Bój Pod Radzyminem

Autorzy w 9. tomie dokumentów operacyjnych do wojny 1920 r. analizują genezę wojny, podkreślając, że Rosja sowiecka pozostała w swojej polityce kontynuatorem imperialnej carskiej Rosji. Uświadamiają celowość i dalekosiężność programu Józefa Piłsudskiego – stworzenie federacji krajów Europy Wschodniej zagrożonych sowieckim imperializmem.

Czytelniku, czy wiesz, że w dwudziestoleciu międzywojennym Bydgoszcz była NAJ? NAJwiększym, NAJbardziej zielonym miastem powiatowym II Rzeczypospolitej z NAJwiększą liczbą inwestycji budowlanych, NAJwyższą wieżą spadochronową, NAJokazalszą budowlą sakralną i NAJwiększą bekoniarnią w kraju. Kanał Bydgoski za to uznawano za NAJpiękniejszą drogę wodną w II Rzeczypospolitej.
Poznaj historię miasta, które w latach międzywojennych miało zupełnie inne oblicze i było jednym
z NAJciekawszych miejsc w Polsce. Poczuj klimat przedwojennej Bydgoszczy, odkryj NAJbardziej zadziwiające fakty z życia mieszkańców, przeczytaj NAJdziwniejsze ciekawostki.
W poszczególnych rozdziałach zostały omówione NAJważniejsze aspekty życia miasta, m.in. przestrzeń miejska, architektura, handel, komunikacja, służba zdrowia, sztuka i nauka.
Książka zawiera dokumenty, dane statystyczne, informacje adresowe oraz kilkaset NAJpiękniejszych fotografii. Dopełnieniem całości jest atrakcyjna szata graficzna.

Do książki dołączone są bezpłatne dodatki:
– reprint planu miasta z 1939 roku
– reprint Ilustrowanego Przewodnika po Bydgoszczy Stanisława Łabendzińskiego z 1920 roku

Książka opowiada o grupie filologów z poznańskiego Koła Polonistów. Prezentuje rozmaite typy ich aktywności – publicznej i prywatnej, instytucjonalnej i pozainstytucjonalnej, uniwersyteckiej i pozauniwersyteckiej – podejmowane w przestrzeni miejskiej międzywojennego Poznania. Przedmiotem badań autorki jest trudna do zdefiniowania relacja między miastem, uniwersytetem oraz literaturoznawstwem, praca ma stanowić mikronarracyjny przyczynek do kulturowej historii nauki o literaturze. Analiza środowiska poznańskiego Koła Polonistów pozwala także rozeznać się w funkcjonowaniu jednej z lokalnych grup inteligencji polskiej w okresie jej dynamicznej modernizacji, przechodzenia od wzorów przednowoczesnych do sposobu działania typowego dla nowoczesnej warstwy ludzi wykształconych.

Między parafią a łagrem to tom wspomnień ks. Józefa Kuczyńskiego (1904-1982), kapłana diecezji łuckiej, duszpasterza katolików na Ukrainie i w Kazachstanie. Przed wojną działał on w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży i w ZHP, studiował też we Francji uzyskując doktorat z nauk społecznych. Od czasów przedwojennych datuje się jego przyjaźń z bł. ks. Władysławem Bukowińskim, „Apostołem Kazachstanu”. W latach 1939-1944 był proboszczem w Szumbarze i Dederkałach, na pograniczu Wołynia i Podola. Za zorganizowanie samoobrony Polaków przed atakami ukraińskich nacjonalistów został odznaczony przez AK Krzyżem Walecznych. W latach 1956-1958 pracował jako duszpasterz w Kazachstanie. Wielokrotnie był więziony, w łagrach spędził ponad 17 lat (w Workucie, na Uralu, w obwodzie irkuckim, w Kraju Mordowskim). Od 1966 roku do śmierci pracował w Barze i innych parafiach na Podolu. W swojej książce ks. Józef Kuczyński opisuje osobiste, często dramatyczne wspomnienia obejmujące okres wojny, podróże misyjne po Ukrainie, działalność duszpasterską w Kazachstanie, aresztowania, śledztwa i pobyty w łagrach oraz pracę w parafiach Podola. Jest świadectwem heroicznej walki o utrzymanie wśród wiernych na Wschodzie przynależności do Kościoła oraz więzów z polskością.

„Któż nie zna Lopka? Lopek i kropka” – taki refren powtarzała rozbawiona Warszawa lat 20 i 30. XX wieku, mając na myśli doskonałego komika, świetnego aktora i, jak się okazuje, również wspaniałego narratora, Kazimierza Krukowskiego (1901-84). W pamięci miłośników kabaretu i filmu (w tej właśnie kolejności) pozostał „Lopek” jako odtwórca przezabawnych piosenek satyrycznych wyśmiewających otaczającą go rzeczywistość, ale głównie jako doskonały odtwórca skeczów typu „szmonces” – ubrany w mizerne brązowe paletko w czarną kratę i zniszczony melonik na głowie latami bawił tłumy spragnionych śmiechu ludzi. Po wojnie, po powrocie z emigracji, wrócił na scenę, ale zaczął też pisać wspomnienia. I tak, w 1957 roku Filmowa Agencja Wydawnicza wydała jego Moją Warszawkę z uroczymi rysunkami Eryka Lipińskiego. Na niewielu ponad 100 stronach Krukowski pozwala tam czytelnikom zanurzyć się w atmosferę Warszawy przedwojennych czasów, poznać klimat tamtych lat, świat teatru, kabaretu i kina. A ma o czym pisać i... potrafi pisać. Z kart Warszawki spoglądają na nas minione gwiazdy: zwiewna Loda Halama z siostrami, przecudna i przedwcześnie zmarła Zula Pogorzelska, charyzmatyczna Ordonka, niepowtarzalny konferansjer i twórca teatrzyku „Qui Pro Quo” Fryderyk Jarossy, świetni aktorzy: Adolf Dymsza, Ludwik Solski, Michał Znicz i wielu, wielu innych, o których Krukowski opowiada z ogromnym ciepłem i swadą. Warszawka to też nostalgiczna podróż po samej stolicy, po jej kawiarniach, eleganckich restauracjach i... spelunkach. To taka mała, ale jakże ciepła pigułka przedwojennej Warszawy.
Po latach przypominamy czytelnikom tę niezwykłą książkę, licząc, że dzięki niej poznają zapominany powoli kawałek historii naszej stolicy.?

Nie masz Polski bez morza i Pomorza… – te słynne słowa prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego, zawarte w przemówieniu z 31 lipca 1932 roku, miały przekonać Polaków o ważnej roli tego regionu w dziejach Polski i jego znaczenia w przyszłości. „Straż nad Bałtykiem” powierzono większym miastom i mniejszym ośrodkom. Szczególnie zostały wyróżnione: Toruń – jako stolica Pomorza, Gdynia – jako prężnie rozwijający się port morski, Bydgoszcz – jako najważniejszy ośrodek przemysłowo-gospodarczy, Inowrocław i Ciechocinek – jako dwa kurorty oraz Włocławek – stolica Kujaw.
Reprint Monografii Wielkiego Pomorza i Gdyni, która ukazała się z okazji 20 rocznicy powrotu Pomorza do Macierzy, prezentuje ten region w szerokiej perspektywie. O wspaniałej przeszłości Pomorza świadczą wydarzenia historyczne, bogactwo zabytków i osiągnięcia kultury ludowej. Teraźniejszość widoczna jest w dokonaniach w dziedzinie rozwoju przemysłu, szkolnictwa i kultury. Uwagę zwracają również zagadnienia związane z rolnictwem i turystyką.
Szeroki zakres tematyczny opracowania oraz liczne ilustracje (ponad 250) miały dowodzić wyjątkowości i atrakcyjności tego obszaru tak pod względem historycznym, jak i gospodarczym oraz kulturalnym. Ideę tę udało się licznemu gronu Autorów wcielić w życie.