Bretania w twórczości Jurija Sulimowa

Dokument wewnętrznego życia geniusza, niezwykłe świadectwo postępującej schizofrenii, szczególny obraz przeżyć, otaczających go ludzi, wrodzonej naiwności dziecka, nadwrażliwości i nigdy nie zaspokojonej tęsknoty za miłością.

Niżyński zaczął pisać "Dziennik" po swoim ostatnim występie i przerwał zaledwie po paru tygodniach, odizolowany od świata w sanatorium dla obłąkanych.

Pierwszy tom bardzo rozszerzonego wyboru dzienników Sándora Máraiego (1900–1989), jednego z najwybitniejszych dwudziestowiecznych pisarzy węgierskich. Pisanie dziennika autor Wyznań patrycjusza rozpoczął w 1943 roku i kontynuował aż do samobójczej śmierci w 1989. W „Czytelniku” ukazał się dotychczas jednotomowy wybór z tego niezwykle obszernego diariusza. Publikowany obecnie tom, obejmujący lata 1943–1948, stanowi pierwszą część nowej, pięciotomowej edycji. Dziennik Máraiego to dzieło intelektualisty, który w swoich notatkach zawarł refleksję nad światem, przemyślenia z lektur, ocenę socjologiczną i moralną współczesnych społeczeństw, namysł nad kondycją ludzką. Głębia myśli, bezwarunkowa uczciwość w ocenianiu otoczenia i siebie samego, błyskotliwość sformułowań, ironia i finezyjny dowcip – wszystko to nie pozwala oderwać się od lektury tej niezwykłej książki.

Kiedy 1 października 1999 roku w wyniku podziału Wydziału Humanistycznego powstawał Wydział Filologiczny, zastanawialiśmy się wszyscy, jak ta nowa struktura organizacyjna może wpłynąć na nasze badawcze osiągnięcia, atrakcyjność i jakość kształcenia na prowadzonych przez nas kierunkach studiów oraz warunki naszej pracy. Po 20 latach możemy z dumą powiedzieć, że był to dla nas bardzo udany czas. Jako jedyny wydział o takim profilu w północnej Polsce uzyskaliśmy trzykrotnie z rzędu kategorię „A” w wyniku ewaluacji jednostek naukowych, wzbogaciliśmy naszą ofertę dydaktyczną w wiele atrakcyjnych kierunków studiów filologicznych i kulturoznawczych oraz w zasadniczy sposób poprawiliśmy nasze warunki lokalowe i infrastrukturalne. Jestem jednak głęboko przekonany, że osiągnęliśmy wiele sukcesów nie dlatego, że działaliśmy w takiej, a nie innej strukturze instytucjonalnej, ale dlatego, że byli i ciągle są wśród nas wybitni i oddani Uniwersytetowi ludzie – znakomici naukowcy, świetni dydaktycy i zdolni organizatorzy. Wszystkim tym osobom składam najserdeczniejsze podziękowanie, a szczególnie dziękuję Prof. Adamowi Bednarkowi i Prof. Czesławowi Łapiczowi, którzy jako dziekani Wydziału Filologicznego tworzyli bardzo dobrą atmosferę do współpracy i dbali o interesy Wydziału na zewnątrz. Właśnie dzięki atmosferze zaufania i współpracy podejmowaliśmy i podejmujemy razem ambitne wyzwania, które wzmacniają naszą akademicką pozycję w kraju i na świecie. Ze spokojem zatem patrzę w naszą przyszłość, którą od 1 października 2019 roku będziemy kształtować znowu jako Wydział Humanistyczny, działający w nowej strukturze organizacyjnej naszej Uczelni. Za Wergiliuszem możemy powiedzieć: Audaces fortuna iuvat, i śmiało wkroczyć w nowy etap naszej historii.

Prof. dr hab. Przemysław Nehring
Dziekan Wydziału Filologicznego
Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu

Książka „Ja, hipis – narkoman” to rzecz o narkomanii totalnej, nie rozprawka o imprezowym „poćpywaniu” dla chwilowej przyjemności. To lot przez kawał historii PRL-u, lot nad brudnym, biednym krajem zgnębionych ludzi.

W końcu lat 70. i na początku 80. wielu postanowiło zanegować system. Bohater książki, a zarazem jej autor – Kaczor – już jako nastolatek zaczyna wyznawać ideały hipisowskie. Samodzielnie studiuje, bawi się, filozofuje, toczy dyskusje o istocie wolności, słucha Doorsów i poznaje odmienne stany świadomości. Kaczor uprawia istny eskapizm, nie liczy się z nikim i z niczym, skupia się tylko na tym, co daje mu przyjemność. Lista tych rzeczy skraca się w postępie geometrycznym, ale na pierwszym miejscu wciąż jest ona – heroina. Miejsce eskapizmu stopniowo zajmuje nihilizm, miejsce nihilizmu – totalna abnegacja.

Autor oszczędza nam dydaktyzmu, wielkich słów i wyszukanych metafor. W książce nie ma narkomańskiej martyrologii, łez ani użalania się nad losem. Znajdziemy tu jedynie porażającą siłę autodestrukcji. Efekt jest na tyle wymowny, że nikt przy zdrowych zmysłach po przeczytaniu tej książki nie sięgnie po narkotyki! A jak zobaczy, że syn, córka, kolega z pracy wpada w sidła uzależnienia to – autor ma taką nadzieję – podejdzie i rąbnie go w łeb! I to jest nowa jakość mówienia o narkomanii.

Mówi się: "Obyś żył w ciekawych czasach". Czy czasy PRL były ciekawe? Tak. Często opisywane są przez historyków, socjologów czy filozofów. Ukazywane są jako czasy trudne, momentami tragiczne, niebezpieczne, pełne strachu. Każdy coś wie o PRL. Ci, którzy w nim żyli wspominają go przeważnie albo dobrze, albo źle. Połowa Polaków zna PRL tylko z opowiadań lub książek.
A jak widziała to dziewczynka, która żyła w tamtych czasach? Dzieci nie rozumieją polityki, chcą spędzać czas z rówieśnikami, chcą stabilizacji, bezpieczeństwa, chcą swobody. Mają swoje małe i „ogromne” problemy.
Nie obchodzi je ustrój czy polityka, które przelatują przez codzienność i rzutują na całe życie.
"Opowiadania nostalgiczne" uchylają rąbka tajemnicy o życiu córki członka aparatu ówczesnej władzy. Czy było tak inne, jak się czasami o tym mówi w tonie deprecjonowania? Jak wyglądało jej patrzenie na codzienność? Opowieść dotyczy lat środkowego PRL. Każdy znajdzie tu coś dla siebie: starsi – wspomnienia swojej młodości, młodsi – wiele ciekawych informacji o życiu w tamtych czasach. PRL był jaki był. Każdy żył jak mógł i umiał, a czasem nawet jak chciał, i to niezależnie od tego kim się było.
Każdy miał swój PRL.

Jolanta Czartoryska – absolwentka Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przez kilkadziesiąt lat wykonywała cztery zawody prawnicze, obecnie emerytowany radca prawny. Doktor nauk humanistycznych – historyk, publicystka, laureatka konkursu „Deutsche Welle” i „Rzeczypospolitej” (2002) oraz innych wyróżnień, autorka książki-dyskursu dotyczącego okresu PRL i współczesności „Odejść w cień”( LSW 2012).
Lubi porządkować problemy i przestrzeń wokół siebie.

Jako 18-letni student medycyny Axel Munthe odkrył w 1875 roku wyspę Capri, gdzie zauroczyła go maleńka kapliczka San Michele. Zakochał się w tym niezwykłym miejscu i przez lata marzył, by zbudować tu dom, z którego okien będzie mógł podziwiać zapierający dech widok na Zatokę Neapolitańską.

Młody Szwed ciężko pracował i wreszcie odniósł sukces. Mimo że stał się wziętym lekarzem europejskiej arystokracji, nie zapomniał o najbiedniejszych. Za darmo leczył chorych na dyfteryt mieszkańców Montparnasse, zarażonych tyfusem szwedzkich robotników, ofiary epidemii cholery w Neapolu.
Wreszcie po dwunastu latach od pierwszej wizyty na Capri udało mu się zrealizować marzenie. Zamieszkał w białej willi przy kapliczce San Michele i wiódł spokojne życie w pełnej harmonii z otoczeniem.

W swych słynnych pamiętnikach połączył fakty ze swego pełnego przygód życia z własnymi wizjami i refleksjami. Z dużą dozą humoru i życzliwości wobec wszystkich istot żywych pisał o ludziach, z którymi zetknął się na wyspie i bogatej przyrodzie, która inspirowała go do przemyśleń. Tak stworzył jedną z najpopularniejszych książek wspomnieniowych minionego stulecia.

Czyta: Marcin Popczyński