Boże Narodzenie Według Pięciu Przemian

Niejednokrotnie czytelnicy i fani Roberta Makłowicza zadawali mu pytanie (i pewnie nadal będą je zadawać) gdzie nauczył się gotować, czy chodził do jakieś szkoły kucharskiej. A może Robert Makłowicz jest kulinarnym samoukiem? Nie jest to do końca prawdą, bo ulubiony gotujący podróżnik pobierał w tej materii naukę. Ale jak sam podkreśla – tylko raz – w Tajlandii. Tam po raz pierwszy i ostatni w mym życiu uczęszczałem na kursy gotowania, które zakończył całodzienny, praktyczny egzamin. Nie można się więc dziwić, że w drugim swoim odcinku na Youtube Makłowicz pokazał, jak przyrządzić Tajskie placuszki kukurydziane. Internet oszalał, lajków i pozytywnych komentarzy nie było końca (ponad pięćset tysięcy wyświetleń, prawie tysiąc komentarzy). Okazało się, że proste, aromatyczne danie kuchni azjatyckiej może wybornie smakować nad Wisłą. To drobne z pozoru wydarzenie sprawiło, że zarówno autor jak i wydawca podjęli decyzję o rozpoczęciu praca nad nową książką, którą czytelniku trzymasz właśnie w rękach. Ponad 80 przepisów pochodzi między innymi z takich krajów jak Tajlandia, Wietnam, Malezja, Singapur, Filipiny czy Kambodża. Choć inspiracji innymi kuchniami azjatyckimi jest o wiele więcej, mowa tu choćby o wielkim dziedzictwie Chin i Indii. Kulinarne recepty zostały podzielone na kilka działów: Sałatki i przekąski, Zupy, Makarony i ryże, Mięso, Ryby i owoce morza, Jarzyny oraz Desery. Warto zaznaczyć, że przy daniach mięsnych autor podaje roślinne zamienniki, dzięki czemu potrawy te będą mogli przygotowywać również wegetarianie i weganie. Książka ilustrowana jest przepięknymi zdjęciami potraw i fotografiami z podróży Roberta Makłowicza w ten zakątek świata. A o tym jak te dania gotuje się w Polsce autor pisze we wstępie tak: Wszystkie zamieszczone tu przepisy własnoręcznie przygotowałem. Nawet jeśli niektóre gotowałem przed kamerą w miejscach, skąd pochodzą, przygotowywałem je raz jeszcze w Krakowie, by mieć pewność, że da się je zrobić i u nas, zważywszy na dostępność składników. Rzecz jasna nie wszystko kupicie u siebie za rogiem, jednak gwarantuję, że wszystko u nas kupić da się, choć czasami, jak się nie mieszka w dużym mieście lub jego pobliżu, łatwiej to zrobić przez Internet. Przy oryginalnych przepisach staram się podawać ich lokalne nazwy, są jednak takie dania, przy których figurują jedynie nazwy polskie. Najczęściej chodzi tu o potrawy, które sam stworzyłem, inspirując się oryginalnymi daniami. Część z nich należy do naszego domowego kanonu kulinarnego. Choć wiem świetnie, że żyjemy w kraju ziemniaków, kapusty i jabłek, wiem, że jadać winno się przede wszystkim to, co dana ziemia rodzi, to wiem również, że w ponury listopadowy polski dzień tajskie curry jest najlepszym remedium na ból istnienia. Daje nadzieję, pieści mózg i obiecuje słońce. Takowych doznań życzę Wam jak najwięcej!

A gdyby tak któregoś dnia znaleźć się w środku kraju, który kocha wino? Książka Piotra Apostolidisa to niezwykle ciekawa, pełna wiedzy o winie i winiarstwie, chwilami szalona podróż po Gruzji. Unikalna możliwość spojrzenia na nią z perspektywy nie turysty, a mieszkańca. Fascynująca lektura. Już wiem, dokąd chcę pojechać w najbliższe wakacje!
Agnieszka Rousseau, dyplomowany enolog, Winnica Wieliczka
Gruzińska uczta to fascynująca podróż przez kraj biesiad, w którym nie ma wina bez jedzenia i nie ma jedzenia bez wina.
To opowieść o regionie, gdzie nic nie dzieje się bez wina – świat wina, gdyby nie Gruzja, byłby pewnie o kilka tysięcy lat młodszy. O gruzińskiej kuchni, ucztach do białego rana i radości z życia, której można się uczyć od Gruzinów.
Co się jada na gruzińskich suprach?
Czym się różni tradycyjna gruzińska metoda wytwarzania win od europejskiej?
Jak zaprzyjaźnić się z Gruzinami?
Czy wino im jest starsze, tym lepsze?
Jak zrobić czakapuli?
Piotr Apostolidis – miłośnik Gruzji, certyfikowany znawca wina. Podczas czteroletniego pobytu na Kaukazie zajmował się zgłębianiem tajników najstarszej kultury winiarskiej świata, odwiedził setki winnic we wszystkich regionach Gruzji, poznając czołowych producentów. Jest autorem dwóch roczników win naturalnych zrobionych tradycyjną metodą gruzińską.

Góry Olbrzymie, gdyż taką właśnie nazwę nosiły Karkonosze i Góry Izerskie do początków XIX wieku traktowane jako jedno pasmo.mają w sobie coś z bigosu. Wszystko jest w nich wymieszane: wpływy gospodarcze, kulturowe i polityczne-diś po śląskiej stronie polskie, a niegdyś czeskie, piastowskie, znowu czeskie, austriackie, pruskie i niemieckie. Odzwieciedleniem ich poplątanych dziejów jest regionalna kuchnia legendarnego władcy tej krainy-Ducha Gór.

Claudia Roden przez ostatnie 40 lat napisała ponad 20 książek kulinarnych. Otworzyła przed nami podwoje cudownego świata oliwy z oliwek, syropu z granatów czy harissy z płatkami róż, na zawsze odmieniając podejście do gotowania i jedzenia. W nowym zbiorze przystępnych przepisów dzieli się wspomnieniami ze swojego pełnego podróży życia. Prezentuje różnorodne smaki i aromaty śródziemnomorskich potraw – nieskomplikowanej, cudownej kuchni słońca, która powinna gościć na naszych stołach jak najczęściej.

Nowa książka jednej z najbardziej popularnych i lubianych postaci polskiej sceny kulinarnej. Michał Korkosz, lepiej znany jako Rozkoszny, autor bloga rozkoszny.pl powraca z nową porcją ekscytujących przepisów. Tym razem pokazuje jak wygląda jego współczesne polskie gotowanie. Z jednej strony mamy więc uwspółcześnione wersje klasyków, jak pierogi z pieczonym selerem i wędzonym twarogiem, z drugiej zaś propozycje są hołdem dla smaków i składników, które pojawiły się w Polsce stosunkowo niedawno, wraz z globalizacją i masową migracją.

W książce znajdą się przepisy m.in. na kopytka ze szpinakiem w umamicznym sosie na bazie grzybów, miso i sosu sojowego, doprawione makowym furikake, pampuchy – bułeczki gotowane na parze, które Rozkoszny nadziewa smażonymi boczniakami i bobem, a następnie polewa sosem na bazie bliskowschodniej tahini, młodą kapustę z glazurą z harissy, podaną na kwaśnej śmietanie z kurkumową oliwą i koprem. To gotowanie odzwierciedlające ducha naszych czasów. Jest lżej, zdrowej i szybciej, a przy tym z pełnią polskiego smaku rozumianego na nowo – globalnie. Tak ekscytującego, że nie można mu się oprzeć.

„Lwów zmienił się w czasie wojny, ale wojna go nie zniszczyła…”
(Ze Wstępu autora)
Co w dawnym Lwowie znaczyło: „iść do pana Edzia”? Dlaczego pijąc wiśniówkę, trzeba uważać na tramwaj? Jak upito czerwonego hrabiego? Co to jest żydowska penicylina?
Gdyby ogłoszono konkurs na kulinarną stolicę Europy Środkowej, Lwów z powodzeniem mógłby ubiegać się o to miano. Książka opowiada o dawnym i współczesnym Lwowie, widzianym zza restauracyjnych i kawiarnianych stolików, a jednocześnie stanowi doskonały „spacerownik kulinarny”. To miasto jest jak wielki, buchający kocioł, z którego wydobywają się wciąż nowe smaki, idee, pomysły, lecz nie zapomina ono przy tym o tradycji. Do paleniska dorzucają szefowie kuchni, restauratorzy, ale także liczni aktywiści, badacze tradycji kulinarnych, eksperci i dziennikarze. Swoimi autorskimi przepisami podzielili się z nami szefowie kuchni najlepszych lwowskich restauracji oraz Pani Stefa – największy autorytet kulinarny w tym mieście.
Piotr Janczarek kreśli pasjonującą biografię Lwowa – biografię pełną różnorodnych smaków i smaczków.
Dodatkową zaletą książki jest staranna szata graficzna, oryginalne zdjęcia i barwne ilustracje.