Bóg Cisza Prostota

Światowy bestseller, który porusza sumienia
NIEWINNY!
Ten ostateczny werdykt został wydany po czterech latach udręki – publicznych oskarżeń, śledztwa, procesu i medialnego linczu – oraz ponad roku więzienia za przestępstwo, którego kard. George Pell nie popełnił!
Sąd Najwyższy Australii ostatecznie całkowicie uniewinnił 78-letniego kardynała i oczyścił od zarzutów o przestępstwo na tle seksualnym. Było to nie tylko osobiste zwycięstwo hierarchy nad niesprawiedliwością, ale i nadzieja dla całego Kościoła katolickiego, iż prawda zawsze ostatecznie zatriumfuje.
Nie żywiąc niechęci do swoich oskarżycieli, sędziów, pracowników więziennictwa, dziennikarzy oraz osób wyrażających wobec niego nienawiść, kard. Pell wykorzystał pobyt w więzieniu jako swego rodzaju „przedłużone rekolekcje”. Sumiennie przy tym wypełniał strony zeszytu swoimi duchowymi refleksjami oraz spostrzeżeniami na temat bieżących wydarzeń i więziennego życia. Z jego zapisków wyłania się portret człowieka niezłomnej wiary i ogromnej dojrzałości duchowej, poddawanego próbie jak biblijny Hiob, który może stać się inspiracją i wzorem dla współczesnego człowieka.
Dziennik więzienny. Apelacja to pierwsza książka z tryptyku, który kard. Pell stworzył podczas uwięzienia. Dwie następne części już w przygotowaniu.

Bertrand Galimard Flavigny przedstawia losy jednego z najsłynniejszych zakonów rycerskich od jego początków do czasów współczesnych. Wpływy i bogactwa joannitów w Ziemi Świętej dorównywały dobrom templariuszy – władali ogromnymi posiadłościami ziemskimi i twierdzami, w tym słynnym Krak des Chevaliers. Po upadku Akki ich siedziby znajdowały się kolejno na Cyprze, Rodos i Malcie. Atakowali ziemie Bizancjum i walczyli z sułtanem Sulejmanem.
Autor skupia się nie tylko na historii zakonu, jego strukturze organizacyjnej i działalności na przestrzeni wieków, lecz także na kwestiach medycyny, floty, korsarstwa, architektury wojskowej, sztuki barokowej i świętości oraz niezwykle istotnych dla losów joannitów relacjach zakonu z kolejnymi europejskimi monarchami, Stolicą Apostolską i Osmanami. Opisując burzliwe dzieje szpitalników, analizuje źródła ich potęgi i stara się odpowiedzieć na pytanie, co sprawiło, że nie podzielili oni losu templariuszy i udało im się przetrwać do dziś.
Dlaczego joannici uznawani byli za zbrojne ramię papieża? Czym były tzw. języki, jakimi metodami leczono „panów chorych”? Dlaczego Caravaggio został nadwornym malarzem zakonu, kto wzniósł mury Valletty, z kim i jakimi sposobami zakon walczył na wodach Morza Śródziemnego i dlaczego joannici przejęli dobra templariuszy?
Na te i wiele innych pytań nurtujących czytelnika poszukującego informacji na temat historii zakonu Flavigny udziela odpowiedzi z kronikarską wręcz drobiazgowością. Obraca wniwecz niektóre utarte poglądy, rzucając nowe spojrzenie na dotychczasową wizję organizacji, która zdołała przetrwać kilka stuleci zawirowań politycznych, konfliktów zbrojnych i tułaczki w poszukiwaniu siedziby.

Cała prawda o życiu w polskim seminarium

Dla części kleryków pójście do seminarium było najlepszą decyzją w życiu, dla innych – początkiem dramatu. Są tacy, którzy uznają sens narzuconych zasad, i tacy, którzy nie wytrzymują izolacji i kontroli przełożonych. Dla jednych celibat to wartość, dla drugich – źródło hipokryzji w Kościele.
Autor bestsellerowych reportaży, który od dekady pisze o różnych obliczach polskiego Kościoła, wszedł do środowiska polskich kleryków. Odbywa przełomowe rozmowy z byłymi, obecnymi i przyszłymi księżmi. Jego rozmówcy mówią całą prawdę o codzienności za murami seminariów, choć niełatwo im było opowiadać o sprawach intymnych i bolesnych. Nie unikają tematów trudnych, jak: molestowanie, polityka, homoseksualizm, skandale obyczajowe.
Czy warto poświęcić miłość? Czy kleryk rezygnuje ze wszystkich przyjemności? Jak przyszli księża radzą sobie z mrocznymi stronami Kościoła? Czy to właśnie w seminariach rodzą się patologie związane z tą instytucją? Kto odpowiada za spadek powołań i liczne odejścia z kapłaństwa? Czego tak naprawdę uczą polskie seminaria? Czy są sposobem na łatwą karierę? Jak wygląda świat, którego jesteśmy blisko, lecz kompletnie go nie znamy?
Mariusz Sepioło – autor bestsellerów Himalaistki, Nanga Dream. Opowieść o Tomku Mackiewiczu. Publikuje w największych tytułach prasowych, m.in. „Tygodniku Powszechnym”, „Polityce”. Wyróżniony w I edycji Nagrody Dziennikarskiej im. Zygmunta Moszkowicza.

Charakterystyczna wieża kościoła przy ul. A. Fredry widoczna jest z wielu miejsc poznańskiego śródmieścia. Nie wszyscy jednak wiedzą, że ta katolicka świątynia, wybudowana prawie 150 lat temu i uważana za jedno z najważniejszych dzieł XIX-wiecznego neogotyku, powstała dla parafii ewangelicko-augsburskiej. Kościołowi, jego historii i architekturze, poświęcona jest kolejna monografia z serii "Zabytki Poznania". Aktualizacji i uzupełnienia tekstu opracowanego przez Bolesławę Krzyślak dokonała Zofia Kurzawa, a jego zrozumienie przez osoby niezwiązane z historią sztuki czy architekturą ułatwią cenne materiały ikonograficzne oraz zdjęcia współczesne Piotra Skórnickiego.

Prezentowane materiały odzwierciedlają działalność Kościoła katolickiego na terenie Białorusi w różnych epokach historycznych. Autorzy pokazali rolę Kościoła w życiu publicznym i jego relacji ze strukturami państwowymi. Bardzo ciekawe są materiały poświęcone działalności różnych przedstawicieli Kościoła katolickiego. Artykuły charakteryzują się wysokim stopniem nowości naukowej. Ich autorzy przeanalizowali szeroki wachlarz źródeł historycznych, w tym odkryli wiele nowych materiałów archiwalnych. Umożliwiło to wyciągnięcie oryginalnych i uzasadnionych wniosków. Wydanie książki wnosi znaczący wkład w badanie historii Kościoła katolickiego na terenie Białorusi oraz stosunków polsko-białoruskich. (Prof. dr hab. Nikolaj Mezga; historyk, Homelski Uniwersytet Państwowy im. F. Skoryny w Homlu)

Tom poświęcony jest katolicyzmowi i katolikom na Białorusi. Jeśli powiemy, że jest to drugie co do wielkości wyznanie religijne w Republice Białorusi (i tak było w białoruskich prowincjach Imperium Rosyjskiego i na radzieckiej Białorusi), to będzie to niewielkie i skrajnie niewystarczające tłumaczenie. Od czasu Unii Krewskiej religia katolicka i Kościół odgrywają rolę alternatywnego lub dominującego wyznania na białoruskich ziemiach Wielkiego Księstwa Litewskiego, Rzeczypospolitej Obojga Narodów, Imperium Rosyjskiego i Związku Radzieckiego. Dla białoruskich Polaków, czy spolonizowanych Białorusinów, katolicyzm był najważniejszym czynnikiem konsolidacji etnicznej, duchowej i kulturowej, solidnym fundamentem orientacji światopoglądowej i ideologicznej w wielonarodowym i wielowyznaniowym państwie. (Prof. dr hab. Uładzimir Snapkouski; historyk, Białoruski Uniwersytet Państwowy w Mińsku)

Rozważania autorów, badaczy polskich i białoruskich, koncentrują się wokół historii Kościoła katolickiego. Podjęcie tak obszernej problematyki wiąże się z szeroką wiedza, znajomością źródeł oraz mocnym osadzeniem badanych problemów w dotychczasowym dorobku historiograficznym. Zarówno informacje o charakterze faktograficznym, jak i refleksje autorów są niezwykle cenne. Niektóre ujęcia należy uznać za polemiczne, wymagające debaty naukowej. Naturalnym stanem historiografii jest zróżnicowanie w kwestiach interpretacyjnych, a rzetelna dyskusja w gronie fachowców, opierająca się na stanie badań, służyć ma wypracowaniu nowych ujęć. Stanowi to bezsprzeczną wartość dodaną tego opracowania. (Prof. dr hab. Jan Szumski; Instytut Historii Nauki PAN w Warszawie, Biuro Badań Historycznych IPN w Warszawie)

Dr hab. Tadeusz Gawin (ur. 1951, Łosośna k. Grodna) – obywatel Białorusi, emerytowany oficer zawodowy, polski działacz społeczny, historyk. Ukończył Wyższą Wojskową Szkołę Łączności w Orle i Akademię Łączności w Leningradzie. Na stanowiskach dowódczych i sztabowych w wojskach pogranicznych ZSRR w Zabajkalskim, Pacyficznym i Zachodnim Okręgu Pogranicznym. W 1987 roku, w stopniu ppłk., zrezygnował z kariery wojskowej na rzecz zaangażowania w ruch polskiego odrodzenia narodowego w BSRR. Prezes Stowarzyszenia Kulturalno-Oświatowego im. Adama Mickiewicza w Grodnie (1988-90); współzałożyciel i prezes Związku Polaków na Białorusi (1990-2000). Doradca d/s narodowościowych przew. RN S. Szareckiego (1996-99); w 1997 roku sygnatariusz „Karty ’97” – ruchu obywatelskiego obrony praw człowieka oraz niezależności i suwerenności państwa białoruskiego. Doktorat na Uniwersytecie Opolskim (2008), habilitacja na Uniwersytecie w Białymstoku (2019). Pracownik naukowy Centrum Studiów Białoruskich przy Studium Europy Wschodniej UW.