późniejszym okresie (początek lat dziewięćdziesiątych XX wieku) zdano sobie sprawę, że potencjał tkwiący w bezzałogowych statkach po-wietrznych może być w szerokim zakresie wykorzystany w środowisku cywilnym.