Bóbr 1945 Za Liniami Wroga. Zwiadowcy, Spadochroniarze, Uciekinierzy Z "Festung Glogau"

Autorka, Dorota Pawlak podjęła się opisania losów swojej cioci, żołnierki II-go Korpusu generała Andersa oraz losów jej późniejszego męża por. Romana Franczaka, wyszkolonego na Cichociemnego w najtrudniejszym i najbardziej skomplikowanym okresie historii Polski, w trakcie II Wojny Światowej. Pokazała atmosferę codzienności polskich żołnierzy w Wielkiej Brytanii oraz w Armii gen. Andersa. Przytoczone przez nią unikatowe, wyszperane w archiwach angielskich, amerykańskich i polskich rozkazy, meldunki oraz dokumenty pozwalają odtworzyć rzeczywistość tamtego czasu.

Por. Franczak w lutym 1941 r. wraz z kilkunastoma innymi oficerami, w tym ppor. Janem Piwnikiem „Ponurym”, został skierowany na pierwszy polski kurs walki konspiracyjnej, tzw. kurs „organizatorów” do stacji SOE w Briggens pod Londynem. Był to drugi etap szkolenia dywersantów, którzy mieli w przyszłości, po zrzucie do kraju,dowodzić grupami dywersyjnymi. Zamiast jednak skoczyć do kraju, w ramach wojny polsko-polskiej został zesłany na słynną „Wyspę Węży”, czyli do obozu odosobnienia dla polskich oficerów prowadzonego przez polskie władze na emigracji na szkockiej wyspie Bute. Książka jest biografią rodzinną, ale także historią miłości w trudnych czasach wojennych. Jest to unikalna i przejmująca historia, ale jednocześnie ukazane życie w Polsce w tamtych czasach, zwykłych „niezwykłych” ludzi, chwyta za serce, a dla wielu istnień jest częścią ich życia, wspomnień i przeżyć. Opisane losy ludzi, trudów i problemów, z jakimi musieli się borykać, przeciwnościom, z jakimi musieli walczyć, wprowadzają w ten ciężki i nie zawsze zrozumiały dla współczesnego czytelnika świat. Bazę książki stanowią dokumenty zdobyte w dwudziestu archiwach - w Polsce, Wielkiej Brytanii oraz Stanach Zjednoczonych. To głównie one, w wiarygodny sposób pomogły odtworzyć wojenne życiorysy małżeństwa Franczaków. Niezwykle poruszające są także rękopisy wspomnień Wacławy J. Franczak z obozu pracy pod Archangielskiem. Bogate archiwa londyńskie Instytutu Sikorskiego, w tym rozkazy Naczelnego Wodza, meldunki dowódców oraz przydziały wojskowe, pomogły odtworzyć atmosferę szkoleń „Cichociemnych” w Szkocji oraz poznać codzienne życie polskich żołnierzy w Anglii.

The 6th volume of “Chronicles of Terror” is the second dedicated to the Auschwitz-Birkenau camp complex. Former inmates, male and female citizens of pre-war Poland as well as witnesses from other European nations, talk about the fate of the women and children interned at the camp. They reveal the details of the atrocious living conditions in the women’s camp, the crimes committed by their German overseers, the experiments into mass sterilization and the extermination of Jews and prisoners of other nationalities, including children. Evoking the personal testimonies of the Auschwitz-Birkenau prisoners gives a voice back to the individual victims of Nazi totalitarianism instead of reducing them to pure statistics. Their stories show the variety of their fates and the specifics of the experiences each one of them had to face.

Dzieci inaczej przeżywają wojnę. Zwłaszcza jeśli są same. Oddzielone od rodzin, wywiezione do obozu, poddane eksperymentom. A nawet jeśli bliscy pozostali przy nich, pod ich opieką dzieci tak samo głodowały, chorowały i umierały. Uciekały na piechotę przez setki kilometrów. Były siłą wcielane do niemieckiej szkoły i odzierane z polskości. Hania straciła nogę i obarczona kalectwem musiała walczyć o przeżycie w Auschwitz, gdzie ten, kto nie pracował, trafiał do krematorium. Maszę polska niania ochrzciła Marysią i po śmierci rodziców wychowała jak swoje dziecko mimo grożącej jej za to śmierci. Jurek przeżył piekło na ziemi w obozie utworzonym specjalnie dla dzieci. Nikt go tam nie chronił – jedynymi dorosłymi w okolicy byli jego oprawcy. Stefcia urodziła się w obozowym baraku. Po latach dają świadectwo prawdzie. W ich wspomnieniach splatają się dobro i zło czasów wojennej zawieruchy – planowana zagłada narodu polskiego, okupiona męczeństwem tysięcy małych Polaków, oraz odwaga i przyzwoitość ludzi ryzykujących wszystko, żeby nieść pomoc. O nich, aniołach spotkanych na swojej drodze, dzieci wojny też nam przypominają. Nie chcą, by pamięć o nich zaginęła, bo jak mówi jedna z bohaterek: „Prawdy nie można zakłamywać”. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Przejmujące wspomnienia dwunastu kobiet, które przeżyły piekło niemieckiego nazistowskiego obozu zagłady Auschwitz-Birkenau. Książka jest efektem rozmów autorki z każdą z bohaterek. Leokadia Rowińska do obozu trafiła w trzecim miesiącu ciąży. Wspomina, jak okrutnie traktowane były kobiety oczekujące potomstwa. Ireneusz, bo takie imię nadała swojemu synkowi, stał się najmłodszą ofiarą Marszu Śmierci. Pochowała go w pudełku po makaronie. Zofia Wareluk urodziła się w Auschwitz. Swoją smutną historię opowiada na podstawie wspomnień matki. Poród Zosi odbierała Stanisława Leszczyńska. Urszula Koperska do obozu trafiła jako 8-letnie dziecko. Opowiada o głodzie, tęsknocie i strachu. Jej wspomnienia to historia każdego dziecka w Auschwitz. W baraku, w którym się znajdowała, więzień artysta, rysował dzieciom na ścianie obrazki, które przetrwały do dziś. Wiesława Gołąbek w obozie przebywała prawie trzy lata. W tym samym baraku co ona znalazła się Seweryna Szmaglewska. Pisarka wspomina 16-letnią Wiesię w swojej książce Dymy nad Birkenau. Walentyna Nikodem była w Auschwitz świadkiem wielu bestialskich poczynań esesmanek. To ona pod koniec wojny spotkała jedną z najokrutniejszych morderczyń i doprowadziła do jej egzekucji. To tylko niektóre z historii, ale każda z nich zasługuje na pamięć.

Książka wydana w serii Wielkie Litery – w specjalnym formacie z dużą czcionką dla seniorów i osób słabowidzących.

Felix Landau lubił przesiadywać na balkonie okazałej willi i strzelać do przechodzących Żydów. W listach miłosnych do żony szczegółowo opisywał sadystyczne czyny, jakich się dopuścił. Brał też udział w masakrze profesorów lwowskich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 we Lwowie.

Landau to zbrodniarz nazistowski, który organizował pracę Żydów w Drohobyczu. Na jego łasce był Bruno Schulz, którego nazista zmusił do namalowania w swojej willi obrazów inspirowanych baśniami. Wkrótce to za jego sprawą, Schulza spotkała okrutna śmierć.
U boku wiernie towarzyszyła Landauowi ukochana Gertrude. Urządzała z nim wystawne przyjęcia w drohobyckiej willi, w dzielnicy oddzielonej od getta aleją jabłonek i ładnych domów. Gertrude szybko znalazła się pod wpływem Feliksa.

TO HISTORIA O SADYSTACH,
KTÓRZY NIE COFNĘLI SIĘ PRZED NICZYM.

Książka koncentruje się na wydarzeniach w Lesie Katyńskim w latach 1940–1943, począwszy od transportów jeńców z Kozielska do Smoleńska i Gniezdowa, aż do założenia tzw. cmentarza PCK. Mimo upływu lat zbrodnia katyńska wciąż kryje wiele niewyjaśnionych dotąd zagadek.
Także niektóre przyjęte w literaturze przedmiotu „pewniki” nie odpowiadają stanowi faktycznemu. Jednym z nich jest sprawa ekshumacji przeprowadzonej przez Niemców w Lesie Katyńskim wiosną 1943 r. Pomijając samą tę kwestię, „Niemcy” ci zostali w książce bliżej przedstawieni, np. 3 km od katyńskich grobów w okresie wrzesień 1941 – wrzesień 1943 r. rozlokowany był sztab generalny Grupy Armii „Środek”, a po ujawnieniu (nie było to – jak się pisze – „odkrycie”) polskich mogił sprawą tą zajmował się m.in. szef jej wywiadu i kontrwywiadu.